Depressie is een stemmingsstoornis en wordt ook wel depressieve stoornis genoemd. Depressie wordt gekenmerkt door een neerslachtige stemming en het verlies aan interesse in bijna alle dagelijkse activiteiten. Er wordt onderscheid gemaakt tussen lichte, matig ernstige en ernstige depressie; hoewel het onderscheid niet altijd duidelijk is. Het onderscheid is vooral belangrijk voor de soort hulpverlening die toegepast wordt.
''Lotgenotencontact heeft in mijn herstel een cruciale rol gespeeld.''
lees meerBij een lichte depressie houden de klachten vaak niet langer dan drie maanden aan. Iemand kan meestal zelfstandig of met weinig hulp blijven functioneren. De huisarts kan het beloop van deze klachten in de gaten houden. Bij een matig ernstige of ernstige depressie gaat het in een aantal weken slechter met iemand, en krijgt hij meer en steeds ernstigere klachten. De kans is klein dat de klachten vanzelf overgaan. Snelle hulp van ervaren hulpverleners is bij deze groep nodig.
Naast deze meest voorkomende depressies, bestaan er diverse subtypen, zoals postnatale depressie, seizoensgebonden depressie of manisch-depressieve stoornis (bipolaire stoornis).
Depressie is een complexe aandoening waarbij de hersenen een belangrijke rol spelen. Wetenschappers denken dat depressie ontstaat door een samenspel van biologische, sociale en psychische factoren.
Iemand heeft een depressieve stoornis wanneer hij of zij gedurende ten minste twee weken zodanig last heeft van de onderstaande symptomen dat er ernstige beperkingen optreden in het functioneren. Van twee kernsymptomen moet minstens één aanwezig zijn:
Een neerslachtige stemming (somberheid) gedurende het grootste deel van de dag, bijna elke dag (bij kinderen, adolescenten of ouderen kan dit ook een prikkelbare stemming zijn)
Ernstig verlies van interesse in bijna alle activiteiten gedurende het grootste deel van de dag, bijna elke dag
En minstens drie van onderstaande symptomen zijn aanwezig:
Eetproblemen (meer of juist minder eten) en veranderingen in het gewicht
Slaapproblemen (meer of juist minder slapen)
Geagiteerd en rusteloos zijn of juist geremd
Vermoeidheid en verlies van energie
Gevoelens van waardeloosheid of overmatige schuld
Concentratieproblemen, vertraagd denken en besluiteloosheid
Terugkerende gedachten aan dood of zelfdoding
Andere veelvoorkomende symptomen van depressie zijn angst, obstipatie, libidoverlies en problemen met het geheugen. Ook psychomotorische symptomen zoals vertraagde motoriek, verminderde mimiek, een ineengezakte houding en terneergeslagen blik kunnen voorkomen.
Depressie is (nog) niet vast te stellen door middel van een lichamelijk onderzoek. De diagnose is geheel gebaseerd op een psychiatrisch onderzoek en wat iemand over zijn ziektegeschiedenis vertelt. Depressie is niet altijd makkelijk te herkennen, omdat ook eerst lichamelijke klachten kunnen optreden.
Depressie is vaak goed te behandelen. De huisarts is hiervoor de eerste aangewezen persoon. De behandeling verloopt, volgens de landelijke Richtlijn Depressie, stapsgewijs van zo licht mogelijk tot zwaar. Dit betekent minimale hulp als het kan en intensieve hulp als het nodig is. Therapieën die hierbij toegepast kunnen worden zijn onder andere e-health, gesprekstherapie, mindfulnesstraining of behandeling met medicijnen.
Depressie heeft een wisselend en grillig beloop en de duur varieert van persoon tot persoon. Een depressie kan tijdens een bepaalde periode voorkomen, weer verdwijnen en nooit meer terugkomen. De kans dat een depressie terugkeert is 40% tot 60%. Bij 15% krijgt de depressie een chronisch karakter. Wanneer de depressie niet goed herstelt, zijn mensen vaak ernstig beperkt in hun sociaal en maatschappelijk functioneren. Leven met iemand die een depressie heeft, is zwaar en belastend. Partners van mensen met depressie kunnen bijvoorbeeld in een sociaal isolement terechtkomen, het gevoel krijgen hun partner te verliezen of te maken krijgen met veranderingen binnen hun relatie.
(Bron: www.hersenstichting.nl)
Ik ben de oudste uit een Brabants gezin met 3 kinderen, ik en 2 broers. In ons gezin was sprake van veel verbaal geweld en emotionele verwaarlozing. Mijn moeder had vermoedelijk een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik ca. 11 jaar oud was. Mijn moeder, ik en mijn broertjes hebben jarenlang zware armoede gekend. Toen ik 14 jaar was ben ik uit huis geplaatst door de Kinderbescherming, en heb vanaf dat moment tot aan mijn 18e jaar in een gezinsvervangend tehuis gewoond. Daarna ben ik, net 18 jaar, zelfstandig gaan wonen.
Ik heb geen contact meer met mijn beide ouders en broers, of met overige familie (op één oom na).
Ik ben getrouwd toen ik 21 jaar was, ik ben moeder geworden van 2 dochters en ik ben gescheiden toen ik 35 jaar was. Ik heb daarna 2 destructieve partnerrelaties gehad, waarin sprake was van psychische en lichamelijke mishandeling, bedreiging en stalking.
Ik heb veel zgn. hechtingsproblemen/afhankelijkheidsproblemen gekend als gevolg van de traumatische ervaringen in mijn jeugd. Ik heb als kind een diepgewortelde verlatingsangst en een groot minderwaardigheidscomplex ontwikkeld. Daarnaast is er sprake van complexe PTSS/complex trauma en heb ik sinds mijn 17e jaar meerdere keren last gehad van zware depressies en/of burn-out. Het is voor mij vanaf mijn kindertijd heel erg moeilijk geweest om in relaties mijn eigen grenzen te bewaken, ik verlegde deze steeds om maar niet in de steek te worden gelaten. Mijn grootste angst was niet de moeite waard te zijn voor wie dan ook. Ik ben opgegroeid met het gevoel dat ik voor mijn ouders al niet de moeite waard was. Ik kan me niet herinneren dat mijn vader of moeder ooit tegen me gezegd hebben dat ze van me hielden. Dat gevoel gaven ze mij ook niet. Mijn vader was een afstandelijke, autoritaire man die nooit genegenheid of interesse toonde, en die mij en mijn broertjes op jonge leeftijd in de steek liet. Mijn moeder liet me voortdurend weten hoe ongelukkig ze was. Tot mijn 30ste heb ik geworsteld met een enorm schuldgevoel over hoezeer ik tekort schoot en haar alleen maar teleurstelde als haar kind. Als internaatkind was ik “bad news”. Kinderen mochten niet met me afspreken. Ik was nou eenmaal geen goede vriendin, enkel en alleen omdat ik in een jeugdinstelling woonde. Dus ik probeerde voortdurend mezelf te verbeteren of me steeds meer aan te passen aan de behoefte van de ander, in de hoop dat ik dan misschien wel goed genoeg zou zijn om écht gezien en gewaardeerd te worden, of simpelweg om de ander niet kwijt te raken. Ik ging op mijn weg naar volwassenheid ook steeds minder “nodig” hebben in relatie tot anderen: ik voelde me zo minderwaardig dat ik vond dat ik vooral niet teveel mocht vragen of verwachten van anderen. Ik had het idee dat ik al blij mocht zijn als iemand me überhaupt maar zag staan. Zo bijzonder was ik nou eenmaal niet. En als ik teveel zou vragen, liep ik het risico dat ze me dan niet meer leuk vonden en in de steek zouden laten. Hierdoor heb ik vaak te maken gehad met vriendschappen en relaties waarin er geen gelijkwaardigheid was, maar waarin ik mezelf steeds wegcijferde om het de ander maar vooral naar de zin te willen maken.
Ik kon niet omgaan met afwijzing, en ik voelde me ook vaak afgewezen omdat ik het gedrag van anderen voortdurend op mezelf betrok. Hierdoor heb ik altijd weinig zelfvertrouwen gehad in wie ik ben en wat mijn waarde en kwaliteiten zijn.
School en werk waren voor mij vaak moeilijk, omdat ik me in een groep mensen nog onzekerder en minderwaardig voelde. Omdat ik zo’n negatief zelfbeeld had, was ik altijd bang om blunders te maken, om stom over te komen op anderen, om tekort te schieten in wat er van me werd verwacht, om uitgelachen of gekleineerd te worden. Ik twijfelde voortdurend aan mezelf. Iedereen om mij heen was altijd leuker, slimmer, interessanter, mooier, etc. En ik bleef op afstand, vriendschappen bleven oppervlakkig omdat ik niet teveel van mezelf en mijn geschiedenis bloot wilde geven. Daar deugde tenslotte maar weinig van, bovendien werd ik er altijd op veroordeeld en afgerekend.
Ik maakte geen school af, kon geen baantje lang volhouden, probeerde het iedereen naar de zin te maken, vroeg niets en rolde van de ene depressie of burn-out in de andere… Ik ben heel lang “slachtoffer” geweest; het overkwam me elke keer en ik voelde me machteloos. Ik begreep vaak niet het “waarom”. Waarom ik?
Ik bedacht vaak dat het blijkbaar nou eenmaal mijn lot was.
Maar zonder dat ik het toendertijd zelf kon inzien, versterkte en verergerde ik mijn eigen kwetsbaarheden en problemen vaak, door de keuzes die ik ook zélf maakte. Het was voortdurend een vicieuze cirkel van herhalingen waar ik in zat.
Eigenlijk ben ik me pas écht goed bewust geworden van mijn kwetsbaarheden en de valkuilen die daarbij horen, door de 2 jaar durende, gewelddadige partnerrelatie die ik heb gehad, zo’n jaar ná mijn echtscheiding. Mijn toenmalige vriend had mij al snel volledig in zijn macht. Op geen enkele manier durfde ik voor mezelf op te komen. Als ik het wél deed dan volgde daar steevast fysiek en/of emotioneel geweld op. Door diepgewortelde verlatingsangst kon ik emotioneel niet loskomen van deze man. En uit angst voor geweld dúrfde ik de relatie ook niet te beëindigen. Uit schaamte trok ik me steeds meer terug van de buitenwereld en raakte daardoor steeds meer verstrikt in de relatie en geïsoleerd van mijn omgeving. Deze relatie is voor mij zeer ontwrichtend en traumatisch geweest. Doodsangst is uiteindelijk mijn redding geweest. Toen ik besefte dat hij in staat was om me te vermoorden, tóen vond ik uiteindelijk de moed om weg te gaan en aangifte te doen.
Maar de gevolgen van deze relatie hebben nog jarenlang grote impact gehad op mijn dagelijkse functioneren. Ik leefde teruggetrokken en geisoleerd. Kwam eigenlijk alleen de deur uit als het echt moest, bijv. voor boodschappen. Maar dat koste me veel moeite; ik voelde me totaal niet op mijn gemak tussen mensen. Ik was onzeker en bang. Ik had vaak last van angst- en paniekaanvallen, waardoor ik onmogelijk in staat was om te werken. Contact met vreemden, of in een omgeving zijn met veel (vreemde) mensen om me heen maakte mij ontzettend onrustig en beangstigde mij. Dus ook feestjes, evenementen, sporten, een dagje naar de stad of de bioscoop waren voor mij te moeilijk om aan te gaan. Ik was ook altijd bang om de dader tegen te komen, dus ik keek overal voortdurend over mijn schouder en was 24 uur per dag in een soort staat van paraatheid. Ook in mijn eigen huis. Alle deuren en ramen waren altijd op slot. De kinderen mochten niet in de tuin spelen. We waren gevangenen in ons eigen huis.
Zodra het buiten donker werd, werd ik onrustig. Dan voelde ik me bespied omdat deze man mij voortdurend in de gaten hield, of liet houden.
Ik kon ontzettend schrikken van onverwachte geluiden, of geluiden die ik niet kon plaatsen.
Ik sliep slecht, at slecht, kleedde me vaak niet aan en had heel veel huilbuien.
De opvoeding van de kinderen viel me zwaar.
Ik had weinig contact met vrienden. Ik verwaarloosde mezelf, mijn huis, mijn sociale leven.
Pas in de jaren ná deze relatie, vanaf mijn 38ste, ben ik langzaamaan pas écht inzicht gaan krijgen in wie ik ben en waarom bepaalde afhankelijkheidspatronen, én depressies, zich in mijn leven steeds herhaalden. Ik wilde dit nooit meer meemaken, en ging op zoek naar de antwoorden op vragen als:
Hoe komt het dat ik gevangen ben geraakt in zo’n ongezonde, ongelijkwaardige en gewelddadige relatie? Hoe komt het dat ik niet bij machte was om daarin voor mezelf op te komen en andere en betere keuzes te maken dan ik heb gedaan? En hoe kan ik er zelf voor zorgen dat ik niet opnieuw in zo’n relatie terecht kom?
De zoektocht naar deze antwoorden heeft een aantal jaren geduurd, en was heel zwaar en confronterend. Maar het heeft me heel veel kennis en inzicht gegeven in mijn persoonlijke levensgeschiedenis, inzicht in mijn ontwikkeling van jong meisje tot volwassen vrouw, en inzicht in mijn krachten en mijn valkuilen.
Ik ging begrijpen dat het gebrek aan veiligheid, liefde, geborgenheid en erkenning in mijn jonge jeugd ten grondslag hebben gelegen aan hoe ik mij heb ontwikkeld op de weg naar volwassenheid. Dat ik daardoor niet goed in staat was om op een positieve manier naar mezelf te kijken. Dat ik daarom altijd zo onzeker was. Me vaak minderwaardig voelde. En me ook minderwaardig opstelde in relatie tot anderen. Ik kreeg ook veel meer inzicht in de rol en verantwoordelijkheid die ik zelf had en kon nemen zodat ik meer in mijn eigen kracht kon komen. Ik ging begrijpen, én ervaren, dat het stellen van grenzen, opkomen voor mezelf, me juist veel meer rust en veiligheid bracht. En gezonde en gelijkwaardige relaties en vriendschappen.
Ik ontdekte ook dat ik heel erg hoge eisen stelde aan mezelf en toch altijd het gevoel bleef houden dat het nooit goed genoeg was. Dat IK nooit goed genoeg was. Ik was ontzettend onzeker over mijn eigen kunnen. Zag weinig waarde in mezelf als mens. Partner. Moeder. Collega. Vriendin. Ik ging voortdurend gebukt onder schuldgevoelens over mijn tekortkomingen in alle rollen die ik had.
Alle onverwerkte trauma’s kwamen in volle hevigheid boven. Maar zo kwam er geleidelijk aan, voor het eerst in mijn leven, ruimte voor verwerking. Verdriet. Troost. Vergeving. Acceptatie. Alles in mezelf voelen ipv alles in mezelf bevechten. Ik nam tijd, rust en ruimte voor mezelf. Ik ging mijn verhaal delen met lotgenoten. Ik sprak met mijn voormalig voogd over mijn jeugd. Ons gezin.
En ik huilde. Ik liet mijn gevoelens en tranen de vrije loop. Ik nam het kind in mezelf op schoot, hield haar stevig vast, liet haar huilen en troostte haar.
Ik zocht informatie en verdieping in boeken. Ervaringsverhalen. Zelfhulpboeken. Internet. Ik vond herkenning. Erkenning. Troost. En inspiratie.
Ik ging weer voorzichtig dingen ondernemen. Naar buiten. Een vrijwilligersbaantje. Ik ging alleen op vakantie.
Ik ging leren om anders naar mezelf te gaan kijken.
Ik leerde de mooie en sterke kanten van mezelf te ontdekken en zien. Benoemen. Waardoor ik meer zelfvertrouwen kreeg.
Ik leerde mijn positieve karaktereigenschappen te zien, en daar trots op te zijn.
Ik leerde om mezelf veel minder hard af te rekenen op mijn beperkingen en tekortkomingen.
Ik werd me bewust van mijn talenten.
Ik leerde trots op mezelf te zijn zoals ik ben, in plaats van mezelf voortdurend te bekritiseren en willen verbeteren. Ik leerde minder zorg te geven aan anderen, en meer zorg voor mezelf te vragen en te ontvangen.
En ik besefte dat ik precies voor de verkeerde dingen bang ben geweest.
Omdat ik zo bang was om anderen te verliezen, verloor ik elke keer mezelf.
Nu ben ik veel daadkrachtiger, zelfbewuster en autonomer. Ik neem makkelijker beslissingen zonder dat ik het nodig heb om te worden bevestigd door anderen dat het een goede beslissing is, ik durf een eigen mening te hebben, ik durf veel beter voor mezelf op te komen en ik kan mensen beter op afstand houden of loslaten als ze over mijn grenzen heen gaan. Ik vertrouw meer op mezelf omdat ik nu veel beter weet wie ik ben, wat ik nodig heb en wat ik kan. De angst voor afwijzing is veel minder groot dan vroeger. Als mensen vervelend tegen me doen of me niet begrijpen, betrek ik dit veel minder snel op mezelf en heb ik daar ook veel minder last van. Ik twijfel minder aan mezelf. Ik heb eindelijk geleerd om mezelf lief te hebben.
Mijn kwetsbaarheden zijn er nog steeds.
Ze zijn een deel van mij wat ik altijd bij me zal dragen.
Maar het zijn geen bedreigingen meer waar ik steeds tevergeefs tegen heb gevochten.
Ze zijn veel meer een deel van mezelf geworden waar ik me bewust van ben, wat ik heb leren begrijpen en accepteren, en waar ik mee heb leren omgaan.
Herstel is voor mij een uniek en persoonlijk proces wat steeds in beweging is, een onderdeel van persoonlijke groei wat een mensenleven duurt, en wat met kansen en uitdagingen, en met vallen en opstaan verloopt.
Herstel is inzicht krijgen in wie je bent, inzicht krijgen in je mogelijkheden en beperkingen en inzicht in de keuzes die je in het leven maakt.
Herstel is inzicht krijgen in, en verwerken van, ingrijpende/traumatische gebeurtenissen in je leven, en daaropvolgend een manier vinden om met hernieuwde kracht en een toekomstgerichte houding je leven (opnieuw) vorm en inhoud te geven.
Herstel is persoonlijke groei en eigen verantwoordelijkheid, eigenaarschap en regie nemen over jouw eigen welzijn en leven.
Mijn persoonlijke herstelverhaal is voor mij een tastbaar symbool voor de groei die ik als mens heb doorgemaakt.
Het is een geschreven getuigenis van het gevecht met mezelf, en de overwinningen en inzichten die dat gevecht me uiteindelijk heeft gebracht.
Het is mijn verhaal, wat mij nog elke dag inspireert en motiveert.
Het is wie ik ben.
Lotgenotencontact heeft in mijn herstel een cruciale rol gespeeld.
Het heeft mij troost, hoop, (h)erkenning, moed, inspiratie en vertrouwen geschonken in moeilijke tijden.
Ik heb daardoor ervaren dat delen een onmisbaar aspect van helen is…. Dat kwetsbaarheden ook een kracht kunnen zijn. En dat ik bovendien anderen kan ondersteunen en inspireren door het delen van mijn eigen ervaringen en mijn persoonlijke weg naar herstel.
En dat wens ik jou ook toe!
Geloof in jezelf, heb jezelf lief, en durf erop te vertrouwen dat er altijd een “way out” is!
En dat je niet alleen bent. En het niet alleen hoeft te doen!
Zorg goed voor jezelf!
Liefs,
Nancy
“Ik heb gelukkig nog een lange weg te gaan”
Mijn naam is Peter Mijs. Ik ben 59 jaar en ik ga jullie een stukje vertellen van mijn verhaal met depressie. In september 2002, ik was 41, fietste ik naar huis in Maastricht, waar ik woonde met mijn partner en onze drie kleine kinderen. Ik kwam van mijn werk. Ik was freelance verpleeghuisarts, een soort “zzp-er”.
“Het was alsof ik een huizenhoge angstgolf achter me aan trok, die ik niet kwijt kon raken”. De volgende dag heb ik me ziek gemeld. Ik was al maandenlang uitgeput en angstig. Ik werd ’s nachts letterlijk badend in het zweet wakker en kon van de angst haast niet meer slapen. Nu was ik op. De psychotherapeut zei: je hebt een gegeneraliseerde angststoornis, ga naar de huisarts voor Seroxat (een antidepressivum). De huisarts zei: ok, je hebt een depressie. Verwarrend.
Ik ben geboren in Alphen a/d Rijn (Z-H), in een gezin met vader, moeder en 2 jongere zusjes. Een belangrijke rol speelde de kerk waar we heen gingen: de ‘Vergadering der Gelovigen’, een protestants-christelijke kerkgemeenschap. Waar mijn ouders uit stapten toen ik 13 was.
Bij de huisarts was de eerste keer dat ik hoorde: ‘je hebt een depressie’, maar niet de eerste keer dat ik me somber en leeg voelde. Dat was vanaf mijn 21e, maar ook wel voor die tijd. Ook in de vorm van lichamelijke klachten. Wist ik veel, dat ik een depressie had, hoewel, ik had het kunnen weten, ik was tenslotte ook nog dokter: Een moeder met depressie, en in de familie van moeders en vaders kant depressies, manische depressiviteit, psychische kliniek en suïcide. In mijn familie een zus met psychoses en een zus met drugsverslaving.
Toen heb ik nog langere tijd gedacht dat ik “het” niet zou krijgen.
“Nu ik het zo op een rijtje zet, is het wel even slikken”.
Ik denk er niet vaak aan, maar nu raakt het me, De laatste tijd ben ik ook sneller emotioneel. Dat vind ik O.K., me emotioneel voelen. Mezelf leeg, somber en eenzaam voelen, dat vind ik ellende. Dat voelt levenloos. Emotie, verdriet voelt levendig en het brengt mij tot leven. Toentertijd, in 2002, duurde het een half jaar tot ik in april 2003 uit de depressie kwam, me een puber voelde, verliefd werd en ineens was de scheiding daar. Marjolein bleef achter met onze drie kleine kinderen. Ik vertrok. Begon een nieuwe relatie, stopte met de Seroxat en bleef een paar dagen per week/per 2 weken voor de kinderen zorgen. De depressie was niet over. Na het kopen van een huis met geleend geld, de opleiding antroposofische geneeskunde bijna afgerond, start van de huisartsen-opleiding, zat ik in mei 2005 (na 3 maanden) opnieuw totaal afgebrand thuis.
En voor het eerst: suïcidaal.
Ik deed een suïcide poging. Ik liet al mijn pasjes en mijn sleutelbos thuis, pakte de autosleutel, pillen en vertrok met de auto de grens over en verstopte mij daar in een grot. Waar ik 24 uur later door Belgische speurders gevonden werd. Ik had het niet gedaan en omdat ik onderkoeld was van het lange liggen, werd ik naar het SEH gebracht van het Maastrichtse Ziekenhuis.
Opname volgde, 2 weken op de PAAZ, en toen dagbehandeling.
De relatie liep spaak, het lukte me met uiterste moeite om het huis zonder verlies te verkopen en de leningen af te betalen. En weer was ik depressief en wilde niet meer leven. Er volgde een opname in een antroposofische kliniek in Bilthoven. Ik herinner mij telefoongesprekken waar ik contact probeer te houden met de kinderen. Marjolein, mijn ex-partner, faciliteerde dat, en ik ben haar daar zeer dankbaar voor. In totaal ben ik tussen 2005 en 2007 ongeveer 7 keer opgenomen geweest, soms weken, soms maanden. Voor depressie.
De opnames kwamen als ik suïcidaal werd en er volgden dan therapieën. Bijv. Kunstzinnige therapie, wat ik vreselijk vond, en vreselijk moeilijk. Muziektherapie, waar ik van hield. En diverse medicijnen volgden. Vanaf najaar 2013 bleek ik een bipolaire stemmingsstoornis te hebben, ofwel manisch-depressiviteit. Ik had niet alleen uitschieters van mijn stemming omlaag, in de depressie, maar ook omhoog, in de manie. Ik heb nog 2 keer een huis gekocht en verkocht, nu met verlies. Relaties aangeknoopt, en weer verbroken. Contact met werk kwijtgeraakt na diverse pogingen, ook in heel andere richtingen. Ik raakte ik arbeidsongeschikt en kreeg een WIA-uitkering, vroeger de WAO.
Mijn 3 kinderen zijn inmiddels jongvolwassenen en ik zie ze regelmatig. Een godsgeschenk dat ik ze regelmatig weer vaak zie, en ook zelf hebben we eraan gewerkt, soms ook hard. Met mijn ex-partner ontwikkelt zich een vriendschap. Sommige vriendschappen hebben mijn depressie en manieën overleefd, sommige anderen niet.
Ik woon klein – groot genoeg – op mijn inmiddels 30e woonplek. Ik heb zangles sinds kort, volg meditatietraining, doe zelf meditatie, ik werk in de fietsenwerkplaats van Mondriaan en ik ben gespreksbegeleider van 2 supportgroepen. De ene voor mensen met depressie in heden of verleden, de andere voor mensen met angst, dwang en fobie.
Bijzonder daar aan vind ik het delen, vaak van schaamtevolle of door de omgeving onbegrepen dingen. In het verleden heb ik mij vaak geïsoleerd, teruggetrokken uit angst, uit schaamte, uit somberheid, moeheid, geen energie. Omdat ik geen ellende meer wilde.
Maar het geeft meer ellende in plaats van minder, vermijden van angst geeft volgens mij meer angst, niet minder. Het delen kan enorme opluchting geven. Vaak is er openheid, terwijl de groepsleden elkaar nog maar kort kennen. Lotgenotencontact heet dat. En, zoals het oude spreekwoord zegt: “gedeelde smart is halve smart”.
Acceptatie
Ik heb diverse keren gedacht: “de depressie is over. Komt nooit meer terug.”
Dat hoop je natuurlijk maar het kwam wel terug. Dat is een feit. Feiten kan ik maar beter accepteren.
Natuurlijk heb ik me vaak afgevraagd: had het niet anders gekund? Mijn hoofd daarover breken helpt me waarschijnlijk weinig; “ik leef nu, aan het verleden is niets anders te doen dan het te accepteren. En dat kost inspanning en is vaak moeilijk.
Soms is dat ‘s ochtends als ik wakker word mijn eerste gedachte: “dat ik niks kan” komt dan vaak voorbij.
Tegenwoordig, als ik me besef dat ik zo in mijn gedachten schiet, probeer ik dan naar mijn ademhaling te gaan en me daar op te concentreren.
“Ik heb gelukkig nog een lange weg te gaan”
Korte film interview met Peter
Leer negatieve gedachten om te buigen en verbeter je leven en blijf gezond met CGT
De populariteit van cognitieve gedragstherapie (CGT) als efficiënte en duurzame behandeling van verschillende soorten psychische problemen groeit nog steeds. Of je nu met angst of depressie kampt, van je verslaving af wilt of gewoon wilt afvallen, de sleutel tot succes is dat je leert anders te denken. Cognitieve gedragstherapie is een praktische, zinnige en doeltreffende aanpak om je gedachten de baas te worden en opbouwend te leren denken. Deze tweede editie van Cognitieve gedragstherapie voor Dummies is een uitgebreide inleiding in de theorie en toepassing van CGT en biedt de gemakkelijkste en snelste manier om met CGT aan de slag te gaan.
Rob Willson en Rhena Branch zijn cognitieve gedragstherapeuten in het wereldberoemde Priority Hospital in Londen.
Dierenverhaal over een depressie (voor kinderen).
Na de diagnose ‘manisch-depressief’ volgt in Nederland meestal automatisch het ‘goedbedoelde’ advies erover te zwijgen. Waarom eigenlijk? Yvonne Floor spak met patiënten, psychiaters en HR-professionals over hun houding ten opzichte van mensen met een bipolaire stoornis.
Kay Redfield Jamison is professor in de psychiatrie, wereldwijd autoriteit op het gebied van manisch-depressiviteit, en zij verteld hoe zij vanaf haar jeugd zelf een gevecht voert tegen haar eigen manisch-depressiviteit en hoe dit haar leven heeft gevormd.
Het verhaal van een patiënt met een moeilijk behandelbare depressie en het verhaal van de behandelend psychiater wordt beschreven.
Dit boek is een handleiding voor familieleden van personen met een depressie. Het geeft een goede kijk op een depressie en de emotionele en praktische gevolgen ervan.
Depressie komt van alle psychische aandoenin- gen het meest voor. Iedereen kan er last van hebben, ongeacht geslacht, leeftijd, opleiding
of etnische afkomst.
Verena heeft het goed voor elkaar. Gelukkig getrouwd, goede baan, fijne vrienden. Waarom slikt ze eigenlijk antidepressiva? Ze kan pas echt zichzelf zijn als ze die verdomde pillen achterwege laat. Eigenwijs als ze is, stopt ze met haar medicijnen, met grote gevolgen.
Meer informatie op: www.bitterepil.nl
Alles wat in dit boek beschreven wordt, is dan ook waargebeurd. Sommige dingen zijn heel onwerkelijk. U leest over verkrachting, aanranding, haar ziekte die ontdekt is, de geboorte van haar zoon en de postnatale depressie die ze kreeg als gevolg van de geboorte, alcoholverslaving en voodoo (zwarte magie). Momenteel gebeuren er nog heftigere dingen dan die in dit boek staan. U zult met vele ingrijpende gebeurtenissen in aanraking gebracht worden!.
Passagecahier van mensen met psychische aandoeningen
Het innerlijk bureaublad gaat ervan uit dat ieder mens beschikt over een bonte verzameling mentale programma’s. Elk programma staat voor een gewenste of ongewenste manier van denken, voelen en doen. Net als bij een computer is het zaak om op het juiste moment het meest geschikte icoontje te activeren. Zo is het mogelijk om meer controle te krijgen over jezelf, je emoties en je gedrag.
Dit openhartige verhaal neemt de lezer mee in de mentale worstelingen die komen kijken bij burn-out, depressie, persoonlijkheidsstoornis, brus zijn en alles wat er bij het herstel komt kijken.
In dit boek wordt beschreven hoe mindfulness kan helpen bij een depressie.
Uitgeverij Cliëntenorganisatie GGzE
‘Open deuren’ gaat over deuren die nu nog op slot zitten. De deuren namelijk van de separeercellen in de Nederlandse psychiatrie.
Een cabaretier met een depressie: je zou bijna denken dat het een grap is. Maar de depressie die Mike Boddé begin jaren negentig overviel, was beslist niet om te lachen. In 2010 verscheen Pil, waarin Boddé op zijn volstrekt authentieke manier verslag doet van deze gitzwarte periode in zijn leven. Een boek over een totaal verlies van zelfcontrole, maar uiteindelijk ook over de helende kracht van humor en de farmaceutische industrie. Een verhaal dat Boddé móést vertellen, voor mensen met een depressie en hun omgeving, want hoewel ruim een miljoen Nederlanders last hebben van depressieve klachten, is het onderwerp nauwelijks bespreekbaar. Pil kreeg enorm veel publiciteit en ging maar liefst 40.000 keer over de toonbank. Boddé ontving duizenden lezersreacties.
Nu, zes jaar later, blijkt depressie nog steeds een groot taboe. Boddé vertelt in een vernieuwde uitgave van Pil hoe het boek zijn eigen leven heeft veranderd, en hoe hij een inkijkje kreeg in de wereld van depressief Nederland en steeds weer schrok van de aangrijpende berichten die lezers hem stuurden.
Een cabaretier met een depressie: je zou bijna denken dat het een grap is. Maar de depressie die Mike Boddé begin jaren negentig overviel, was beslist niet om te lachen. In 2010 verscheen Pil, waarin Boddé op zijn volstrekt authentieke manier verslag doet van deze gitzwarte periode in zijn leven. Een boek over een totaal verlies van zelfcontrole, maar uiteindelijk ook over de helende kracht van humor en de farmaceutische industrie. Een verhaal dat Boddé móést vertellen, voor mensen met een depressie en hun omgeving, want hoewel ruim een miljoen Nederlanders last hebben van depressieve klachten, is het onderwerp nauwelijks bespreekbaar. Pil kreeg enorm veel publiciteit en ging maar liefst 40.000 keer over de toonbank. Boddé ontving duizenden lezersreacties.
Nu, zes jaar later, blijkt depressie nog steeds een groot taboe. Boddé vertelt in een vernieuwde uitgave van Pil hoe het boek zijn eigen leven heeft veranderd, en hoe hij een inkijkje kreeg in de wereld van depressief Nederland en steeds weer schrok van de aangrijpende berichten die lezers hem stuurden.
Wax pakte haar eigen depressie meteen heel grondig aan. Ze verdiepte zich in de wetenschappelijke feiten over de hersenen en haalde een master in mindfulness-based cognitieve therapie in Oxford. Uit hersenonderzoek blijkt dat multitasking het vastleggen van herinneringen afremt en ons bepaald niet productiever maakt. De hippocampus, die onmisbaar is voor het leren en ons geheugen, is alleen actief tijdens ononderbroken aandacht.
Een inspirerend en waargebeurd verhaal over de Nederlandse oud-militair Anton Nootenboom, die openhartig vertelt over zijn drie missies naar Afghanistan en de daarbij opgelopen mentale problemen. Net als veel collega’s worstelde hij na zijn missies en zijn terugkeer naar de maatschappij met zijn psychische gezondheid. Hij merkte dat het voor veel militairen moeilijk was om over hun ervaringen te praten. Dat moest veranderen, vond hij. Hij wilde aandacht voor het probleem creëren door iets bijzonders te doen: een tocht van meer dan drieduizend kilometer door Australië op blote voeten. Met de weerbaarheid die Anton toen in zichzelf ontdekte, wil hij anderen inspireren en anders laten denken over mentale gezondheid.
Het is niet voor het eerst dat hij op blote voeten een buitengewone tocht onderneemt. Drie jaar daarvoor liep hij – ongetraind – op blote voeten naar het Mount Everest Base Camp. Anton is in Australië, als The Barefoot Dutchman, inmiddels een nationale held. Een succesvolle sponsorcampagne en een flinke dosis media-aandacht zorgden ervoor dat hij nu op straat herkend wordt. ‘Mensen mogen met mij meelopen en er zijn ongelooflijk veel mensen die dat aanspreekt.’
In dit boek vertelt Anton openhartig over zijn missies naar Afghanistan, zijn opgelopen mentale problemen én hoe hij die overwon. Tevens vertelt hij over zijn spannende en inspirerende tocht dwars door Australië en de levenslessen die hij jou wil meegeven. Met zichzelf als sprekend voorbeeld wil hij anderen motiveren en laten zien dat je kunt vertrouwen op jezelf en op anderen, als jij jezelf daarvoor openstelt.
Tika lijkt een gewone puber met ups en downs die bij de leeftijd horen. Haar stemmingwisselingen worden echter steeds heftiger. Van een uitgeputte depressieve jonge meid verandert ze in een impulsief en ondernemend feestbeest. Ze heeft het gevoel dat de wereld aan haar voeten ligt. En zo besluit ze op een dag naar Spanje te liften… Pas nadat zij tijdens deze bizarre reis strandt, wordt duidelijk dat Tika aan een bipolaire stoornis lijdt. Een moeilijke weg door de hulpverlening volgt. Dit verhaal gaat over elementaire vragen. Wie ben ik? Wat kan ik? Hoe kan ik, ondanks een ziekte, mijn weg vinden in het leven?
Gratis te downloaden via: www.alettevanbentum.nl
Isa Hoes en Antonie Kamerling ontmoeten elkaar voor het eerst tijdens de audities van Goede Tijden, Slechte Tijden. De soap wordt een groot succes en Antonie is als hartenbreker Peter Kelder al snel razend populair. Antonie en Isa worden verliefd en leiden samen een vrijgevochten leven, terwijl ze de ene rol na de andere spelen in televisieseries, speelfilms, toneelstukken en musicals.
De buitenwereld ziet een stralend stel voor de camera s, maar privé gaat Antonie gebukt onder een zware neerslachtigheid. Terwijl deze depressies zich steeds vaker voordoen, probeert Isa haar gezin bij elkaar te houden, tot Antonie op 6 oktober 2010 besluit zijn leven te beëindigen.
Eén op elke vijf Nederlanders krijgt in zijn of haar leven te maken met depressie. Meestal komen zij hier weer uit, soms op eigen kracht, soms met hulp. Toch zet een depressie het leven vaak flink op z’n kop. Ook roept de sombere stemming heel wat vragen op.
Wat is er precies met me aan de hand?… Wat kan ik zelf aan mijn depressie doen?… Kan ik hier hulp bij krijgen?… Wat is psychotherapie precies?… Hoe zit het met medicijnen tegen depressie?… Wat kan mijn partner voor me doen?… Wat kan ik mijn kinderen over depressie vertellen?… Wat kan ik doen om te voorkomen dat de depressie terugkomt?…
Dit boek is geschreven voor mensen met depressie en hun naasten. Zij zullen in dit boek duidelijke antwoorden vinden op deze en nog veel meer vragen. Het geeft informatie over depressie zelf, maar ook over de gevolgen van depressie in uw leven. En: het boek beschrijft wat u zelf kunt doen om de kans op depressie zo klein mogelijk te maken.
Bij het ontwikkelen van dit boek is ruim gebruik gemaakt van de ervaringen van mensen die zelf een depressie hebben meegemaakt – en dat maakt de tekst herkenbaar voor iedereen die met depressie te maken heeft. Daarnaast hebben veel deskundigen en hun organisaties meegewerkt. U kunt er daarom van op aan dat de informatie praktisch en betrouwbaar is.
Dit zorgboek is ook verkrijgbaar bij het Fonds Psychische Gezondheid.
In dit boek vindt u antwoorden op uw vragen over de bipolaire stoornis en kunt u nog eens nalezen wat uw arts u wellicht heeft verteld. Daarnaast vindt u tal van praktische tips. Ook mensen die dicht bij u staan, zoals uw partner of familieleden, kunnen veel aan dit boek hebben.
De Nederlandse ggz is de netwerkvereniging voor de geestelijke gezondheidszorgbranche. Wij zetten ons, samen met ggz-aanbieders en partners binnen en buiten de ggz-sector, in voor een mentaal veerkrachtige, inclusieve en veilige samenleving.
Deze vereniging is er voor mensen met een depressie en hun naasten. Op de website is veel informatie te vinden over depressie. Ook zijn er ervaringsverhalen te lezen en is er contact met lotgenoten mogelijk.
Op deze website kun je een depressie-test uitvoeren, ook staat er veel informatie op over klachten en psychische stoornissen. Mentaal Vitaal is een website van het Trimbos-instituut en wordt gefinancierd door het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.
Hoe voel je je vandaag?
Het is normaal als je het leven soms lastig vindt. Laat je helpen met fijne tips, ervaringsverhalen en praktische oefeningen op deze website.
GZ-Plein wordt ondersteund en vertrouwd door huisartsen.
Je hoeft het niet alleen te doen!
Wij werken aan een samenleving waarin voor alle mensen dezelfde rechten gelden, dus ook voor mensen met psychische problemen
Korrelatie is een landelijke organisatie. Wij bieden anonieme, professionele, psychische en psychosociale hulp.
MIND is ontstaan door Fonds Psychische Gezondheid/Korrelatie en MIND Landelijk Platform Psychische Gezondheid. Op de website is een depressie-test te doen, ook worden plaatselijke lotgenotengroepen genoemd en is een agenda van interessante bijeenkomsten te vinden.
We richten ons op middelengebruik en mentale gezondheid tijdens de complete levensloop: van de zwangerschap tot de laatste levensfase.
Onze lotgenotenlijn biedt een luisterend oor voor iedereen die eenzaam is, ondersteuning nodig heeft of zijn ei kwijt wil. De Warmline is een telefoonlijn voor en door mensen met een psychiatrische achtergrond.
Onze telefonisten zijn uitgebreid getraind. Zij bieden geen hulpverlening, maar ervaringsdeskundigheid. Zij zijn begripvolle lotgenoten die de tijd nemen, vanuit eigen ervaring weten waar het over gaat en ondersteuning bieden waar nodig.
Doorverwijzen doen we alleen in nood of op nadrukkelijk verzoek. Onze telefonisten geven alleen algemeen advies, nemen niet de rol van de hulpverlener aan en zullen ook nooit in de weg staan van een lopende therapie. De Warmline is iedere week (maandag t/m zondag) geopend van 18.30 tot 21.30 en bereikbaar op 020-623 45 55.
De Depressielijn is op werkdagen bereikbaar op telefoonnummer 088 – 505 4334: tussen 10.00 en 12.30 uur, tussen 14.30 en 17:00 uur en tussen 19.00 en 21.00 uur.
Je kunt ook mailen naar: depressielijn@depressievereniging.nl. Je krijgt dan zo spoedig mogelijk antwoord. Of je kunt bellen met de Luisterlijn tel.nr. 088-0767000
Als je partner, familielid of vriend psychische problemen heeft en/of met een verslaving worstelt kun je met vragen zitten en zelf hulp ook behoefte aan ondersteuning hebben. Of je wilt graag je eigen verhaal kwijt.
Een podcastkanaal ‘Lieve Leonie, lieve Annemiek’ – briefcolumns over mentale gezondheid.
Sinds november schrijven we elkaar brieven op het platform www.ikbenopen.nu.
Om onze verhalen nóg persoonlijker te brengen en bovendien toegankelijk te maken voor mensen die liever luisteren dan lezen, hebben we besloten de brieven voor te lezen. Iedere maand komen er twee nieuwe brieven online.
Naasten Centraal ondersteunt familie en naasten van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Heb jij in je familie of directe omgeving ook daarmee te maken? Misschien wordt het je soms te veel en ben je op zoek naar hulp? Met onze ervaringsdeskundigheid helpen wij jou weer op weg.
Je hebt een partner, kind, ouder, broer, zus, vriend, collega, buur of andere naaste met een psychische kwetsbaarheid. Wij noemen deze verder ‘jouw dierbare’.
Dat heeft ook effect op jou. Je hebt misschien vragen en dilemma’s hoe je je dierbare op een goede manier kunt blijven ondersteunen. Bijvoorbeeld hoe grenzen te stellen, contact te houden met je dierbare, en hoe je zelf kunt ontspannen. Deze vragen staan centraal in deze e-learning modules.
Mike Boddé is een Nederlandse pianist, cabaretier en stemmenimitator. Hij heeft een depressie gehad. In deze video wordt de wetenschap achter een depressie besproken en Mike vertelt zijn ervaringsverhaal.
Een radeloze vrouw brengt haar man naar een GGZ-instelling. Hij is zwaar depressief en bang dat hij zichzelf iets aan zal doen. De man wordt in de kliniek opgenomen en de vrouw gaat met een gerust hart naar huis. Ze denkt dat hij daar veilig is. De volgende ochtend staat de politie voor de deur. Haar man blijkt voor een trein te zijn gesprongen. De afgelopen jaren neemt het aantal zelfdodingen in Nederland toe met 30 procent. In 2012 pleegde 1753 mensen zelfmoord. Ruim een derde daarvan was patiënt bij een GGZ. Zembla onderzoekt de aanpak van de geestelijke gezondheidszorg om het stijgend aantal zelfdodingen terug te dringen.
In dit programma wordt 16 weken lang, drie dagen in de week, therapie gevolgd als aanvulling op of intensivering van een poliklinische behandeling.
Een cursus door en voor cliënten met een psychische kwetsbaarheid, waarbij de focus ligt op het zelf de regie hebben over het eigen leven, zoals eigen keuzes maken en het vervullen van woon- en werkwensen en het volgens van dagbesteding en het hebben van sociale contacten.
Deze zelfhulpcursus is ontwikkeld door psychologen van het Trimbos-instituut en is een online behandelprogramma waarbij ervoor gekozen kan worden om op afstand door een psycholoog begeleid te worden.
Op deze website staan gratis oefeningen, (gratis en betaalde) programma’s en zelftesten. Onderwerpen zijn o.a. het oplossen van problemen, stoppen met tobben, het opladen van energie, snel beter in je vel zitten, zelfbeschadiging onder controle en fluitend naar je werk.
Je hebt een partner, kind, ouder, broer, zus, vriend, collega, buur of andere naaste met een psychische kwetsbaarheid. Wij noemen deze verder ‘jouw dierbare’.
Dat heeft ook effect op jou. Je hebt misschien vragen en dilemma’s hoe je je dierbare op een goede manier kunt blijven ondersteunen. Bijvoorbeeld hoe grenzen te stellen, contact te houden met je dierbare, en hoe je zelf kunt ontspannen. Deze vragen staan centraal in deze e-learning modules.
Hoe kun je op een gezonde manier omgaan met prestatiedruk? Wanneer wordt somberheid een depressie? En waaraan herken je een verslaving? In de podcast Helemaal Mentaal zoeken preventiewerkers Hein (25) en Els (29) antwoord op deze en meer vragen van jongeren over mentale gezondheid. Ze vertellen open en eerlijk over hun eigen struggles en ontdekken samen met wisselende gasten tips & tricks om mentaal fit te blijven.
Helemaal Mentaal wordt geproduceerd door Vincent van Gogh voor geestelijke gezondheid.
Iedere depressie is anders. Daarom verzamelt Maarten voor het tweede seizoen van de podcast ervaringsverhalen van mensen uit heel Nederland. Elke aflevering staat een risicogroep centraal. Wat maakt bepaalde mensen kwetsbaar voor depressie en waarom is het zo moeilijk om over die kwetsbaarheid te praten? Je luistert mee met persoonlijke ervaringsverhalen van mensen uit verschillende risicogroepen. Daarnaast hoor je specialisten en professionals uitleggen wat risicofactoren zijn en hoe je depressie kan behandelen of voorkomen.
In het eerste seizoen hoor je interviews met o.a. Dirk de Wachter, Esther van Fenema, Robert Schoevers, 113 Zelfmoordpreventie, UWV en anderen. Na elk interview praten Maarten en Anneleen samen na over hun persoonlijke ervaringen.
Bogaardenstraat 35A, Maastricht, Nederland
Oranje Nassaustraat 23A, Heerlen, Nederland
Sint Christoffelstraat 17, Roermond, Nederland
Roermondseweg 64, 6004 AT Weert, Nederland
Cwartier, Beekstraat, Weert, Nederland
Pancratiusstraat 23, 6151 CD Munstergeleen, Nederland
Anjelierenstraat 35, 6214 SW Maastricht, Nederland
Schepen van Hertefeltstraat 26-A, Roermond, Nederland
Monseigneur Nolensstraat 29, 6431 JL Hoensbroek, Nederland
Markt 35, Geleen, Nederland
Cwartier, Beekstraat 54, 6001 GJ Weert, Nederland
Stationsstraat 18, 6131 AZ Sittard, Nederland
Maastricht, Nederland
Parallelweg 169, 6001 HM Weert, Nederland