Hoogsensitiviteit

Van jongs af aan was ik al een opvallend bang meisje. Ik herinner me dat ik na een angstige ochtend niet meer terug wilde naar de peuterspeelzaal, wat gelukkig ook niet hoefde. Een latere grote bron van angst was de kermis, met zijn drukte, felle lichten en harde muziek. Later besefte ik ook dat ik de spanning van de mensen en de opgeklopte sfeer kon voelen, wat me een heel onveilig gevoel gaf als klein meisje. Nog later bij de schoolfeesten en het uitgaan hetzelfde ongemakkelijke gevoel. Vooral het uitgaan vond ik verschrikkelijk vanwege de gespannen sfeer en herrie. Ik bleef dan ook liever thuis voor een rustig avondje met een vriendin. Ik had ook nooit grote groepen vrienden om me heen. Dat kon ik niet overzien en trok me gewoon niet. De middelbare school was überhaupt geen fijne plek. Te massaal en nergens een plekje om even alleen te zijn. Het duurde nog heel wat jaren voordat ik in aanraking kwam met de term HSP en ik eindelijk snapte waarom ik me zo’n alien had gevoeld. Ik had al die jaren gedacht dat er iets mis was met mij omdat ik niets leuk vond wat anderen graag deden: feesten, uitgaan, lol maken met zijn allen. Ik voelde me raar en een saaie muts. Gelukkig hield ik wel van dansen en nog steeds is dat de enige manier waarop ik met de prikkels van een feestje om kan gaan. Zolang ik de muziek om kan zetten in beweging heb ik nergens last van (na het overkomen van die eerste akelig bewuste periode) Ik ben me blijkbaar ok erg bewust van mijn omgeving en kan dat niet uitzetten. Als ik nu het dorp in moet om boodschappen te doen zet ik onbewust wel een paar “oogkleppen” op en denk me daarmee af te kunnen sluiten voor de omgeving. Ik krijg dan ook vaak de opmerking dat ik écht niks zie en bekenden straal voorbij loop.

Ik ben ook heel gevoelig voor sfeer. Ik heb mijn baan in de psychiatrie opgezegd omdat het dagelijks verkeren tussen mensen met depressies en trauma’s me ziek leken te maken. Ik kreeg depressieve gevoelens terwijl ik daar geen enkele reden voor had. Ook nam ik hun verhaal niet “mee naar huis”.
Ook de stress van mijn dochter kan ik heel goed voelen en daar heb ik last van. Het lijkt dan wel of het míjn stress is. Lastig.
Ik voel ook altijd een bepaalde onrust van binnen. Mijn nagels hebben daar het meeste last van.
Ik ben ook snel moe en beschrijf het vaak als een gevoel van leeglopen. Het is alsof ik mijzelf dan teveel open heb gezet. Het gebeurt ook als ik enthousiast heb mogen vertellen over dingen die mijn passie hebben dus het hoeft niet bij iets negatiefs te zijn.

Ik heb wel geleerd (na 2 burn-outs) dat er grenzen zijn aan mijn belastbaarheid en houd daar ook rekening mee in mijn planning. Ik leid een heel rustig leven met weinig verplichtingen. Mijn agenda is vrij leeg en ik plan dingen niet graag ver vooruit. Ik krijg het Spaans benauwd als ik weken vooruit al activiteiten vast heb liggen. Mijn koffieochtenden elke vrijdag met mijn 2 vriendinnen is me heilig maar kan ik gerust afzeggen als het me niet lukt. Die vrijheid heb ik nodig. En verjaardagsfeesten probeer ik te vermijden. Ik word daar niet gelukkig van. Ik ben niet goed in oppervlakkige gesprekken en niet iedereen staat open voor de diepgang waar ik van hou. Concerten zijn ook niet aan mij besteed en als ik dan nog wel eens meega naar een klassiek concert van mijn vriendin dan neem ik oordopjes mee zodat het geluid niet te hard binnen komt. Soms zet ik ook wel eens mijn bril af zodat ik niet alles goed meer kan zien. Dat scheelt ook weer wat prikkels. Ik vind ’s avonds buiten dan ook fijn. Dan is het donker en rustig en voel ik me heerlijk. Ook in de natuur voel ik me erg thuis. Dat hoor je vaak van HSP’ers.

Het is en blijft een zoektocht naar de balans tussen in- en ontspanning want ook van te rustig word ik onrustig en ziekig. Ik blijf dingen proberen en soms, tot mijn verbazing, ontdek ik dat ik iets totaal onverwacht tóch heel erg leuk kan vinden. Zo vier ik sinds 2 jaar carnaval. Iets waar ik van kon gruwen als HSP’er. Maar als ik niet meeging met mijn partner had ik toch altijd het gevoel iets te missen. Totdat ik dat zat was en ik besloot het gewoon eens te proberen, met de mogelijkheid af te haken als ik geen zin meer had. Maar ik bleef en met de hulp van wat alcohol en een plekje aan de zijkant van alle drukte bleek ik het heel erg naar mijn zin te hebben. Ik leerde daarvan dat ik alles kan proberen maar daarbij vooral míjn manier moet ontdekken. Zo ga ik nu weer graag de stad in maar dan wel op tijdstippen als het rustig is of met tussenstops voor koffie op een rustig plekje. Ik leer het nog wel eens.