Ik leerde hem kennen tijdens de introductie van mijn nieuwe opleiding. We waren allebei 21 en maakten beiden na een mislukte studie een nieuwe start. Hij viel me al snel op. Groot, aantrekkelijk en duidelijk aanwezig. Hij had charisma. En hij vondt mij leuk, wow! We kregen al snel een relatie en ik voelde me in de wolken. Voor het eerst was ik echt verliefd! Maar dat gevoel duurde niet zo lang. Onze relatie was al snel gevuld met gedoe. Aantrekken, afstoten, intensiteit. Hij wilde mij én zijn vrijheid en ik kon daar moeilijk mee omgaan. Ik besloot na een jaar dan ook een time-out te nemen (we zaten ook een paar maanden ver uit elkaar door een uitwisselingsproject) en toen was hij weer met zijn volle aandacht bij mij. Ik was weer de liefde van zijn leven en ik kreeg meer liefdesuitingen dan een mens zich wensen kan. Ik voelde me in de wolken en dacht dat het weer goed zat tussen ons. Totdat we weer terug waren in Nederland en het gewone leven oppakten. Ik verdween weer bij hem uit beeld en ik begreep er niks van. Waar was die liefdevolle man gebleven van de afgelopen maanden? Rond die tijd belande ik ook bij het RIAGG omdat ik angstaanvallen kreeg. Ik had nog nooit van mijn leven zoiets gehad en dacht dat het aan mij lag, dat er iets mis was met mij. Bij het RIAGG ben ik maar 1 keer geweest. Ze konden niks voor me doen. En met behulp van yoga en de bijbehorende ademhalingsoefeningen kwam ik mijn aanvallen te boven.
Dit hele verhaal herhaalde zich nogmaals rondom onze stage. Ik maak het uit; we gingen een paar maanden fysiek ver uit elkaar; konden elkaar niet missen en… 2 maanden op weg in onze stageperiode vroeg hij me ten huwelijk. Ik was wederom in de wolken. Hij was verandert en nu zou alles goedkomen. Wat ik wel vreemd vond is dat hij niet zo’n haast had om naar Nederland terug te komen na afloop van zijn stage. We hadden elkaar vreselijk gemist en we waren verloofd!
Toch zijn we uiteindelijk getrouwd, ik bleef er in geloven dat we bestemd waren voor elkaar. We gingen samenwonen en het leek best o.k. Alleen lag ik vaak ’s avonds in bed te huilen omdat ik me zó slecht voelde. Maar ik had werkelijk geen idee waarom. Ik had toch precies wat ik wilde? Een man, een huis, een baan, een toekomst samen? Waarom voelde ik me dan zo slecht?
We verhuisden na een jaar en even later kwam ons eerste kind, twee jaar later gevolgd door de tweede. Nu braken gelukkigere tijden voor me aan. Ik kon zoveel liefde en aandacht kwijt in de kinderen dat mijn relatie minder in beeld was. Ik had de kinderen, een leuke baan, vrienden, hobby’s en voelde me tevreden. Ondertussen had hij de ene baan na de andere. Nergens hield hij het lang vol en dat lag meestal aan de baas. Naast werken bracht hij veel tijd op de golfbaan door. Golfen was zijn grootste passie. Daardoor zat ik veel alleen met de kinderen maar ik vond dat niet zo erg (mijn omgeving trouwens wel). Financieel was daar eigenlijk niet veel ruimte voor (golfen is een kostbare sport) maar daar mocht ik niks over zeggen. Dan werd hij vreselijk boos en was ik de boeman. Dat was trouwens altijd zo in een discussie. Als ik iets wilde bespreken ging het 9 van de 10 keer een hele andere kant op en kwam het er uiteindelijk op neer dat ik iets fout had gedaan. En ik raakte daar vreselijk van in de war. Ik wilde zo graag met hem over dingen kunnen praten om samen tot een oplossing te komen maar het verzandde bijna altijd in een conflict waarbij ik in verwarring achter bleef. Zo gebeurde het dat ik langzaam maar zeker mijn mond ging houden. Het had toch geen zin.
Ik raakte hier aan gewend en richtte me meer en meer op mijzelf. Ik ging een opleiding doen waarbij ik weekenden weg was en begon langzaam los te komen van de thuissituatie. Ik vond het heel spannend in het begin maar het deed me goed. Ik had iets voor mijzelf en begon op te bloeien. Ik begon ook langzaam weer meer te voelen na een lange periode van afsluiting. En toen een verliefdheid me boven mijn huwelijk uittilde en ik e.e.a. helderder kon zien werd het me duidelijk: ik móest me losmaken van mijn man en mijzelf zien terug te vinden. Ik was mijzelf volkomen kwijtgeraakt en had geen idee meer wie ik was en wat ik wilde. De verliefdheid was een perfect middel om even los te komen van mijn man en te zien dat er niet veel aan onze relatie klopte. En pijnlijk genoeg ook nooit gedaan had. Wat ik dacht dat liefde was, was van mijn kant een enorme afhankelijkheid en van zijn kant een soort voedingsbron voor eigenwaarde. En ik voelde me leeggezogen, uitgehold. Ik had niets meer te geven. Ik kreeg dan ook snel een burn-out die een dikke 2 jaar zou duren. De scheiding verliep moeizaam. Hij wilde mij absoluut niet laten gaan en ik dacht vaak dat dat dan wel liefde zou zijn. Hij vertelde me dat ik zijn grote en enige liefde was en dat als hij mij niet kon hebben, niemand me zou hebben. Of dreigde dat de kinderen me de scheiding vreselijk kwalijk zouden nemen, noemde me labiel en rijp voor een opname, brak in in mijn computer om mijn mail te lezen, sloeg de man waarop ik even verliefd was in elkaar, en zo voort. En toch kan ik de keren niet noemen dat ik juist hém wilde. Hij bleef een ongelooflijke aantrekkingskracht op me hebben. Vooral ook sexueel. We belandden ook regelmatig samen in bed voor heftige seks. Ik nam het mijzelf enorm kwalijk en begreep er niets van. Waarom kon ik deze man, die zó duidelijk niet gezond voor me was, niet loslaten? Pas in een zelfhulpgroep voor relatieverslaafde vrouwen begon ik mijzelf en de relatie te begrijpen. Daar hoorde ik ook voor het eerst over narcisme en begonnen de eerste kwartjes te vallen. Ik ben met mijzelf aan de slag gegaan. Ik ben nogal cognitief en wil graag dingen begrijpen dus ik heb heel veel gelezen over relatieverslaving en narcisme. Ook mijn hoogsensitieve kant heb ik aandacht gegeven want ik merkte wel dat ik me door mijn goede inlevingsvermogen ook heel veel van hem pikte (want hij had al zo’n laag zelfbeeld en daarom deed hij zo rottig).
Maar naast al dat lezen moest ik nu toch ook echt weer leren (durven) voelen. Want juist hooggevoeligheid kan er voor zorgen dat je niet wilt voelen omdat het te heftig is, te pijnlijk. Ik was enorm in mijn hoofd geschoten en dacht er lekker op los terwijl mijn lichaam aangaf dat het aandacht wilde. Ik ben een opleiding gaan doen waarbij ik hiermee aan de slag kon gaan en kreeg daarna na 8 jaar een relatie met een gezonde man waarin ik (nog steeds) veel oud zeer tegenkom en kan leren bij mijzelf te blijven in een relatie. We streven allebei naar een relatie waarin we streven naar écht liefde en geen afhankelijkheid. Ik ben geïnspireerd geraakt door het boek van Jan Geurtz “Verslaafd aan liefde” en we hebben inmiddels een cursus “spirituele relaties” bij hem gedaan waar we veel aan hebben. Ik zie het als mijn eigen verantwoordelijkheid om goed voor mijzelf te zorgen en mijzelf te blijven ontwikkelen en te leren kennen. Ik heb dat altijd buiten mij gezocht en dat werkte dus niet. Maar daarnaast heb ik nu iemand naast me staan die het allerbeste voor mij wil en me in alles ondersteunt. En daarbij zorgt hij ook goed voor zichzelf. Dat is bijzonder en een groot cadeau. Ik vind het hebben van een relatie niet zo makkelijk. Het roept bij mij veel oude pijn op en ik kan er alleen maar dwars door heen. Maar dat is wat ik wil: voelen wat er te voelen is, erbij blijven en kijken. En op die manier kan ik de illusies en pijn uit het verleden opruimen en zien wat er écht is. En zo help ik mijzelf én ook mijn dochter, die nog wel veel te maken heeft met haar vader en niet zomaar van hem kan scheiden zoals ik dat deed. Zij heeft haar eigen worstelingen met hem maar door het er samen over te hebben kan ze hem en zichzelf beter begrijpen en betere keuzes maken in haar contact met hem. Ik zie mijn ex-man niet als een boeman, al lijkt dat misschien zo als je dit verhaal leest. Ik kan duidelijk zien dat hij is zoals hij is en dat het zijn beschermingsmechanismes zijn waar ik mee te maken heb gehad. Ik heb allang geleden ingezien dat ik hem niet kan veranderen en alleen met mijzelf aan de slag kon gaan. Bovendien zag ik ook in dat ik hém niet los durfde te laten (want wie zou ik zijn zonder zijn “liefde”?) Zelfs niet toen ik al in de nieuwe relatie zat wilde ik onbewust tóch zijn nummer 1 blijven en manipuleerde daar ook in door onze speciale band af en toe te benadrukken. Heel onbewust en subtiel , maar ik deed het wel. Een pijnlijk maar openbarend inzicht.
Het heeft ruim 9 jaar geduurd voordat we echt los waren en nu kan ik oprecht zeggen dat ik niets meer van hem hoef te krijgen. Geen liefde, geen bevestiging, geen goedkeuring, geen excuses, niks. Dat maakt me los en vrij van hem. En hij van mij.
We zijn nu allebei gelukkig in een nieuwe relatie en ik mag zijn vriendin heel graag. Hij en ik hebben nu alleen nog een band als ouders van onze kinderen en we hebben eigenlijk alleen noodzakelijk contact. We vieren de verjaardagen van de kinderen met zijn allen en dan is het heel gezellig. En na afloop ben ik heel blij dat zij met hem naar huis gaat.
