Zelfbeschadiging

Ik ben 30 jaar, geboren en getogen in Amsterdam. Ik kom uit een gezin van gescheiden ouders en heb een jonger broertje. Ik heb nooit last gehad van de scheiding van mijn ouders omdat zij als goede vrienden uit elkaar zijn gegaan. Door de weeks waren wij bij mijn moeder, in het weekend bij mijn vader en in de vakanties was dat verdeeld. Dit was zo totdat ik 11 was en mijn moeder overleed aan borstkanker. Heel mijn wereld werd op zijn kop gezet. We zijn toen verhuisd naar mijn vader die toen nog fulltime werkte, dus je kunt zeggen dat ik vanaf die tijd mezelf heb opgevoed.

Op mijn 13e zag ik het leven niet meer zitten en precies toen ik er een einde aan wilde maken door mijn polsen door te snijden kwam mijn broertje binnen. De dag daarna was de eerste dag dat ik bij een psycholoog kwam. Maar ik hoorde daar niet, ik was niet gek, ik wilde gewoon naar mijn moeder toe. Logisch toch?! Door maar te zeggen wat hij van me wilde horen onderging ik de hele behandeling zonder dus eigenlijk aan het probleem zelf te werken.

Na die periode werd ik bevriend met meiden van 19 en begon ik met op stap gaan en drinken. In dat jaar kreeg ik toen voor het eerst een vriendje die ook 19 was. Alles leek toen een stuk beter in het leven, totdat hij mij in een dronken bui verkrachtte.

Ik ging in die tijd nog wel naar school maar ik ging steeds meer spijbelen en blowen. Toen ik 16 was kwam ik vroeg thuis van school, omdat ik weer eens niet ging, en papa lag toen in bed. Papa was nooit ziek. Hij had een hartinfarct gehad. Toen heb ik besloten van school te gaan en te gaan werken, zodat mocht ook papa wegvallen, ik voor mij en mijn broertje kon zorgen.

Op mijn 18e kreeg ik een vriendengroep die xtc gebruikten. Dat was voor mij ‘het’ middel want daar werd je immers ‘echt’ vrolijk van. Dat begon van wekelijks tot steeds vaker. Binnen die groep kreeg ik een relatie en trok bij hem in. Toen begon er een periode van intensief xtc en speed gebruik tot ik er een miskraam van kreeg.

Ik werd weer met beide benen op de grond gezet.
Ik wilde weer wat van mijn leven gaan maken en ben terug gegaan naar huis, naar mijn vader en broertje. Ik heb toen verschillende baantjes gehad maar ik kon nergens mijn plek vinden. Ik kwam toen terecht bij een opticien waar ik het wel leuk had, echter na 2 jaar zat ik weer thuis omdat ik tegen een burnout aan zat. Ging toen weer naar een psycholoog, maar na een korte behandeling stopte ik.
Ik kon het allemaal zelf wel…

Weer 2 jaar later gebeurt opnieuw precies het zelfde. Ik bleef door tobben in het leven. 2 Jaar geleden besloot ik naar Eindhoven te verhuizen in de hoop daar eindelijk een nieuw leven op te bouwen. Maar na 3 maanden dat ik daar was stortte ik in. Ik kon alleen nog maar huilen, durfde niet meer naar buiten, durfde zelfs mijn telefoon niet meer op te nemen. De huisarts stuurde me naar de crisisdienst. Die stuurde me weer naar huis want ik was geen gevaar voor mezelf of voor anderen, dus zij konden mij niet helpen. Toen voelde ik me zo hulpeloos. Ik kreeg toen een intake bij de ggze, meerdere zelfs. Ik zat steeds maar te wachten op behandeling en werd er radeloos van. Ik besloot toen aan de slag te gaan met zelfhulpboeken. Ook ben ik in die periode tot geloof gekomen. En de combinatie van de bijbel, de boeken en de kerkgemeente hebben me goed geholpen. Een jaar later pas startte de sociale angst groep bij het ggze. Door daar ervaringen te delen kwam ik erachter dat ik deze angstklachten eigenlijk altijd al had gehad. Maar ik dacht: “dat is gezonde spanning dat hoort erbij”. Door de groep kwam ik erachter dat wat ik denk en voel niet raar is en dat ik niet de enige ben. Hierdoor vond ik de kracht om echt met mijn klachten aan de slag te gaan. De angst werd niet snel minder maar ik stopte wel met situaties vermijden. Ook nu voel ik de angst soms nog maar ik kan daar nu mee omgaan. Mijn ervaringen delen helpt mij en daardoor heb ik besloten om iets te gaan doen met ervaringsdeskundigheid. Ik ben nu bezig met een cursus ‘herstellen doe je zelf’, ‘schrijf je eigen herstel verhaal’ en vrijwilligerswerk.
En ik ben nu eindelijk op een plek waar ik me wel thuis voel.

Na een langdurige opname, vanwege zelfbeschadigend en suïcidaliteit werd ik steeds meer beperkt in mijn vrijheid en mogelijkheden. Ik heb veel te maken gehad met dwang en drang maatregelen, waardoor ik lange tijd in een isoleer en/of gestript kamer verbleef. Hoe meer ik beperkt werd, hoe creatiever ik werd in het zoeken naar wegen om mijn eigen regie te behouden. Op dat moment zocht ik dit in de verkeerder middelen, door mezelf nog verder in onveiligheid te brengen. Ik communiceerde via mijn zelfdestructieve gedrag en had tijdens mijn opname mijn verantwoordelijkheid volledig laten lopen. Ik was mijn identiteit verloren en gedroeg mij als een patiënt en werd zogezegd ‘mijn ziekte’. Tot op dat moment had ik niet door dat mijn leven stil stond, en het leven buiten mijn opname gewoon verder ging. Ik was alles verloren; school, werk, vrienden en familie. Na een aantal maanden kreeg ik door wat er van mij verwacht werd. Ik moest doen alsof het beter met me ging om mijn vrijheden terug te verdienen. Met vallen en opstaan, deed ik alsof ik op een wonderbaarlijke manier was ‘genezen.’ Ik mocht naar huis, en daar kwam de verantwoordelijkheid weer volledig op mijn eigen schouders terecht. Hoe moeilijk dit ook was, wist ik een ding zeker. Ik wilde nooit meer opgenomen worden. Ik kwam in een groep met lotgenoten terecht, waar ik voor het eerst herkenning en erkenning vond. Dit gaf mij het vertrouwen om voor het eerst over mijn problemen te gaan praten. Later ben ik steeds meer eigen houvast gaan zoeken in bijv. cliëntenraadswerk, herstelcursussen en de website Proud2Bme. De website Proud2Bme is een online community voor mensen die worstelen met hun zelfbeeld en/of eetstoornissen.