• Manisch Depressief

Stemmingsstoornis die gekenmerkt wordt door uitersten in stemmingen. Iedereen kent wel eens periodes van te vrolijk, enthousiast of uitgelaten maar ook periodes van somberheid, neerslachtigheid of het ‘niet meer zien zitten’. Dat is heel normaal. Er wordt pas gesproken over manische depressiviteit als deze periodes langere tijd gaan aanhouden, van enkele weken tot soms maanden.

Praat met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.

of vind een groep
TODO

''Maar bovenal zijn er lotgenoten of mensen met dezelfde ervaringen die elkaar kunnen helpen met de verwerking en het geven van een plaatsje.'' - Arthur

lees meer

Dat betekent in de manieperiode dat iemand erg druk is, overactief, denkt alles aan te kunnen, geen slaap meer nodig te hebben en contact met de realiteit kan verliezen. Een depressieve fase kenmerkt zich vooral door neerslachtigheid, gebrek aan energie en gevoel en het idee hier ‘niet mee verder te willen leven. Toch zijn dit uiteindelijk toch tijdelijke fases die vaak afgewisseld worden met periodes waar vaak helemaal niets aan de hand is, soms jaren lang.
Er wordt wel onderscheid gemaakt tussen veel verschillende verschijningsvormen. De belangrijkste zijn type I en type II, waarbij II de vorm is met overwegend depressieve gevoelens en niet of nauwelijks hypomane periodes.
Medicatie, goed zelfmanagement en lotgenotencontact dragen sterk bij tot het goed ermee omgaan in het dagelijkse leven.

Ervaringsverhalen

  • ''Maar bovenal zijn er lotgenoten of mensen met dezelfde ervaringen die elkaar kunnen helpen met de verwerking en het geven van een plaatsje.''

    Als kind van zeven jaar, was achteraf gezien, mijn kindertijd al grotendeels voorbij. Ik weet nog heel goed dat ik mij op dat moment besefte wat er daadwerkelijk gaande was hoewel ik als klein kind door mijn ouders en overige familie goed werd afgeschermd voor datgene waar ik te jong voor zou zijn……

    Rond mijn zevende kwam ik van school thuis waar op dat moment de spanning te snijden was. Mijn broer (11 jaar ouder) zat op de bank. Mijn vader was ook al thuis van zijn werk en mijn moeder liep ook gespannen rond. Tot die tijd voelde ik die spanning soms al wel maar vanaf dat moment was ik me er echt van bewust en zou ik dat nog veelvuldig gaan herkennen. Mijn broer nam het woord en vertelde dat hij op het punt stond om naar het ziekenhuis te gaan. Hij zou daar een tijdje blijven omdat het niet zo goed met hem ging. Hij had geen gebroken been of zo maar iets anders wat ze daar wel zouden gaan oplossen. Iets in zijn hoofd. Ik nam het voor kennis aan maar vond het op zijn minst vreemd.

    Hij werd opgenomen op de PAAZ afdeling van het ziekenhuis ter plaatse. De eerste weken mocht ik niet op bezoek maar na een tijdje mocht ik met mijn ouders af en toe mee. De sfeer die er heerste was niet aangenaam voor een kind van zeven. Je zag er mensen waar je toch het idee van had dat ze gek waren of in ieder geval heel anders dan anders. De bezoekjes waren vaak kort en ik was eigenlijk altijd een soort van blij als we weer naar huis gingen. Ik denk dat hij al met al zo’n half jaar op deze afdeling is geweest voordat er een nieuwe fase aanbrak. Hij zou worden overgeplaatst naar een “ziekenhuis” waar ze beter/verder waren wat betreft zijn genezing. Dat klonk goed totdat ik begreep dat het hier om een Psychiatrisch ziekenhuis ging. Ofwel naar het gekkenhuis zoals het (in die tijd) liever werd genoemd. (Er werd veel mee gespot door kinderen onderling en werd vaak naar verwezen als iemand gedrag vertoonde dat misschien vreemd was)

    Dit bracht met zich mee dat er een taboe heerste in de familie vanaf dat moment. Naar de buitenwereld werd niet of nauwelijks gecommuniceerd over zijn verblijf of aard van zijn ziekte. Slechts een groepje intimi en familieleden wist ervan.
    Hij zou hier nog een hele tijd verblijven of althans zo leek dat toen.

    Het meest akelige van mijn bezoeken aan hem waren de momenten van aankomst en vertrek daar. Je moest aanbellen en dan kwam er een verpleger (in mijn ogen een soort van bewaker) met een grote bos sleutels die de grote stalen deur voor ons openmaakte. Mijn broer kwam dan al vaak meegelopen omdat hij ons verwachtte. Meestal had hij in de dagen dat hij, al dan niet onder begeleiding naar buiten mocht, iets van een mars of andere snoep voor mij bij zich. Zijn medebewoners bestonden uit een gemêleerd gezelschap van mannen en vrouwen. Soms heel goed zichtbaar dat ze psychisch ziek waren soms ook nauwelijks zichtbaar.
    Mijn ouders gingen vaak met hem apart zitten om met hem te kunnen praten. Op deze momenten werd ik (erg doorzichtig) niet gewenst erbij te zijn en mocht/moest ik dwalen over de lange gangen daar. Mijn oog werd dan altijd getrokken naar de grote deur met dat kleine kijkvenster…de isoleercel… Als er een scherm voor dat raam stond wist ik dat er iemand in zat. Soms kon ik het ook horen of iemand binnen zien. Ik wilde niet kijken maar keek altijd. Veel verder durfde ik dan ook niet te lopen want een stukje verder zaten bewoners die veel meer vrijheid hadden en ik wilde geen contact met hun. Ik vond het eng.

    Er waren tijdens zijn opname ook hele goede periodes… hij kwam dan op zondag naar huis of soms een heel weekend. Ook waren er nog gezamenlijke vakanties maar altijd werd wat leuk was uiteindelijk overschaduwd door iets negatiefs. Dit werd altijd zorgvuldig (maar tevergeefs) voor mij verborgen gehouden. Einde van het liedje was in ieder geval altijd dat hij dan weer weg was en ik hem een tijdje niet zag. Ook mijn ouders mochten hem dan vaak niet bezoeken in zo’n periode. Het contact wat er was, was dan altijd telefonisch. Deze telefoongesprekken kan ik mij nog heel goed voor de geest halen. Ze brachten direct spanning in het huis. Ik kreeg tijdens deze gesprekken altijd de meest lullige opdrachtjes in een ruimte ver van de telefoon… Echter, de eerder opgemerkte spanning ging dan een eigen leven met me lijden en de nieuwsgierigheid en achterdocht die dat met zich meebracht heb ik lang gehad en zelfs nu nog kan die zo worden opgewekt.
    In deze gesprekken ving ik dan ook soms het woord isoleercel op en dan kon ik mij voorstellen hoe het scherm achter die deur er dan voor hem stond.

    Drie jaar heeft dit zo geduurd. Tot de dag dat ik vanuit mijn school kon zien hoe er auto’s af en aan reden bij mijn huis. De school stond in dezelfde straat. Ik zag mijn vaders auto…die niet was werken, mijn andere broer was er…heel vreemd allemaal.
    De avond en dag ervoor was er ook al zo’n vreemde sfeer in huis. Het was een woensdag dus om 12 uur was ik uit en zou ik een vrije middag hebben. Ik kwam thuis en een andere broer en schoonzus (ik ben een nakomertje) vingen mij op. In de kamer zag ik wel wat mensen maar wist niet goed wie of wat. Mijn zus zag ik ook. Mijn broer en zijn vrouw namen me mee naar de keuken en vertelde me dat mijn broer de dag ervoor was weggelopen uit de kliniek en dat hij onvindbaar was. Op het zelfde moment werd er aangebeld en stonden er twee agenten aan de voordeur. Mijn broer liep er uit de keuken naar toe en ik bleef achter met mijn schoonzus. Toen hij terugkwam vertelde hij me dat hij voor een trein was gesprongen en dood was.
    Op het moment van schrijven, 35 jaar later, is het alsof ik het weer beleef. Zo intens zo’n indruk.
    De dagen tot de begrafenis waren hectisch en vlogen voorbij. Ik hoefde niet naar school en ook dat vond ik lastig omdat ik in de straat van school woonde en me zo dus als een soort van spijbelaar voelde. Ik heb wekenlang niet alleen durven slapen, voelde me angstig. Sliep op een stretcher in de woonkamer en ging naar mijn slaapkamer als mijn ouder gingen slapen. Vaak had ik het idee dat hij er was. Op de gangen liep, op mijn kamer. Ik vond dat heel eng.

    Ik heb dit op de een of andere manier kunnen blokken. Niet verwerken. 10 jaar later heb ik het mogen herbeleven door mijn moeders dagboek van die periode te mogen lezen. De herkenning van momenten, die tot dan toe een vraagteken voor me waren geweest legde sommige puzzelstukjes op hun plek.
    Er kwam wel wat anders voor in de plaats….Ik was bang dat ik misschien hetzelfde zou kunnen hebben als hij. Misschien had ik dezelfde genen en zou ik ook “gek” worden. Dit bracht een vorm van hypochondrie met zich mee. Ook dit heb ik uiteindelijk geblokt tot een paar jaar geleden. Pas nu denk ik dat ik een en ander pas goed heb verwerkt zij het dat het absoluut niet vergeten is. Ik dacht vaak hoe zou het zijn als hij nog geleefd had. Hoe hadden we met elkaar op kunnen schieten? Zou er een goed band zijn? In feite waren dit kwellingen voor mijzelf want wat heeft het voor zin om dat te denken.

    Ik heb nu ook mooie herinneringen aan hem. Die had ik blijkbaar ook verdrongen. Het om hem kunnen lachen, Cadeautjes die ik van hem kreeg de warmte, het goed bedoelde van hem maar ook de worsteling met zichzelf.

    In de brief die hij vlak voor zijn dood schreef stond iets in de vorm van:
    “ik ga nu doen wat ik wil. Niets of niemand houd mij nog tegen” Wie zou ik dan zijn mij welke vorm van schuldgevoel of angst toe te laten? Het was onontkoombaar zijn beslissing.

    Wat mij achteraf gezien ontzettend zou hebben geholpen zou een vorm van nazorg of zelfhulpgroep zijn geweest. Dat was er toen nog niet. Daarnaast hoe goed bedoeld van mijn ouders ook…om het bespreekbaar te maken. Niet te verhullen, weg te houden. Een kind van zeven of tien is zich meer bewust dan welke volwassenen ook wil doen geloven. Tenminste ik wel.

    Gelukkig zijn de Psychiatrische ziekenhuizen inmiddels niet meer zo naargeestig als destijds. De behandelmethoden wat vriendelijker en het strooien met medicijnen (hij slikte 42 pillen per dag) ook minder. Maar bovenal zijn er lotgenoten of mensen met dezelfde ervaringen die elkaar kunnen helpen met de verwerking en het geven van een plaatsje.

    lees meer lees meer
  • “Ik heb gelukkig nog een lange weg te gaan.”

    “Ik heb gelukkig nog een lange weg te gaan”

    Mijn naam is Peter Mijs. Ik ben 59 jaar en ik ga jullie een stukje vertellen van mijn verhaal met depressie. In september 2002, ik was 41, fietste ik naar huis in Maastricht, waar ik woonde met mijn partner en onze drie kleine kinderen. Ik kwam van mijn werk. Ik was freelance verpleeghuisarts, een soort “zzp-er”.

    “Het was alsof ik een huizenhoge angstgolf achter me aan trok, die ik niet kwijt kon raken”. De volgende dag heb ik me ziek gemeld. Ik was al maandenlang uitgeput en angstig. Ik werd ’s nachts letterlijk badend in het zweet wakker en kon van de angst haast niet meer slapen. Nu was ik op. De psychotherapeut zei: je hebt een gegeneraliseerde angststoornis, ga naar de huisarts voor Seroxat (een antidepressivum). De huisarts zei: ok, je hebt een depressie. Verwarrend.

    Ik ben geboren in Alphen a/d Rijn (Z-H), in een gezin met vader, moeder en 2 jongere zusjes. Een belangrijke rol speelde de kerk waar we heen gingen: de ‘Vergadering der Gelovigen’, een protestants-christelijke kerkgemeenschap. Waar mijn ouders uit stapten toen ik 13 was.

    Bij de huisarts was de eerste keer dat ik hoorde: ‘je hebt een depressie’, maar niet de eerste keer dat ik me somber en leeg voelde. Dat was vanaf mijn 21e, maar ook wel voor die tijd. Ook in de vorm van lichamelijke klachten. Wist ik veel, dat ik een depressie had, hoewel, ik had het kunnen weten, ik was tenslotte ook nog dokter: Een moeder met depressie, en in de familie van moeders en vaders kant depressies, manische depressiviteit, psychische kliniek en suïcide. In mijn familie een zus met psychoses en een zus met drugsverslaving.
    Toen heb ik nog langere tijd gedacht dat ik “het” niet zou krijgen.

    “Nu ik het zo op een rijtje zet, is het wel even slikken”.

    Ik denk er niet vaak aan, maar nu raakt het me, De laatste tijd ben ik ook sneller emotioneel. Dat vind ik O.K., me emotioneel voelen. Mezelf leeg, somber en eenzaam voelen, dat vind ik ellende. Dat voelt levenloos. Emotie, verdriet voelt levendig en het brengt mij tot leven. Toentertijd, in 2002, duurde het een half jaar tot ik in april 2003 uit de depressie kwam, me een puber voelde, verliefd werd en ineens was de scheiding daar. Marjolein bleef achter met onze drie kleine kinderen. Ik vertrok. Begon een nieuwe relatie, stopte met de Seroxat en bleef een paar dagen per week/per 2 weken voor de kinderen zorgen. De depressie was niet over. Na het kopen van een huis met geleend geld, de opleiding antroposofische geneeskunde bijna afgerond, start van de huisartsen-opleiding, zat ik in mei 2005 (na 3 maanden) opnieuw totaal afgebrand thuis.

    En voor het eerst: suïcidaal.

    Ik deed een suïcide poging. Ik liet al mijn pasjes en mijn sleutelbos thuis, pakte de autosleutel, pillen en vertrok met de auto de grens over en verstopte mij daar in een grot. Waar ik 24 uur later door Belgische speurders gevonden werd. Ik had het niet gedaan en omdat ik onderkoeld was van het lange liggen, werd ik naar het SEH gebracht van het Maastrichtse Ziekenhuis.

    Opname volgde, 2 weken op de PAAZ, en toen dagbehandeling.

    De relatie liep spaak, het lukte me met uiterste moeite om het huis zonder verlies te verkopen en de leningen af te betalen. En weer was ik depressief en wilde niet meer leven. Er volgde een opname in een antroposofische kliniek in Bilthoven. Ik herinner mij telefoongesprekken waar ik contact probeer te houden met de kinderen. Marjolein, mijn ex-partner, faciliteerde dat, en ik ben haar daar zeer dankbaar voor. In totaal ben ik tussen 2005 en 2007 ongeveer 7 keer opgenomen geweest, soms weken, soms maanden. Voor depressie.

    De opnames kwamen als ik suïcidaal werd en er volgden dan therapieën. Bijv. Kunstzinnige therapie, wat ik vreselijk vond, en vreselijk moeilijk. Muziektherapie, waar ik van hield. En diverse medicijnen volgden. Vanaf najaar 2013 bleek ik een bipolaire stemmingsstoornis te hebben, ofwel manisch-depressiviteit. Ik had niet alleen uitschieters van mijn stemming omlaag, in de depressie, maar ook omhoog, in de manie. Ik heb nog 2 keer een huis gekocht en verkocht, nu met verlies. Relaties aangeknoopt, en weer verbroken. Contact met werk kwijtgeraakt na diverse pogingen, ook in heel andere richtingen. Ik raakte ik arbeidsongeschikt en kreeg een WIA-uitkering, vroeger de WAO.

    Mijn 3 kinderen zijn inmiddels jongvolwassenen en ik zie ze regelmatig. Een godsgeschenk dat ik ze regelmatig weer vaak zie, en ook zelf hebben we eraan gewerkt, soms ook hard. Met mijn ex-partner ontwikkelt zich een vriendschap. Sommige vriendschappen hebben mijn depressie en manieën overleefd, sommige anderen niet.

    Ik woon klein – groot genoeg – op mijn inmiddels 30e woonplek. Ik heb zangles sinds kort, volg meditatietraining, doe zelf meditatie, ik werk in de fietsenwerkplaats van Mondriaan en ik ben gespreksbegeleider van 2 supportgroepen. De ene voor mensen met depressie in heden of verleden, de andere voor mensen met angst, dwang en fobie.

    Bijzonder daar aan vind ik het delen, vaak van schaamtevolle of door de omgeving onbegrepen dingen. In het verleden heb ik mij vaak geïsoleerd, teruggetrokken uit angst, uit schaamte, uit somberheid, moeheid, geen energie. Omdat ik geen ellende meer wilde.

    Maar het geeft meer ellende in plaats van minder, vermijden van angst geeft volgens mij meer angst, niet minder. Het delen kan enorme opluchting geven. Vaak is er openheid, terwijl de groepsleden elkaar nog maar kort kennen. Lotgenotencontact heet dat. En, zoals het oude spreekwoord zegt: “gedeelde smart is halve smart”.

    Acceptatie

    Ik heb diverse keren gedacht: “de depressie is over. Komt nooit meer terug.”

    Dat hoop je natuurlijk maar het kwam wel terug. Dat is een feit. Feiten kan ik maar beter accepteren.

    Natuurlijk heb ik me vaak afgevraagd: had het niet anders gekund? Mijn hoofd daarover breken helpt me waarschijnlijk weinig; “ik leef nu, aan het verleden is niets anders te doen dan het te accepteren. En dat kost inspanning en is vaak moeilijk.

    Soms is dat ‘s ochtends als ik wakker word mijn eerste gedachte: “dat ik niks kan” komt dan vaak voorbij.

    Tegenwoordig, als ik me besef dat ik zo in mijn gedachten schiet, probeer ik dan naar mijn ademhaling te gaan en me daar op te concentreren.

    “Ik heb gelukkig nog een lange weg te gaan”

    Korte film interview met Peter

    lees meer lees meer

Boeken & artikelen

  • De Oestercompagnie – Manisch Depressief en Succesvol: Bestaat dat? | Yvonne Floor

    Na de diagnose ‘manisch-depressief’ volgt in Nederland meestal automatisch het ‘goedbedoelde’ advies erover te zwijgen. Waarom eigenlijk? Yvonne Floor spak met patiënten, psychiaters en HR-professionals over hun houding ten opzichte van mensen met een bipolaire stoornis.

    lees meer
  • De onrustige geest | Kay Redfield Jamison

    Kay Redfield Jamison is professor in de psychiatrie, wereldwijd autoriteit op het gebied van manisch-depressiviteit, en zij verteld hoe zij vanaf haar jeugd zelf een gevecht voert tegen haar eigen manisch-depressiviteit en hoe dit haar leven heeft gevormd.

    lees meer
  • Depressie | Robert Schoevers, Selma Parmentier

    Het verhaal van een patiënt met een moeilijk behandelbare depressie en het verhaal van de behandelend psychiater wordt beschreven.

    lees meer
  • Depressie, gids voor familieleden | Peter Cuijpers

    Dit boek is een handleiding voor familieleden van personen met een depressie. Het geeft een goede kijk op een depressie en de emotionele en praktische gevolgen ervan.

    • Zorgboek Depressie
    • Zorgboek Depressie en de naasten
    lees meer
  • Een bittere pil | Verena Germeraad

    Verena heeft het goed voor elkaar. Gelukkig getrouwd, goede baan, fijne vrienden. Waarom slikt ze eigenlijk antidepressiva? Ze kan pas echt zichzelf zijn als ze die verdomde pillen achterwege laat. Eigenwijs als ze is, stopt ze met haar medicijnen, met grote gevolgen.
    Meer informatie op: www.bitterepil.nl

    lees meer
  • Esmeralda, het leven van een manisch-depressieve vrouw van 0 tot en met 31 | E.M.J. Elders

    Alles wat in dit boek beschreven wordt, is dan ook waargebeurd. Sommige dingen zijn heel onwerkelijk. U leest over verkrachting, aanranding, haar ziekte die ontdekt is, de geboorte van haar zoon en de postnatale depressie die ze kreeg als gevolg van de geboorte, alcoholverslaving en voodoo (zwarte magie). Momenteel gebeuren er nog heftigere dingen dan die in dit boek staan. U zult met vele ingrijpende gebeurtenissen in aanraking gebracht worden!.

    lees meer
  • God is in de war, hij denkt dat hij Pieter is… | Pieter Overduin

    Voorjaar 2004. Pieter stapt het kantoor van zijn uitgever binnen.
    ‘Ik heb een nieuw manuscript.’
    ‘O nee, Pieter, toch niet weer over
    manisch-depressiviteit?’
    ‘Jawel.’
    ‘Dan moet het wel heel bijzonder zijn.’
    ‘Dat is het ook.’
    ‘In welk opzicht?’
    ‘Ook betrokkenen hebben hun ervaringen beschreven.’
    ‘Over wat zij voelden en dachten toen jij manisch was?’
    ‘Precies.’
    ‘Dat lijkt me nogal confronterend!’
    ‘Dat is het ook. Lees het maar.’

    Het is – opnieuw – een bijzonder interessant boek geworden. Pieter beschrijft hierin hoe hij na de publicatie van zijn eerste boek in een manie terechtkomt en zich achtereenvolgens Gandhi en God waant.
    De ervaringen die zijn familieleden, vrienden en oud-collega´s in dit boek beschrijven, laten ook de andere kant zien, wat het betekent voor de directe omgeving van iemand die manisch-depressief is. Ook zij hebben levenslang.

    Evenals met zijn eerste boek Ik houd van mijzelf… en dat is wederzijds heeft Pieter ook nu weer kans gezien een boeiend en waardevol document te schrijven. Zeer openhartig en met veel humor.
    Van God is in de war, Hij denkt dat Hij Pieter is, is ook een luisterboek verschenen. Pieter heeft het zelf ingelezen. Jörgen Raymann en Dieuwertje Blok nemen het voor- en nawoord voor hun rekening.

    lees meer
  • Herstel, empowerment en ervaringsdeskundigheid | Wilma Boevink

    Passagecahier van mensen met psychische aandoeningen

    lees meer
  • Het innerlijk bureaublad | Martin Appelo

    Het innerlijk bureaublad gaat ervan uit dat ieder mens beschikt over een bonte verzameling mentale programma’s. Elk programma staat voor een gewenste of ongewenste manier van denken, voelen en doen. Net als bij een computer is het zaak om op het juiste moment het meest geschikte icoontje te activeren. Zo is het mogelijk om meer controle te krijgen over jezelf, je emoties en je gedrag.

    lees meer
  • Leven met de manisch depressieve stoornis | Yvon Schouten

    Yvet heeft, toen ze achttien was, een aantal nare gebeurtenissen meegemaakt die ze niet kan verwerken. Na een paar jaar wordt ze opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en na nog eens tien jaar wordt ze gediagnosticeerd met een manisch depressieve stoornis.

    lees meer
  • Manisch depressief | Pascal Sienaert & Els D.

    Hoe ga je om met een bipolaire stoornis? Een patiënt en een psychiater vertellen. Een gids voor patiënt, familie, hulpverlener en geïnteresseerde.

    lees meer
  • Omgaan met traumagerelateerde dissociatie | Suzette Boon & Kathy Steele

    Omgaan met traumagerelateerde dissociatie is geschreven voor zowel mensen die worstelen met een complexe dissociatieve stoornis als voor hun therapeuten. Dit boek reikt praktische oplossingen aan voor mensen met een dissociatieve stoornis en de problemen die zich tijdens de eerste fase van hun behandeling voordoen. Het boek legt uit wat er onder dissociatieve en andere traumagerelateerde symptomen wordt verstaan en het helpt mensen om de dissociatieve delen van hun persoonlijkheid te begrijpen en om op een constructieve manier met deze delen samen te werken. Het boek introduceert essentiële begrippen en onderwerpen die van belang zijn voor herstel. Daarnaast biedt het praktische vaardigheden die helpen om beter met de opgaven van het dagelijkse leven om te gaan. Cliënten wordt aangeraden om dit boek alleen te gebruiken als zij in individuele therapie zijn of aan een gestructureerde vaardigheidstraining deelnemen die wordt geleid door therapeuten die in deze materie geschoold zijn. Op deze manier hebben zij het meeste profijt van dit boek en krijgen zij de juiste ondersteuning.

    Doelgroep: cliënten met dissociatieve stoornissen en hun therapeuten

    lees meer
  • Pil | Mike Boddé

    Een cabaretier met een depressie: je zou bijna denken dat het een grap is. Maar de depressie die Mike Boddé begin jaren negentig overviel, was beslist niet om te lachen. In 2010 verscheen Pil, waarin Boddé op zijn volstrekt authentieke manier verslag doet van deze gitzwarte periode in zijn leven. Een boek over een totaal verlies van zelfcontrole, maar uiteindelijk ook over de helende kracht van humor en de farmaceutische industrie. Een verhaal dat Boddé móést vertellen, voor mensen met een depressie en hun omgeving, want hoewel ruim een miljoen Nederlanders last hebben van depressieve klachten, is het onderwerp nauwelijks bespreekbaar. Pil kreeg enorm veel publiciteit en ging maar liefst 40.000 keer over de toonbank. Boddé ontving duizenden lezersreacties.

    Nu, zes jaar later, blijkt depressie nog steeds een groot taboe. Boddé vertelt in een vernieuwde uitgave van Pil hoe het boek zijn eigen leven heeft veranderd, en hoe hij een inkijkje kreeg in de wereld van depressief Nederland en steeds weer schrok van de aangrijpende berichten die lezers hem stuurden.

    lees meer
  • Tika | Alette van Bentum

    Tika lijkt een gewone puber met ups en downs die bij de leeftijd horen. Haar stemmingwisselingen worden echter steeds heftiger. Van een uitgeputte depressieve jonge meid verandert ze in een impulsief en ondernemend feestbeest. Ze heeft het gevoel dat de wereld aan haar voeten ligt. En zo besluit ze op een dag naar Spanje te liften… Pas nadat zij tijdens deze bizarre reis strandt, wordt duidelijk dat Tika aan een bipolaire stoornis lijdt. Een moeilijke weg door de hulpverlening volgt. Dit verhaal gaat over elementaire vragen. Wie ben ik? Wat kan ik? Hoe kan ik, ondanks een ziekte, mijn weg vinden in het leven?
    Gratis te downloaden via: www.alettevanbentum.nl

    lees meer
  • Zorgboek Depressie | E.H. Coene

    Eén op elke vijf Nederlanders krijgt in zijn of haar leven te maken met depressie. Meestal komen zij hier weer uit, soms op eigen kracht, soms met hulp. Toch zet een depressie het leven vaak flink op z’n kop. Ook roept de sombere stemming heel wat vragen op.

    Wat is er precies met me aan de hand?… Wat kan ik zelf aan mijn depressie doen?… Kan ik hier hulp bij krijgen?… Wat is psychotherapie precies?… Hoe zit het met medicijnen tegen depressie?… Wat kan mijn partner voor me doen?… Wat kan ik mijn kinderen over depressie vertellen?… Wat kan ik doen om te voorkomen dat de depressie terugkomt?…
    Dit boek is geschreven voor mensen met depressie en hun naasten. Zij zullen in dit boek duidelijke antwoorden vinden op deze en nog veel meer vragen. Het geeft informatie over depressie zelf, maar ook over de gevolgen van depressie in uw leven. En: het boek beschrijft wat u zelf kunt doen om de kans op depressie zo klein mogelijk te maken.
    Bij het ontwikkelen van dit boek is ruim gebruik gemaakt van de ervaringen van mensen die zelf een depressie hebben meegemaakt – en dat maakt de tekst herkenbaar voor iedereen die met depressie te maken heeft. Daarnaast hebben veel deskundigen en hun organisaties meegewerkt. U kunt er daarom van op aan dat de informatie praktisch en betrouwbaar is.
    Dit zorgboek is ook verkrijgbaar bij het Fonds Psychische Gezondheid.

    lees meer
  • Zorgboek manisch depressieve stoornis

    In dit boek vindt u antwoorden op uw vragen over de bipolaire stoornis en kunt u nog eens nalezen wat uw arts u wellicht heeft verteld. Daarnaast vindt u tal van praktische tips. Ook mensen die dicht bij u staan, zoals uw partner of familieleden, kunnen veel aan dit boek hebben.

    lees meer

Anders & tips

  • De Warmline

    Onze lotgenotenlijn biedt een luisterend oor voor iedereen die eenzaam is, ondersteuning nodig heeft of zijn ei kwijt wil. De Warmline is een telefoonlijn voor en door mensen met een psychiatrische achtergrond.

    Onze telefonisten zijn uitgebreid getraind. Zij bieden geen hulpverlening, maar ervaringsdeskundigheid. Zij zijn begripvolle lotgenoten die de tijd nemen, vanuit eigen ervaring weten waar het over gaat en ondersteuning bieden waar nodig.

    Doorverwijzen doen we alleen in nood of op nadrukkelijk verzoek. Onze telefonisten geven alleen algemeen advies, nemen niet de rol van de hulpverlener aan en zullen ook nooit in de weg staan van een lopende therapie. De Warmline is iedere week (maandag t/m zondag) geopend van 18.30 tot 21.30 en bereikbaar op 020-623 45 55.

    lees meer roads.nl
  • Familiespreekuur Mondriaan

    Als je partner, familielid of vriend psychische problemen heeft en/of met een verslaving worstelt kun je met vragen zitten en zelf hulp ook behoefte aan ondersteuning hebben. Of je wilt graag je eigen verhaal kwijt. 

    lees meer www.mondriaan.eu
  • Naasten Centraal

    Naasten Centraal ondersteunt familie en naasten van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Heb jij in je familie of directe omgeving ook daarmee te maken? Misschien wordt het je soms te veel en ben je op zoek naar hulp? Met onze ervaringsdeskundigheid helpen wij jou weer op weg.

    lees meer naastencentraal.nl
  • Naasten in kracht

    Je hebt een partner, kind, ouder, broer, zus, vriend, collega, buur of andere naaste met een psychische kwetsbaarheid. Wij noemen deze verder ‘jouw dierbare’.
    Dat heeft ook effect op jou. Je hebt misschien vragen en dilemma’s hoe je je dierbare op een goede manier kunt blijven ondersteunen. Bijvoorbeeld hoe grenzen te stellen, contact te houden met je dierbare, en hoe je zelf kunt ontspannen. Deze vragen staan centraal in deze e-learning modules.

    lees meer www.naasteninkracht.nl

Films & video's

  • De wetenschap achter depressiviteit

    Mike Boddé is een Nederlandse pianist, cabaretier en stemmenimitator. Hij heeft een depressie gehad. In deze video wordt de wetenschap achter een depressie besproken en Mike vertelt zijn ervaringsverhaal.

    lees meer www.youtube.com
  • Stephen Fry: The Secret Life of the Manic Depressive

    De Britse komiek, acteur, schrijver en televisiepresentator Stephen Fry onderzoekt hoe het is om te leven met een bipolaire of manisch-depressieve geestesstoornis. Fry weet waarover hij het heeft, want hij is zelf manisch-depressief. Hij praat over de impact van de ziekte op zijn leven, over zijn ups en downs en over zijn zelfmoordpoging in 1995. Hij interviewt ook andere manisch-depressieve bekendheden, zoals ‘Star Wars’-actrice Carrie Fisher, Hollywoodster Richard Dreyfuss, televisiekok Rick Stein, popster Robbie Williams en de Britse komieken Tony Slattery en Jo Brand. Frys onderzoek leidt hem ten slotte naar psychiatrische instituten en onderzoekslaboratoria waar wetenschappers de ziekte, waaraan twee procent van de bevolking zou lijden, proberen te analyseren en onder controle te krijgen.

    lees meer www.moviemeter.nl

Organisaties & websites

  • Depressie Vereniging

    Deze vereniging is er voor mensen met een depressie en hun naasten. Op de website is veel informatie te vinden over depressie. Ook zijn er ervaringsverhalen te lezen en is er contact met lotgenoten mogelijk.

    lees meer depressievereniging.nl
  • Depressietest

    Op deze website kun je een depressie-test uitvoeren, ook staat er veel informatie op over klachten en psychische stoornissen. Mentaal Vitaal is een website van het Trimbos-instituut en wordt gefinancierd door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

    lees meer www.mentaalvitaal.nl
  • Kenniscentrum Phrenos

    Wij werken aan een samenleving waarin voor alle mensen dezelfde rechten gelden, dus ook voor mensen met psychische problemen

    lees meer kenniscentrumphrenos.nl
  • MIND Blue

    MIND is ontstaan door Fonds Psychische Gezondheid/Korrelatie en MIND Landelijk Platform Psychische Gezondheid. Op de website is een depressie-test te doen, ook worden plaatselijke lotgenotengroepen genoemd en is een agenda van interessante bijeenkomsten te vinden.

    lees meer mindblue.nl

Cursussen

  • Herstellen doe je zelf

    Een cursus door en voor cliënten met een psychische kwetsbaarheid, waarbij de focus ligt op het zelf de regie hebben over het eigen leven, zoals eigen keuzes maken en het vervullen van woon- en werkwensen en het volgens van dagbesteding en het hebben van sociale contacten.

    lees meer www.markieza.org
  • Mentaal Vitaal

    Op deze website staan gratis oefeningen, (gratis en betaalde) programma’s en zelftesten. Onderwerpen zijn o.a. het oplossen van problemen, stoppen met tobben, het opladen van energie, snel beter in je vel zitten, zelfbeschadiging onder controle en fluitend naar je werk.

    lees meer www.mentaalvitaal.nl
  • Naasten in kracht

    Je hebt een partner, kind, ouder, broer, zus, vriend, collega, buur of andere naaste met een psychische kwetsbaarheid. Wij noemen deze verder ‘jouw dierbare’.
    Dat heeft ook effect op jou. Je hebt misschien vragen en dilemma’s hoe je je dierbare op een goede manier kunt blijven ondersteunen. Bijvoorbeeld hoe grenzen te stellen, contact te houden met je dierbare, en hoe je zelf kunt ontspannen. Deze vragen staan centraal in deze e-learning modules.

    lees meer www.naasteninkracht.nl

ACA groep voor (volwassen) kinderen van ouders met een verslaving of psychische problematiek

Roermondseweg 64, 6004 AT Weert, Nederland

Leven in Verandering

Stationsstraat 18, 6131 AZ Sittard, Nederland

vind een groep