• Zelfmoord

Suïcide betekent zelfmoord en is het opzettelijk een einde maken aan het eigen leven. Mensen die aan suïcide denken voelen zich vaak al langer depressief, angstig, ongelukkig of alleen. Ze hebben misschien het gevoel dat niemand ze begrijpt en willen niet langer door met hun leven. 

Praat met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.

of vind een groep
TODO

''Dit gaf mij het vertrouwen om voor het eerst over mijn problemen te gaan praten.'' - Nicole

lees meer

Denk jij aan suïcide? Houd deze gedachten dan niet voor jezelf en deel ze met iemand in je omgeving die je vertrouwt. Praten lucht op en helpt je verder.

Ervaringsverhalen

  • ''Dit gaf mij het vertrouwen om voor het eerst over mijn problemen te gaan praten.''

    Na een langdurige opname, vanwege zelfbeschadigend en suïcidaliteit werd ik steeds meer beperkt in mijn vrijheid en mogelijkheden. Ik heb veel te maken gehad met dwang en drang maatregelen, waardoor ik lange tijd in een isoleer en/of gestript kamer verbleef. Hoe meer ik beperkt werd, hoe creatiever ik werd in het zoeken naar wegen om mijn eigen regie te behouden. Op dat moment zocht ik dit in de verkeerder middelen, door mezelf nog verder in onveiligheid te brengen. Ik communiceerde via mijn zelfdestructieve gedrag en had tijdens mijn opname mijn verantwoordelijkheid volledig laten lopen. Ik was mijn identiteit verloren en gedroeg mij als een patiënt en werd zogezegd ‘mijn ziekte’. Tot op dat moment had ik niet door dat mijn leven stil stond, en het leven buiten mijn opname gewoon verder ging. Ik was alles verloren; school, werk, vrienden en familie. Na een aantal maanden kreeg ik door wat er van mij verwacht werd. Ik moest doen alsof het beter met me ging om mijn vrijheden terug te verdienen. Met vallen en opstaan, deed ik alsof ik op een wonderbaarlijke manier was ‘genezen.’ Ik mocht naar huis, en daar kwam de verantwoordelijkheid weer volledig op mijn eigen schouders terecht. Hoe moeilijk dit ook was, wist ik een ding zeker. Ik wilde nooit meer opgenomen worden. Ik kwam in een groep met lotgenoten terecht, waar ik voor het eerst herkenning en erkenning vond. Dit gaf mij het vertrouwen om voor het eerst over mijn problemen te gaan praten. Later ben ik steeds meer eigen houvast gaan zoeken in bijv. cliëntenraadswerk, herstelcursussen en de website Proud2Bme. De website Proud2Bme is een online community voor mensen die worstelen met hun zelfbeeld en/of eetstoornissen.

    lees meer lees meer
  • ''Maar bovenal zijn er lotgenoten of mensen met dezelfde ervaringen die elkaar kunnen helpen met de verwerking en het geven van een plaatsje.''

    Als kind van zeven jaar, was achteraf gezien, mijn kindertijd al grotendeels voorbij. Ik weet nog heel goed dat ik mij op dat moment besefte wat er daadwerkelijk gaande was hoewel ik als klein kind door mijn ouders en overige familie goed werd afgeschermd voor datgene waar ik te jong voor zou zijn……

    Rond mijn zevende kwam ik van school thuis waar op dat moment de spanning te snijden was. Mijn broer (11 jaar ouder) zat op de bank. Mijn vader was ook al thuis van zijn werk en mijn moeder liep ook gespannen rond. Tot die tijd voelde ik die spanning soms al wel maar vanaf dat moment was ik me er echt van bewust en zou ik dat nog veelvuldig gaan herkennen. Mijn broer nam het woord en vertelde dat hij op het punt stond om naar het ziekenhuis te gaan. Hij zou daar een tijdje blijven omdat het niet zo goed met hem ging. Hij had geen gebroken been of zo maar iets anders wat ze daar wel zouden gaan oplossen. Iets in zijn hoofd. Ik nam het voor kennis aan maar vond het op zijn minst vreemd.

    Hij werd opgenomen op de PAAZ afdeling van het ziekenhuis ter plaatse. De eerste weken mocht ik niet op bezoek maar na een tijdje mocht ik met mijn ouders af en toe mee. De sfeer die er heerste was niet aangenaam voor een kind van zeven. Je zag er mensen waar je toch het idee van had dat ze gek waren of in ieder geval heel anders dan anders. De bezoekjes waren vaak kort en ik was eigenlijk altijd een soort van blij als we weer naar huis gingen. Ik denk dat hij al met al zo’n half jaar op deze afdeling is geweest voordat er een nieuwe fase aanbrak. Hij zou worden overgeplaatst naar een “ziekenhuis” waar ze beter/verder waren wat betreft zijn genezing. Dat klonk goed totdat ik begreep dat het hier om een Psychiatrisch ziekenhuis ging. Ofwel naar het gekkenhuis zoals het (in die tijd) liever werd genoemd. (Er werd veel mee gespot door kinderen onderling en werd vaak naar verwezen als iemand gedrag vertoonde dat misschien vreemd was)

    Dit bracht met zich mee dat er een taboe heerste in de familie vanaf dat moment. Naar de buitenwereld werd niet of nauwelijks gecommuniceerd over zijn verblijf of aard van zijn ziekte. Slechts een groepje intimi en familieleden wist ervan.
    Hij zou hier nog een hele tijd verblijven of althans zo leek dat toen.

    Het meest akelige van mijn bezoeken aan hem waren de momenten van aankomst en vertrek daar. Je moest aanbellen en dan kwam er een verpleger (in mijn ogen een soort van bewaker) met een grote bos sleutels die de grote stalen deur voor ons openmaakte. Mijn broer kwam dan al vaak meegelopen omdat hij ons verwachtte. Meestal had hij in de dagen dat hij, al dan niet onder begeleiding naar buiten mocht, iets van een mars of andere snoep voor mij bij zich. Zijn medebewoners bestonden uit een gemêleerd gezelschap van mannen en vrouwen. Soms heel goed zichtbaar dat ze psychisch ziek waren soms ook nauwelijks zichtbaar.
    Mijn ouders gingen vaak met hem apart zitten om met hem te kunnen praten. Op deze momenten werd ik (erg doorzichtig) niet gewenst erbij te zijn en mocht/moest ik dwalen over de lange gangen daar. Mijn oog werd dan altijd getrokken naar de grote deur met dat kleine kijkvenster…de isoleercel… Als er een scherm voor dat raam stond wist ik dat er iemand in zat. Soms kon ik het ook horen of iemand binnen zien. Ik wilde niet kijken maar keek altijd. Veel verder durfde ik dan ook niet te lopen want een stukje verder zaten bewoners die veel meer vrijheid hadden en ik wilde geen contact met hun. Ik vond het eng.

    Er waren tijdens zijn opname ook hele goede periodes… hij kwam dan op zondag naar huis of soms een heel weekend. Ook waren er nog gezamenlijke vakanties maar altijd werd wat leuk was uiteindelijk overschaduwd door iets negatiefs. Dit werd altijd zorgvuldig (maar tevergeefs) voor mij verborgen gehouden. Einde van het liedje was in ieder geval altijd dat hij dan weer weg was en ik hem een tijdje niet zag. Ook mijn ouders mochten hem dan vaak niet bezoeken in zo’n periode. Het contact wat er was, was dan altijd telefonisch. Deze telefoongesprekken kan ik mij nog heel goed voor de geest halen. Ze brachten direct spanning in het huis. Ik kreeg tijdens deze gesprekken altijd de meest lullige opdrachtjes in een ruimte ver van de telefoon… Echter, de eerder opgemerkte spanning ging dan een eigen leven met me lijden en de nieuwsgierigheid en achterdocht die dat met zich meebracht heb ik lang gehad en zelfs nu nog kan die zo worden opgewekt.
    In deze gesprekken ving ik dan ook soms het woord isoleercel op en dan kon ik mij voorstellen hoe het scherm achter die deur er dan voor hem stond.

    Drie jaar heeft dit zo geduurd. Tot de dag dat ik vanuit mijn school kon zien hoe er auto’s af en aan reden bij mijn huis. De school stond in dezelfde straat. Ik zag mijn vaders auto…die niet was werken, mijn andere broer was er…heel vreemd allemaal.
    De avond en dag ervoor was er ook al zo’n vreemde sfeer in huis. Het was een woensdag dus om 12 uur was ik uit en zou ik een vrije middag hebben. Ik kwam thuis en een andere broer en schoonzus (ik ben een nakomertje) vingen mij op. In de kamer zag ik wel wat mensen maar wist niet goed wie of wat. Mijn zus zag ik ook. Mijn broer en zijn vrouw namen me mee naar de keuken en vertelde me dat mijn broer de dag ervoor was weggelopen uit de kliniek en dat hij onvindbaar was. Op het zelfde moment werd er aangebeld en stonden er twee agenten aan de voordeur. Mijn broer liep er uit de keuken naar toe en ik bleef achter met mijn schoonzus. Toen hij terugkwam vertelde hij me dat hij voor een trein was gesprongen en dood was.
    Op het moment van schrijven, 35 jaar later, is het alsof ik het weer beleef. Zo intens zo’n indruk.
    De dagen tot de begrafenis waren hectisch en vlogen voorbij. Ik hoefde niet naar school en ook dat vond ik lastig omdat ik in de straat van school woonde en me zo dus als een soort van spijbelaar voelde. Ik heb wekenlang niet alleen durven slapen, voelde me angstig. Sliep op een stretcher in de woonkamer en ging naar mijn slaapkamer als mijn ouder gingen slapen. Vaak had ik het idee dat hij er was. Op de gangen liep, op mijn kamer. Ik vond dat heel eng.

    Ik heb dit op de een of andere manier kunnen blokken. Niet verwerken. 10 jaar later heb ik het mogen herbeleven door mijn moeders dagboek van die periode te mogen lezen. De herkenning van momenten, die tot dan toe een vraagteken voor me waren geweest legde sommige puzzelstukjes op hun plek.
    Er kwam wel wat anders voor in de plaats….Ik was bang dat ik misschien hetzelfde zou kunnen hebben als hij. Misschien had ik dezelfde genen en zou ik ook “gek” worden. Dit bracht een vorm van hypochondrie met zich mee. Ook dit heb ik uiteindelijk geblokt tot een paar jaar geleden. Pas nu denk ik dat ik een en ander pas goed heb verwerkt zij het dat het absoluut niet vergeten is. Ik dacht vaak hoe zou het zijn als hij nog geleefd had. Hoe hadden we met elkaar op kunnen schieten? Zou er een goed band zijn? In feite waren dit kwellingen voor mijzelf want wat heeft het voor zin om dat te denken.

    Ik heb nu ook mooie herinneringen aan hem. Die had ik blijkbaar ook verdrongen. Het om hem kunnen lachen, Cadeautjes die ik van hem kreeg de warmte, het goed bedoelde van hem maar ook de worsteling met zichzelf.

    In de brief die hij vlak voor zijn dood schreef stond iets in de vorm van:
    “ik ga nu doen wat ik wil. Niets of niemand houd mij nog tegen” Wie zou ik dan zijn mij welke vorm van schuldgevoel of angst toe te laten? Het was onontkoombaar zijn beslissing.

    Wat mij achteraf gezien ontzettend zou hebben geholpen zou een vorm van nazorg of zelfhulpgroep zijn geweest. Dat was er toen nog niet. Daarnaast hoe goed bedoeld van mijn ouders ook…om het bespreekbaar te maken. Niet te verhullen, weg te houden. Een kind van zeven of tien is zich meer bewust dan welke volwassenen ook wil doen geloven. Tenminste ik wel.

    Gelukkig zijn de Psychiatrische ziekenhuizen inmiddels niet meer zo naargeestig als destijds. De behandelmethoden wat vriendelijker en het strooien met medicijnen (hij slikte 42 pillen per dag) ook minder. Maar bovenal zijn er lotgenoten of mensen met dezelfde ervaringen die elkaar kunnen helpen met de verwerking en het geven van een plaatsje.

    lees meer lees meer

Organisaties & websites

  • Achtergrondinformatie zelfmoordpreventie

    Bij Lentis zijn we gespecialiseerd in het behandelen van ernstige psychische problemen. Dit doen we bij mensen thuis of op de polikliniek (ambulant), maar ook binnen onze beschermde woonvormen en klinieken. Voor lichtere psychische klachten kun je terecht op een van onze poliklinieken voor de Basis GGZ

    lees meer www.lentis.nl
  • Familie als bondgenoot

    Familie als Bondgenoot is een gezamenlijk project van familieleden, cliënten en professionals. Doel is ervaringskennis van familieleden en cliënten te ontwikkelen door deze te verbinden met professionele kennis. Als basis van de scholing dienen de ervaringsverhalen van familieleden en cliënten.

    lees meer familiealsbondgenoot.nl
  • Landelijk Platform Nabestaanden na Zelfdoding

    tel. 0341-451841, elke werkdag van 9.00-17.00 uur

    lees meer www.essenburgh.com
  • Landelijke inzet voor suïcidepreventie, onderzoeksvoorstel en hulp aan nabestaanden

    De Ivonne van de Ven Stichting streeft naar een betere suïcidepreventie in Nederland. We zetten ons in om suïcides te voorkomen en om de pijn, het verdriet en de wanhoop die met suïcidaliteit gepaard gaan bespreekbaar te maken.
    Er is al veel verbeterd, maar het grote aantal suïcides (1859 in 2021) laat zien dat we  er nog lang niet zijn.
    We richten ons in een onafhankelijke rol op de politiek, beleidsmakers, de wetenschap en zorgprofessionals.

    lees meer ivonnevandevenstichting.nl
  • Zelfmoordpreventie

    Een netwerk van mensen en organisaties die samen werken aan het terug dringen van het aantal zelfmoorden in Midden-Limburg. Dit doen we met ondersteuning van de gemeente Weert, de gemeente Roermond en de Provincie Limburg.

    lees meer zelfmoordpreventie-ml.nl

Boeken & artikelen

  • Boom Hulpboek | Piekeren over zelfdoding

    Iedereen denkt wel eens aan de dood in het algemeen. Bijvoorbeeld als er iemand is overleden of als er iemand in je omgeving ernstig ziek is. Dat is normaal en heeft verder geen gevolgen. Denken aan zelfdoding is anders.

    Gedachten aan zelfdoding beginnen vaak als bescherming tegen het ergste wat je zou kunnen overkomen. Maar soms krijgen gedachten aan zelfdoding iets dwangmatigs en zijn ze moeilijk te onderdrukken of te stoppen. In dit boek wordt het denken aan zelfdoding benaderd als een bijzondere vorm van

    lees meer
  • De draad kwijt! De draad kwijt? | R. Tulkens

    Jongeren plegen in Nederland steeds vaker zelfmoord en de leeftijd waarop zij dit doen wordt lager, zo blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Zelfmoord is inmiddels de tweede doodsoorzaak van jongeren. Ria Tulkens heeft negen indrukwekkende verhalen gebundeld die de gedachtewereld in beeld brengt van jonge mensen die overwogen zichzelf van het leven te beroven. De draad kwijt! De draad kwijt? beschrijft het proces van hun worsteling met de dagelijks terugkerende suïcidale gedachten en op welke manier deze jongeren het leven weer leefbaar hebben gemaakt. In het tweede deel legt de auteur uit wat een depressie is. Daarnaast geeft zij veel praktische tips die mogelijkheden bieden tot zelfhulp. De draad kwijt! De draad kwijt? is een praktisch en empathisch boek voor mensen met suïcidale gedachten, maar ook voor hulpverleners en studenten die meer inzicht willen krijgen in deze problematiek. Ria Tulkens begeleidt als psychotherapeut/psychosociaal werker in haar eigen praktijk jongeren die vast dreigen te lopen. Ook is ze supervisor en adviseur bij de stichting EX6 en geeft ze twee keer per jaar trainingen. Eerder schreef ze het boek s Nachts lijkt alles groter!

    lees meer
  • Een tweede leven | Monique Janssens, Jan Swinkels

    Monique Janssens interviewde zestien mensen die een zelfmoordpoging deden. Daaruit komt een indrukwekkend beeld naar voren van levens vol tegenslag en rampspoed, maar ook van hoop en hervonden kracht. De interviews zijn inspirerend voor hulpverleners en moedgevend voor mensen die worstelen met een doodswens. Voor nabestaanden die de zelfmoord van een geliefde trachten te bevatten, kan het boek een tip van de sluier oplichten.
    Jan Swinkels werpt vanuit zijn deskundigheid als psychiater en wetenschapper een blik op de bestaande kennis over suïcide en geeft aanwijzingen die kunnen bijdragen aan het voorkomen ervan. Ook zijn adressen van hulpinstanties opgenomen.
    Een indringend boek, dat het taboe rond zelfmoord poogt te doorbreken.

    lees meer
  • En hoe nu verder…? Verliesverwerking bij zelfdoding | E. Monsjou-Krijger

    Als iemand die je lief is je verlaat door zelfdoding, stormen er velerlei gevoelens op je af: ontsteltenis, medelijden, boosheid. Waarom ging hij of zij weg? Dit kan niet waar zijn! Ik voel me in de steek gelaten! Ben ik tekort geschoten? Had ik het kunnen voorkomen? Waar is hij of zij nu? Hoe kom ik dit ooit te boven?! De Stichting Dr. Elisabeth Kübler-Ross heeft twaalf nabestaanden na zelfdoding bereid gevonden iets op papier te zetten over hun verwerkingsproces, met het doel door hun ervaringen anderen te helpen. Aan het woord komen, ouders, echtgenoten, familieleden, vrienden, enzovoort. Ieder benadert het verwerkingsproces vanuit zijn of haar eigen standpunt. Een boekje waar mensen die geconfronteerd zijn met een dergelijk onbegrijpelijk en smartelijk verlies, moed uit kunnen putten om zelf verder te gaan. Buitenstaanders zullen meer begrip krijgen voor de specifieke problemen van nabestaanden, Het kan hen helpen hun houding te bepalen en de juiste (ant)woorden te vinden

    lees meer
  • Hoop doet leven , De 113Online Suicide Survival Guide | Jan Mokkenstorm

    Zelfmoord, zelfdoding of suïcide. Hoe je het ook noemt: het is het fatale eindpunt van een eenzame en zware lijdensweg. Die weg begint met wanhoop over innerlijke pijn en uitzichtloze problemen, waarbij de gedachte aan de dood steeds indringender en het isolement daardoor steeds groter wordt. Gelukkig weten de meeste mensen de weg naar hoop en hulp te vinden. Maar helaas lukt dit tussen de 1600 en 1700 mensen per jaar in Nederland niet. Zij plegen zelfmoord, vaak zonder dat anderen de kans kregen om hen te helpen.

    Hoe kom je op de weg naar zelfmoord terecht? En belangrijker nog: hoe kom je er weer vanaf? Wat kun je zelf doen om te overleven? Hoe kun je de gedachte aan zelfmoord begrijpen? Hoe zorg je ervoor dat jijzelf de baas blijft over die gedachte en niet andersom? Wie kan je daarbij helpen en om welke hulp gaat het dan? Hoop doet leven – De 113Online Suicide Survival Guide geeft hierop antwoorden, met heldere uitleg, handzame tips en effectieve overlevingstechnieken. Het boek gidst de lezer naar een veilige uitweg uit de ellende.

    Dit zelfhulpboek is niet alleen een overlevingsgids voor mensen die zo wanhopig zijn dat ze aan zelfmoord denken, maar ook voor hun naastbetrokkenen. Zij kunnen hierin lezen hoe je herkent dat iemand aan zelfmoord denkt, hoe je het beste kunt helpen en wat hierbij de valkuilen zijn. Ook voor hulpverleners, zoals huisartsen, psychologen en therapeuten kan dit boek een praktisch hulpmiddel zijn om mensen in nood extra te ondersteunen en het onderwerp zelfmoord beter bespreekbaar te maken.

    lees meer
  • Ik heb geen toekomst, zei ze | E. den Herder-Michielsen

    Suïcide ligt uiterst gevoelig; achterblijvers voelen zich vaak zeer kwetsbaar. Een van de manieren om zo’n vreselijke gebeurtenis te verwerken, is zoeken naar herkenning. In ‘Ik heb geen toekomst, zei ze’ vertellen nabestaanden hun verhaal. De auteur laat ouders, broers en zussen, vrienden en vriendinnen aan het woord. Ook gaat ze in op haar eigen ervaring met suïcide, de directe aanleiding voor het schrijven van dit boek. Tevens wordt in het kort een aantal theorieën over suïcide overzichtelijk in kaart gebracht.

    lees meer
  • Ik wil naast je liggen en niet meer wakker worden | L. Jusia

    Ik wil naast je liggen en niet meer wakker worden is een autobiografische roman die recht uit het hart is geschreven. De auteur doet hierin verslag van de zelfmoord van haar vriend vanuit twee perspectieven: de beleving van haar vriend en die van haarzelf. Door deze ongebruikelijke aanpak, waarbij ook de gevoelswereld wordt belicht van degene die zelfmoord heeft gepleegd, is een zeer confronterend en pakkend boek ontstaan. Ook besteedt Jusia aandacht aan de opmerkelijke ervaringen en gebeurtenissen waarmee haar vriend zich na zijn dood nog regelmatig aan haar kenbaar maakt. Met dit verhaal hoopt de auteur het taboe dat nog steeds op het onderwerp zelfmoord rust, te helpen doorbreken; zowel door meer inzicht te geven in gevoelswereld van suïcidale personen als door het erkennen van de gevoelens van hun dierbaren.

    lees meer
  • Je kleurt je eigen wereld | Frank Lemmens

    Je kleurt je eigen wereld!’ is een gedetailleerd verslag van denken menselijk handelen, die tot dit boeiende verhaal hebben geleid.

    ‘Je kleurt je eigen wereld!’ beschrijft de complexiteit van een vader-zoonrelatie in dubbel opzicht. Frank die zijn vader verliest door suïcide en later zelf als vader te maken krijgt met de aangeboren hartafwijking van zijn zoon. Franks levenservaringen zijn de drijfveren geweest om te schrijven.

    De manier waarop u meegenomen wordt is uniek. Het is eigenzinnig en confronterend, geeft weer wat onderwerpen als suïcide en aangeboren hartafwijkingen teweeg kunnen brengen. Heftig en emotioneel, maar ook leerzaam en krachtig!

    lees meer
  • Je kleurt je eigen wereld | Frank Lemmens

    ‘Je kleurt je eigen wereld!’ is een gedetailleerd verslag van denken menselijk handelen, die tot dit boeiende verhaal hebben geleid.

    ‘Je kleurt je eigen wereld!’ beschrijft de complexiteit van een vader-zoonrelatie in dubbel opzicht. Frank die zijn vader verliest door suïcide en later zelf als vader te maken krijgt met de aangeboren hartafwijking van zijn zoon. Franks levenservaringen zijn de drijfveren geweest om te schrijven.

    De manier waarop u meegenomen wordt is uniek. Het is eigenzinnig en confronterend, geeft weer wat onderwerpen als suïcide en aangeboren hartafwijkingen teweeg kunnen brengen. Heftig en emotioneel, maar ook leerzaam en krachtig!

    lees meer
  • Noten gekraakt | Mirtel Gommans

    Mirtel groeide op met een chronisch zieke vader en een moeder die buiten het huwelijk nog een liefdesrelatie had. Haar broer kreeg schizofrenie en pleegde uiteindelijk zelfmoord. Haar partner ontwikkelde een angststoornis. Maar ook één enkele opmerking veranderde haar leven. 

    lees meer
  • Toen ik je zag | Isa Hoes

    In ‘Toen ik je zag’ schrijft actrice Isa Hoes over haar leven met Antonie Kamerling. Zij ontmoeten elkaar tijdens de audities van Goede Tijden, Slechte Tijden en worden verliefd. Voor de buitenwereld zijn zij een stralend stel, maar in werkelijkheid kampt Antonie Kamerling steeds vaker met depressies. Isa probeert haar gezin bij elkaar te houden, tot Antonie op 6 oktober 2010 besluit zelfmoord te plegen.
    ‘Toen ik je zag’ kwam direct na verschijnen op 1 binnen in de Bestseller Top 60 en heeft daar wekenlang in gestaan. Binnen twee maanden werden meer dan 100.000 boeken verkocht. Isa Hoes schreef naar aanleiding van de overweldigende stroom reacties een nawoord bij haar boek.

    lees meer
  • Toen ik je zag | Isa Hoes

    Isa Hoes en Antonie Kamerling ontmoeten elkaar voor het eerst tijdens de audities van Goede Tijden, Slechte Tijden. De soap wordt een groot succes en Antonie is als hartenbreker Peter Kelder al snel razend populair. Antonie en Isa worden verliefd en leiden samen een vrijgevochten leven, terwijl ze de ene rol na de andere spelen in televisieseries, speelfilms, toneelstukken en musicals. 
    De buitenwereld ziet een stralend stel voor de camera s, maar privé gaat Antonie gebukt onder een zware neerslachtigheid. Terwijl deze depressies zich steeds vaker voordoen, probeert Isa haar gezin bij elkaar te houden, tot Antonie op 6 oktober 2010 besluit zijn leven te beëindigen.

    lees meer

Anders & tips

  • Chat 113

    ma t/m vrij: 10.00 – 22.30 uur
    za – zo: 12.00 – 22.30 uur

    lees meer www.113.nl
  • De Warmline

    Onze lotgenotenlijn biedt een luisterend oor voor iedereen die eenzaam is, ondersteuning nodig heeft of zijn ei kwijt wil. De Warmline is een telefoonlijn voor en door mensen met een psychiatrische achtergrond.

    Onze telefonisten zijn uitgebreid getraind. Zij bieden geen hulpverlening, maar ervaringsdeskundigheid. Zij zijn begripvolle lotgenoten die de tijd nemen, vanuit eigen ervaring weten waar het over gaat en ondersteuning bieden waar nodig.

    Doorverwijzen doen we alleen in nood of op nadrukkelijk verzoek. Onze telefonisten geven alleen algemeen advies, nemen niet de rol van de hulpverlener aan en zullen ook nooit in de weg staan van een lopende therapie. De Warmline is iedere week (maandag t/m zondag) geopend van 18.30 tot 21.30 en bereikbaar op 020-623 45 55.

    lees meer roads.nl
  • Familiespreekuur Mondriaan

    Als je partner, familielid of vriend psychische problemen heeft en/of met een verslaving worstelt kun je met vragen zitten en zelf hulp ook behoefte aan ondersteuning hebben. Of je wilt graag je eigen verhaal kwijt. 

    lees meer www.mondriaan.eu
  • Naasten Centraal

    Naasten Centraal ondersteunt familie en naasten van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Heb jij in je familie of directe omgeving ook daarmee te maken? Misschien wordt het je soms te veel en ben je op zoek naar hulp? Met onze ervaringsdeskundigheid helpen wij jou weer op weg.

    lees meer naastencentraal.nl
  • Naasten in kracht

    Je hebt een partner, kind, ouder, broer, zus, vriend, collega, buur of andere naaste met een psychische kwetsbaarheid. Wij noemen deze verder ‘jouw dierbare’.
    Dat heeft ook effect op jou. Je hebt misschien vragen en dilemma’s hoe je je dierbare op een goede manier kunt blijven ondersteunen. Bijvoorbeeld hoe grenzen te stellen, contact te houden met je dierbare, en hoe je zelf kunt ontspannen. Deze vragen staan centraal in deze e-learning modules.

    lees meer www.naasteninkracht.nl
  • Telefonische hulplijn 113

    0800-0113

    lees meer www.113.nl
  • Zelftest

    Heb je professionele hulp nodig als je aan zelfmoord denkt? Of als je somber, depressief of bang bent? Dit kun je eenvoudig checken via een zelftest. Je krijgt meteen antwoorden. De testen  zijn anoniem en kosten je maar een paar  minuten.

    lees meer www.113.nl

Films & video's

  • Leaving Las Vegas | Mike Figgis, Elisabeth Sue en Nicolas Cage

    De film begint met Ben die zich volledig bewust is van het feit dat hij alcoholist is en daar totaal geen weerstand tegen biedt, integendeel, hij drinkt lustig door. Zijn alcoholverslaving heeft onder meer zijn echtscheiding in de hand gewerkt en tevens daarbij het verlies van zijn zoon. Maar dat Ben geen slecht mens is komt tot uiting wanneer hij ontslagen wordt: zijn baas heeft veel moeite om hem te laten gaan. Ben kan zich geen enkel toekomstperspectief meer voorstellen. Radeloos beslist hij om op een uiterst zonderlinge manier zelfmoord te plegen: Hij trekt naar Las Vegas, de decadente stad bij uitstek, met de bedoeling zichzelf letterlijk dood te drinken, zoveel te drinken dat zijn lichaam het begeeft.

    lees meer www.youtube.com
  • To my loved ones

    Een documentaire over zelfdoding & depressie onder jongeren, gemaakt door nabestaanden van Dennis, die in januari 2015 zelfmoord pleegde.

    lees meer www.youtube.com
  • Zembla: Jeroen wilde niet dood

    Een radeloze vrouw brengt haar man naar een GGZ-instelling. Hij is zwaar depressief en bang dat hij zichzelf iets aan zal doen. De man wordt in de kliniek opgenomen en de vrouw gaat met een gerust hart naar huis. Ze denkt dat hij daar veilig is. De volgende ochtend staat de politie voor de deur. Haar man blijkt voor een trein te zijn gesprongen. De afgelopen jaren neemt het aantal zelfdodingen in Nederland toe met 30 procent. In 2012 pleegde 1753 mensen zelfmoord. Ruim een derde daarvan was patiënt bij een GGZ. Zembla onderzoekt de aanpak van de geestelijke gezondheidszorg om het stijgend aantal zelfdodingen terug te dringen.

    lees meer www.npostart.nl

Cursussen

  • Naasten in kracht

    Je hebt een partner, kind, ouder, broer, zus, vriend, collega, buur of andere naaste met een psychische kwetsbaarheid. Wij noemen deze verder ‘jouw dierbare’.
    Dat heeft ook effect op jou. Je hebt misschien vragen en dilemma’s hoe je je dierbare op een goede manier kunt blijven ondersteunen. Bijvoorbeeld hoe grenzen te stellen, contact te houden met je dierbare, en hoe je zelf kunt ontspannen. Deze vragen staan centraal in deze e-learning modules.

    lees meer www.naasteninkracht.nl
  • Vraagmaar

    Je weet pas of iemand aan zelfmoord denkt als je ernaar vraagt. Je kan dit leren in de app, de online training of de groepstraining.

    lees meer vraagmaar.113.nl
  • Zelfhulpcursus online

    Als je met gedachten over zelfdoding rondloopt, en je wilt iets met die gedachten doen.
    Eventueel met email-begeleiding van een psycholoog.

    lees meer www.113.nl

Gespreksgroep voor mensen met zelfmoordgedachten

Meerloseweg 23, 5861 AB Wanssum, Nederland

Leven in Verandering

Stationsstraat 18, 6131 AZ Sittard, Nederland

vind een groep