Psychose

Ik ben een vervelend kind

Dit verhaal “Ik ben een vervelend kind” is geschreven om mijn inzichten, beelden, denkwijze en gedachten uit het verleden eens opnieuw te bekijken, te vergelijken naar de werkelijkheid, en te spiegelen naar het heden. Wat ik denk en dacht klopt dat nog steeds, en kloppen mijn gevoelens hierbij. Het gaat niet over goed of fout of om iemand te beschuldigen. Het gaat over mijn ervaringen en hoe IK dingen heb beleefd. Dit is het laatste onderdeel van mijn behandeling bij de GGzE in het verkrijgen van nieuwe inzichten, verwerkingen, en verder leven met mijn nieuwe ik

Uit mijn babyboek..

Ben geboren in augustus 1963 als 2e zoon van een timmerman en een huisvrouw ergens in het Westland. Dat ligt in de driehoek Den Haag, Rotterdam, Hoek van Holland. Geboren in een Salonwagen op een afgelegen tuinders laan met aan de ene kant kassen en aan de andere kant een sloot. Een salonwagen zal tegenwoordig een stacaravan genoemd worden. De geboorte was goed gegaan en ik was een stevige gezonde baby bij de geboorte. Toen ik 7 maanden oud was kreeg ik keel ontsteking met zeer hoge koorts. Hiervoor kreeg ik een penicilline kuur maar deze hielp niet.
Daarom moest ik voor 14 dagen het ziekenhuis in waar ik weer beter kon worden.

Zoals alle kinderen prikken krijgen tegen allerlei ziekte zo kreeg ook ik deze prikken. Door zo een prik (tegen pokken) ben ik erg ziek geworden. Met een koorts van +40 graden was ik meer dood dan levend, en ook nu hielp een penicilline kuur niet. Ook nu moest ik weer naar het ziekenhuis om te genezen maar deze keer was er wel meer spoed bij om er te komen. Veel meer spoed.

Als het oktober 1965 is krijg ik voor de zoveelste keer koorts. Foto’s in het ziekenhuis wijzen uit dat “Het vuil in mijn hoofd op mijn longen terecht zijn gekomen” en ik kon een maand blijven in het ziekenhuis. Na 2 dagen thuis te zijn mocht ik inderdaad door nieuwe koorts weer naar het ziekenhuis. Bij deze ziekenhuis opname zijn mijn amandelen opnieuw verwijderd en lag ik weer voor 14 dagen in het ziekenhuis. En of het niet genoeg was 14 dagen daarna mocht ik voor de zoveelste keer WEER naar het ziekenhuis in verband met griep en hoge koorts. Alle penicilline kuren die ik kreeg blijken steeds niet te werken/ aan te slaan. Ik ben ruim 2 jaar en het ziekenhuis is mijn 2e thuis geworden.

Het is 23 maart 1966 (ik ben 2 jaar en 8 mnd), het weer buiten is een niet zo zonnige en een koude (max 8,3°C) dag. De lucht was zwaar bewolkt, en er woei een matige wind (4 Bft) met harde windstoten, tot 57 km/u (7 Bft). Mijn vader was net thuis van zijn werk toen mijn ouders mij op een gegeven moment kwijt waren. De salonwagen werd doorzocht. Buiten om de salonwagen werd gezocht. Ik was niet te vinden. Ook de tuinders laan werd belopen om mij te zoeken en ik was niet te vinden. Bij het terug lopen richting de salonwagen vond mijn moeder mij. Waarschijnlijk was het mijn rode broek die ze zag. Een broek die er uit ziet als een tiroler broek maar dan rood en van stof. Ik lag in de sloot. Zeg maar gewoon “dood” in de sloot. Mijn vader is er in gesprongen en heeft me er uit gehaald. Een buurmeisje heeft me kunstmatig beademd en gereanimeerd. Toen de gealarmeerde dokter was gearriveerd begon ik net een beetje bij kennis te komen en wat te huilen.

Ze hebben me toen naar binnen gebracht, kleding uitgetrokken en warm gewreven. Doordat ik veel water had binnen gekregen hebben ze me onderste boven gehangen om al het water uit mij te laten lopen. Zodra de gealarmeerde ambulance was gearriveerd ben ik ingeladen en met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar stond een kinderarts en zusters (nonnen) al te wachten op me. 3 kruiken in mijn ziekenhuisbed, penicilline in mijzelf, en met veel goede zorg heb ik het uiteindelijk overleefd. Vermoedelijk is de ziekte “epilepsie” waar ik later last van zou hebben hier ontstaan.

In 1967 ga ik naar de kleuterschool (tegenwoordig groep 1 basisschool) en kom ik in aanraking met andere kinderen uit het dorp. Tot die tijd was mijn oudere broer de enige waar ik mee speelde. De school stond op zo’n 10 minuten fietsen van de salonwagen vandaan wat voor mijn moeder iedere dag weer een uitdaging was met 2 kinderen op de fiets. Mede omdat ik niet bang was uitgevallen en zeer ondernemend was ging mijn zo lieve ik langzaam veranderen in een ondeugende ik. Vond het niet altijd leuk op de kleuterschool, werd wel eens boos, vocht met mijn broer en gooide met speelgoed. Eigenlijk wat ieder kind doet. Mijn moeder vond dat niet altijd goed en zei daar wat van.

Waarschijnlijk had mijn moeder het te druk met kinderen naar school brengen en halen (‘s morgens en ’s middags), huishouden, boodschappen doen, eten verzorgen en opvoeden. Ook mijn ziekenhuis opnames, koorts en griepjes waren nog steeds niet voorbij. In januari 1968 had ik mazelen gekregen en werd daar zeer ernstig ziek van. Zelfs zo erg dat er bij mij dag en nacht gewaakt moest worden. Dit gebeurt vlak voordat mijn moeder ging bevallen van haar derde kind, mijn zusje. Ben 4 jaar en heb al 3x op de rand van de dood gelegen. Al deze ervaringen komen uit mijn Babyboek wat mijn ouders hebben ingevuld en bijgehouden. Vanaf nu zal ik het verhaal uit eigen geheugen, ervaring, de verhalen en herinneringen verder vertellen.

Mijn geheugen neemt het over..

Met 2 grotere kinderen en een pas geboren baby wordt het voor mijn moeder steeds moeilijker en drukker om alles georganiseerd te houden. Rond deze tijd verlaten we de salonwagen en verhuizen we naar een eengezinswoning. Een huis van steen, waar wind en vocht veel minder invloed hebben als wat we gewend waren. Mijn vele malen griep en ziek zijn zullen hierdoor verminderen.

We kwamen veel dichter in de kern van het dorp te wonen waardoor we lopend naar school konden. Ook kon mijn moeder nu lopend naar de winkel om boodschappen te halen. Steeds vaker kwam het voor dat tijdens het wandelen kinderen die mij passeerden daarna begonnen te huilen. Mijn moeder snapte er niets van totdat ze er van op de hoogte werd gebracht. Als kinderen mij passeerde stak ik vaak een been uit zodat ze vielen of ik schopte ze bij het passeren. Gevolg huilende kinderen.

Uiteraard werd ik hiervoor gestraft zowel op straat als thuis en werd er gesproken van “wat ben jij een vervelend kind”. Het gevolg was dat ik een koord aan mijn pols kreeg waarvan het andere einde aan de pols van mijn moeder zat. De lengte van het koord kon variëren. Zo kon ik nooit weg en kon ze me goed in de gaten houden met wat ik deed. Mensen spraken erover en vonden het zielig voor mij. Mijn moeder gaf haar visie dat het een maatregel was om hun kinderen te beschermen. Ik was onhandelbaar en vervelend. Luisterde slecht en deed steeds vaker dingen die niet konden volgens mijn ouders. De basisschool was dan ook geen succes. Mijn epileptische aanvallen waren vaker en heftiger. Ik viel steeds om, lag te shaken en schuim kwam uit mijn mond. Ook zat ik vaak in de klas voor me uit of naar buiten te staren. Ik viel zelfs in de klas in slaap en de leerkracht liet mij slapen. Het verhaal was dat ik het nodig zou hebben.

Zelf denk ik dat de leerkracht dan even rust had voor zichzelf. Ook thuis ging het steeds meer de verkeerde kant op. 3 kinderen die aandacht willen. Een vader de overdag en vele avonden werkt en dus niet thuis was. Huishouden, boodschappen, opvoeden, voor mijn moeder was het te veel. Maatschappelijk werk kwam wekelijks over de vloer en om alles goed te organiseren zat er maar één ding op. Het vervelende onhandelbare brutale kind moet het huis uit. IK moet het huis uit. Want als het vervelende kind het huis uit is komt de rust in huis terug. En zo geschiede dan ook. Een koffer werd ingepakt met kleding. Een oom had een auto en zo werd ik naar een kindertehuis gebracht. Een kindertehuis in de bossen bij Bakkum waar ik naar toe ging voor heropvoeding. Ja …. heropvoeding voor lastige kinderen. Lastig door….? Wist ik het maar. Ik had alleen me eigen situatie. Eenmaal aangekomen melden ze me aan bij de balie van het hoofdgebouw. Iedereen die in de auto zat mocht mee om te zien waar mijn bed stond, waar ik zou komen te slapen. Een slaapzaal met meerdere bedden. De koffer werd uitgepakt en daarna werd er kort, krachtig en zonder tranen afscheid van me genomen. Kort, krachtig en zonder tranen afscheid nemen doet blijkbaar minder pijn en geeft minder verdriet dan afscheid nemen op een manier met gevoel, verdriet en wel tranen. Het was beleid van het huis.

Binnen een uur was de terugreis van mijn familieleden begonnen en ik bleef alleen achter in die totaal nieuwe en onbekende omgeving. Alles was er op gericht om kinderen te heropvoeden. Streng regime, strenge regels en straffen als je wat verkeerd deed. Na 2 maanden in het kindertehuis te hebben gezeten kwamen mijn ouders voor de eerste keer een paar uur op bezoek.

2 maanden je ouders niet zien was beleid van het huis. Zo konden ze hun macht op je gaan uitoefenen zonder dat je ouders daar van afwisten. Alles was daar intern. Slapen, school, sporten,
wandelen in de bossen. Alles werd gedaan op hun terrein. Naar huis gaan was er niet bij. Sinterklaas en kerstmis vierde je daar. Soms kwamen mijn ouders op bezoek. 1x per maand een paar uur. En na maanden 1x per 14 dagen. Ik heb er een jaar moeten blijven wat mij wel heeft gevormd maar of het me ook heeft geholpen? Misschien heb ik daar wel geleerd om nog meer voor mezelf op te komen.

Vechten voor je plek en vechten voor je eigen speelgoed. En natuurlijk gestraft worden als het regime dat nodig vond. Soms was het er best leuk maar heb het toch als een verschrikkelijk jaar ervaren. Na een jaar mocht ik weer naar huis. Waarschijnlijk was ik voldoende heropgevoed.

De basisschool was voor mij niet meer de plek waar ik zou gaan leren. Ik mocht naar een L.O.M. school. Een school voor kinderen met Leer en Opvoeding Moeilijkheden. Precies iets voor mij. Zal daar wel een vervolg traject krijgen om mij te heropvoeden. Zo een school was bij ons in de regio niet te vinden waardoor ik dagelijks met een streekbus werd vervoerd van mijn woonplaats naar Loosduinen. Tegenwoordig is deze plaats een buitenwijk van Den Haag. De reis was dagelijks lang en vermoeiend. 10 minuten lopen van huis naar de bushalte. Een half uur staan in de bus doordat de bus vaak te vol was. Eenmaal de bus uit kon je nog eens 20 minuten naar school lopen. En na school kon je het traject in omgekeerde volgorde weer nemen. Op deze school zaten dus allemaal kinderen met 1 of meerdere problemen. Kinderen uit mijn streek (boerenland) en kinderen uit de grote stad (Den Haag). Klassen bestonden uit relatief weinig leerlingen en daardoor kreeg ik maximale aandacht. Naast de school was de speelplaats en achter de school een wijkspeeltuin. Beide speelplekken waren voorzien van een hek er om heen. Wat ik vroeger als kind al was “totaal niet bang en zeer ondernemend” werd door alles alleen maar versterkt. Ondernemend in zowel positieve zin maar ook in negatieve zin. Vele keren heb ik over de tegels liggen rollen door een vechtpartij. Ook nu weer jezelf moeten bewijzen en je plek veroveren. Laten zien wat je waard bent en tot hoever ze kunnen gaan. Vaak lag ik te vechten met kinderen met kortere lontjes dan andere kinderen. Dus ook op school was ik regelmatig een vervelend kind en werd daar voor bestraft. De jaren gingen voorbij. De drang om te overleven werd steeds meer een wapen om te overwinnen. In klas 5 (groep 7) was je machtiger dan in klas 3 (groep 5). Dus niet weglopen maar juist opzoeken die je kwamen uitdagen.

Door mijn epileptische aanvallen kon ik niet veel aan sport doen. Omdat ik in mijn prille leven al bijna dood was gegaan door te verdrinken vonden mijn ouders dat ik op zwemles moest gaan.
In die tijd waren er kinderen tijdens zwemmen verdronken door epileptische aanvallen. Bijna geen één zwembad durfde het aan om mij zwemles te geven. Uiteindelijk was er een mogelijkheid voor les zwemmen maar wel met een rode badmuts op. Als enig kind met een zeer opvallende badmuts.

Alleen om mij maar in de gaten te kunnen houden of om mij sneller op de bodem te kunnen lokaliseren. In mijn beleving is dit tevens het enigste wat mijn vader en ik samen hebben ondernomen. Hij bracht me door weer en wind op een brommer naar het zwembad, ging daar zitten wachten en reed daarna weer met mij terug naar huis. Zo heb ik uiteindelijk wel mijn zwemdiploma A weten te halen. Langleven de rode badmuts. En de zoveelste beleving als een kind wat anders is als andere. Schoolzwemmen heeft er voor mij heel lang niet ingezeten. Als iedereen ging schoolzwemmen dan ging ik samen met een leerkracht de bus uitzwaaien en ging ik een andere klas in om te leren. Na vele gesprekken met ouders, leerkrachten en het zwembad van school mocht ik tegen het einde van een schoolseizoen een paar keer mee met schoolzwemmen. Wel met een rode badmuts op. Door mijn achternaam “Haring” en die rode badmuts ben ik vaak gepest en kwamen er raadsels als “het is rood en het zwemt”. Ben maar een paar keer wezen schoolzwemmen maar heb toen wel mijn zwemdiploma B gehaald.

In deze tijd ben ik ook op voetbal gegaan. 1x in de week trainen en op zaterdag een wedstrijd. Enkel en alleen om energie te verbranden en mijn toenemende boosheid, frustraties, ruzies en onhandelbaarheid steeds weer te laten afnemen. Vaak kwam ik rustig, vermoeid, en met een tevreden gevoel weer naar huis. Voetbal was iets wat ik erg leuk vond. Samen spelen met een gezamenlijk doel. Winnen. Helaas heb ik mijn ouders nooit langs de zijlijn zien staan en hebben ze me nooit aangemoedigd. Niet bij een uitwedstrijd en ook niet bij thuis wedstrijden.
Een wedstrijd winnen of verliezen was bij mij altijd zichtbaar en merkbaar. Winnen was stralen. Verliezen was frustratie. Ook weet ik nog goed dat een jongen uit mijn voetbal team bij mij op school zat. We gingen vele malen samen met de bus naar school maar we waren geen dikke vrienden. Op een dag tijdens naar school lopen hebben we ruzie gekregen. Heftige ruzie. Waar de ruzie over ging weet ik niet meer. Wel een ruzie waarbij omstanders mij hebben moeten weghalen omdat hij blauw aanliep. In zo een ruzie maakte het niet meer uit wie het was, een goede vriend, een klasgenoot, mijn broer of een vreemde. Als ik echt boos was waren mijn remmen weg. En uiteraard kreeg ik weer straf.

De straffen werden thuis steeds heviger als ik weer eens iets had gedaan of als ik niet meer te handelen was. Mijn moeder begon me te straffen met vlakke hand. Natuurlijk ging ik op den duur daar mijn eigen maatregelen tegen nemen. Om de tafel heen rennen of bukken als haar hand kwam was een leuk spel. Zei mist en ik lacht haar uit. Zei rent maar ik ben sneller. Uiteindelijk kwam mijn vader er vaak aan te pas als hij thuis kwam van zijn werk. Zijn handen waren groot en er zat veel kracht in. Zijn handen miste niet en deden echt pijn. Nee niet één klap. Klappen… totdat je als een bolletje wol in een hoek zat. Tijdens deze klappen kwamen ook de verwensingen naar mijn hoofd. Vervelend rot joch dat je ben. Zal je eens laten zien wie hier de baas is. Etterbak. Laat dit, laat dat. Doe dit, doe dat. Hierna was ik meestal 3 weken rustig en was ik een lief jongentje. Dan werd ik in 3 weken weer een vervelend jongentje en na iedere 6 weken had ik weer de handen van mijn vader tegen mij aan met alle verwensingen er weer bij. Ook mijn moeder nam haar maatregelen. Haar handen gebruikte ze niet meer. Dit werd een pantoffel of een mattenklopper. Ook met mijn bukken ging ze rekening mee houden.

Aan het einde van de L.O.M. school ging een kleine groep leerlingen en ik naar een normale LTS school. Dit was voor de eerste keer in het bestaan van de school. Deze mijlpaal voor de school was voor alle leerkrachten heel bijzonder “onze leerlingen naar een NORMALE vervolg opleiding”. Leerlingen met Leer Moeilijkheden en Opvoed Moeilijkheden naar een normale vervolg school. Ook op de LTS (Lager Technische School) heb ik veel moeten doorstaan. Ploeteren om het niveau bij te houden. Vechten voor MIJN vakkeuze, en knokken voor je plek in de klas en op school. Helaas heb ik hier ook geleerd om nooit meer iets te vragen aan mijn ouders of aan andere. Bij mijn ouders kreeg ik steeds te horen “Weet ik niet, weet ik niet, weet ik niet”. Op school kreeg ik steeds te horen “heb ik toch al uitgelegd aan je, hoe vaak moet ik het nog uitleggen aan je? Zoek het maar op in je boek. Het staat er in”. Ook nu was ik blijkbaar weer een stom, dom en een lastig kind.

Doordat ik bijna nooit met andere kinderen uit mijn dorp op een school heb gezeten (basisschool, en vervolg opleiding) heb ik nooit echte vrienden en kameraden aan me kunnen binden. Op de scholen waar ik wel op zat had ik ook geen vrienden doordat we allemaal te ver van elkaar woonden. Hierdoor kon je privé niet met elkaar spelen en omgaan. Advies vragen of met iemand overleggen in belangrijke situaties heb ik sinds de LTS nooit meer gedaan. Alles heb ik op eigen inzicht en gevoel gedaan. Het heeft me veel gebracht maar nog meer afgenomen. Dit vervelende kind heeft zich in de loop van de jaren zichzelf steeds meer ontwikkeld tot een zeer opvliegerig en agressief persoon. Ik ging mijn vader achterna en vond daarbij de overtreffende trap. Huiselijk geweld tegen mijn partner

Het Beest in mij

Dus daar sta ik dan half juli 2013 in het politiebureau van Eindhoven met meerdere agenten om me heen. Mijn handboeien zijn net afgedaan en mijn persoonlijke bezittingen moet ik inleveren. Mijn veters moeten uit mijn schoenen maar toen ze constateerde dat mijn schoenen stalen neuzen hadden kon ik mijn schoenen ook inleveren. Nadat er foto’s van mij zijn gemaakt en vingerafdrukken afgenomen zijn werd ik op mijn sokken naar boven gebracht en opgesloten. Dit waren de consequenties van “Het Beest”. Het Beest wat in mijn leven is ontstaan en gegroeid was weer eens losgebroken. De ogen van “Het Beest” ziet geen kleur, geen persoon. Het ziet een schim, een silhouet van licht en donker van wat hij zal gaan aanvallen. “Het Beest” kan geen termen van man of vrouw, groot of klein. Het ziet alleen een doel wat vernietigd moet worden. Het is agressief en kwaadaardig en zal pas stoppen als het object niet meer beweegt. Zelf ben ik ongelooflijk bang en angstig voor “Het Beest” en de kracht die hij gebruikt. In een tijdbestek van één uur heeft “Het beest” de grootste ellende veroorzaakt in mijn leven. “Het Beest” heeft alles om mij heen kapot gemaakt waar ik o zo veel van hou, en ik verlies letterlijk alles. Mijn relatie, kinderen, familie, vrienden, kennissen, woning, werk en een auto, allemaal kwijt in één maand tijd. Ook financieel krijg ik het zwaar. En omdat het alleen maar heftiger wordt vraag ik me steeds meer af “Hoe kan ik het beest in mij stoppen”?

Ik neem het besluit dat “Het beest” mijn leven niet meer mag beheersen. Er is maar 1 oplossing. “Het beest” moet dood. Een huisarts, een psycholoog en een psychiater vertellen mij dat “Het Beest” in mij nooit dood zal gaan. Maar ik hou vast, “Het beest” moet dood. Met of zonder mijn lichaam er bij. Mijn leven is in puin en voor wie moet ik nog verder leven? Ik ben suïcidaal maar toch behoeden ze mij steeds van zelfdoding. Als mijn zaak in de rechtbank van Den Bosch wordt behandeld bij een meervoudige rechtkamer worden alle onderzoeken, mijn beestachtige uitbarsting, de aangiftes en het politie onderzoek weer allemaal besproken. Na 14 dagen krijg ik de uitspraak van de rechtbank en ben ik veroordeeld voor diverse delicten, reclassering toezicht en een verplichte behandeling bij een forensische instelling. Voor mij wordt dat de GGzE. Ik ga een behandeltraject in van ruim anderhalf jaar waarin ik wekelijks wordt behandeld. Mijn hele leven wordt geanalyseerd vanaf mijn geboorte, en stukje voor stukje besproken. Mijn denkwijze en inzichten worden besproken en zo ervaar ik mijn hele leven opnieuw.

Waarom ben ik zo geworden?

Deze vraag is voor mij heel lang onduidelijk gebleven. Heel vaak heb ik me zelf voorgehouden
“Ik ben gewoon zo. Aard van het beestje of ik kom uit de Randstad daar is het ieder voor zich”.
Nu wordt mij steeds duidelijker dat ik in ieder geval niet zo geboren ben. Ik ben zo geworden door dat er veel in mijn leven is gebeurt. Veel negatieve gebeurtenissen, veel anders gegaan dan bij andere, veel gebeurtenissen waardoor ik innerlijke veiligheidssystemen ben gaan gebruiken. Systemen om mezelf: te beschermen, om geen pijn te voelen, niet afgewezen te worden, of kwetsbaar op te stellen. Ook inzichten en denkwijzen hebben invloed gekregen in mijn bestaan en ontwikkelingen. Ik Leefde in een wereld van wit en zwart, ja en nee, goed of fout, vriend of vijand. Grijs was voor mij geen kleur. Laat staan dat ik tussenwegen zocht.

De laatste jaren heb ik veel naar oorzaak en gevolg gezocht. Het was eerst Ik waar het allemaal aan lag. Toen was het mijn vader waar het aan lag. En daarna natuurlijk mijn moeder, broer, zus, werkgevers, relaties, maatschappij en verzint er maar bij wat nog meer. Ondertussen weet ik nu dat het daar allemaal NIET aan lag. Ook is er geen vader en moeder die doelbewust hun kinderen opvoeden om ze uiteindelijk een slecht en agressief leven te bezorgen. Ouders voeden kinderen op naar eer en geweten, met liefde en zorg, en naar inzicht en vermogen wat hun is aan geleerd. Ouders hebben ook een verleden en zijn groot gebracht en opgevoed in hun tijd van toen. Door hun ouders (onze opa en oma), hun broers en/of zussen en met alles wat er bij hoorde en toen gewoon was. De tijd waar je in leeft heeft invloed in je eigen ontwikkeling. Wat vroeger normaal was is tegenwoordig taboe. Wat vroeger goede inzichten waren is tegenwoordig achterhaald. Alles van toen is nu anders dan toen. Zo ook met mij, mijn inzichten, ervaringen, ontwikkeling en gedachten van toen heb ik herzien. Wat ik lang heb gedacht is dat ook wel zo geweest? Of heb ik daar mijn eigen verhaal, gedachten en inzichten aan gegeven. Was dit één van mijn veiligheidssystemen?

In de tegenwoordige tijd kan ik spreken dat ik geüpdate ben. Nieuwe en betere software er in. Fouten uit het verleden zijn er uit gehaald. En programma’s die niet belangrijk voor me zijn verwijderen. Hierdoor heb ik gelijk ruimte op de harde schijf (in mijn hoofd) gecreëerd. Ook de oude veiligheidssystemen zijn verwijderd en vervangen voor nieuwe veiligheidssystemen. Veiligheidssystemen gericht op de toekomst en ik zal nieuwe tools moeten gaan gebruiken. Ok… ik weet nu dat ik symptomen heb van een Narsist, Borderline, Schizofrenie, Depressie en nog wat meer. Ik heb een persoonlijkheidsstoornis met trekjes van wat hierboven staat. Leuk en fijn om te weten maar belangrijker hoe ga ik er mee om in de rest van mijn leven. Ik weet nu waar mijn zwakke plekken zitten. Maar ook mijn sterke kanten. Mede en misschien wel juist door mijn nieuwe veiligheid systeem komen er eerder signalen naar mij toe die een volgende stap of tool aanreiken als ik een verkeerde kant op zal gaan.

Het is nu Sept. 2015 en ben ruim anderhalf jaar in behandeling bij de GGzE . Heb gewerkt aan mijn agressie, aan mijn inzichten en ervaringen uit mijn jeugd en mijn leven. Ik weet wat er met me gebeurt in bepaalde situaties. Het fundament van mijn persoonlijkheid is nog kwetsbaar, instabiel en zwak. Maar ik heb grote sprongen vooruit gemaakt, trainingen gevolg, en vele gesprekken hebben mij verder geholpen. Ook het maken van een signaleringsplan (een nieuw veiligheidssysteem) om mijn stemmingen en agressie fase te kunnen peilen heeft mij veel inzicht gegeven. Net zo als het schrijven van dit verhaal. De titel van dit verhaal “ik ben een vervelend kind” heb ik inmiddels herzien en besef ik dat veel niet aan mij lag. Een kind neemt tot zijn 9e levens jaar veel op wat het de rest van zijn leven meeneemt. Storingen in deze jaren kan lijden tot beperkingen in de toekomst.

Inmiddels ben ik als vrijwilliger werkzaam bij de Vrijwillige Hulpdienst Eindhoven waar ik diverse gevoelens en waarderingen heb terug gekregen. Ook het leven in eenzaamheid heb ik hierdoor wat kunnen verminderen. Er zijn nog steeds punten waar ik hard aan moet werken. Het bouwen van een (groter) sociaal netwerk is de belangrijkste. Mensen ontmoeten, mensen leren kennen en vertrouwen, ervaringen en problemen leren bespreken en te delen met andere.

En wie weet vind ik ooit nog nieuw werk wat ook zal bijdragen aan het vergroten van mijn sociaal netwerk. De tijd die ik nu over heb gebruik ik om trainingen te volgen. Trainingen om al mijn ervaringen uit mijn leven (zowel de positieve als de negatieve) te kunnen gaan gebruiken en te delen met andere mensen. Mensen die nu op het punt staan huiselijk geweld te gebruiken tegen hun partner en hun kinderen. Ik doe trainingen om ervaringswerker te worden. Ervaringswerker huiselijk geweld met dader profiel.

Dit is een deel van mijn levensverhaal.. een deel van René Haring.
“Dit ben ik”

Mag ik jullie een stukje meenemen in mijn eigen geschiedenis in de hoop de geschiedenis voor andere vrouwen nu, en in de toekomst, anders te laten verlopen?

Kijkend naar dit stuk op #psychosenet: vind ik het toch jammer, dat onderzoekers qua mogelijke oorzaken nooit verder kwamen dan dat het wellicht met je zwangerschap of met je bevalling te maken zou kunnen hebben, zo’n #kraambedpsychose. Misschien zelfs wel alleen maar met *stress*. Terwijl het mijn hypothese zou zijn dat het eerder te maken heeft met de #amenorroe die samengaat met de zwangerschap.

Dat zo’n psychose dus óók kan voorkomen, bij vrouwen die er zoals ik gevoelig voor zijn, bij een amenorroe die veroorzaakt is door ándere invloeden van buitenaf (pilgebruik, hormoonhoudend spiraal). Ik had drie kraambedpsychoses, maar óók drie psychoses ten gevolge van een ánders veroorzaakte amenorroe. (Tussen mijn 19e en 40e jaar). Elke keer psychotisch na een amenorroe, nooit psychotisch bij andere “life events” zoals een echtscheiding of het jong overlijden van dierbaren. Maar wel bij je omgeving de hardnekkige vooronderstelling dat je het moeder zijn niet aan zou kunnen, of daar bang voor zou zijn.

Stress of angst voor het moeder zijn was geen factor bij mij, in die zin was ik niet “speciaal kwetsbaar” al dacht iedereen in mijn omgeving van wél. Ik droeg alle drie mijn kindjes op handen, zag ze als “de verlosser” (Ben nog steeds van mening dat élk nieuwgeboren kind een soort van verlosser is in aanleg, tot ze door ons opgevoed worden ;-)). Ik was allesbehalve depressief, of in staat hen ook maar een haar te krenken. In mijn wanen werden zij juist bedreigd (Dutroux kwam ook bij mij voor) en moest ik vechten als een leeuw om hen te kunnen blijven beschermen, ze te kunnen blijven voeden, dát wel.

In periodes met een natuurlijke menstruele cyclus, gelijkmatig en zónder hormonen, was ik zo stabiel als een huis. Niet manisch, niet depressief, geen verwarring. Jaren achter elkaar, zonder medicatie. Wel een jaar post-psychose-depressie, en soms wat rest-paranoia in het begin, maar dat was het wel. In de overgang wel weer wat méér wankel nu, maar niet vergelijkbaar met na het meer dan zes maanden uitblijven van menstruatie in mijn vruchtbare jaren, dankzij gerommel met de pil, en een hormoonhoudend spiraal.

Elke menstruatie ná zo’n amenorroe maakte me acuut weer helder, knalde me uit de psychose ondànks de medicatie, mag ik wel zeggen. Een natuurlijke, regelmatige cyclus *hield* me helder en op de grond. De hormonale disbalans die ten grondslag lag aan elke psychose verdween, toen de hormonale invloed van buitenaf verdween. (baby’s, pil, mirena).

Ik zou het toejuichen als wetenschappers (hersenwetenschappers, psychologen, neurologen, psychiaters en endocrinologen) hier onderzoek naar doen, zodat vrouwen niet meer nodeloos gelabeld worden met een DSM5-classificatie die niet klopt, en leidt tot mogelijk schádelijke overbehandeling en een leven vol (zelf-)stigma en uitsluiting. Als hormonale anticonceptie ook eens wat kritischer bekeken wordt, met deze wetenschap.

Overigens bij mannen: Onderschat ook dáár de invloed van hormonen niet. Verliefdheden die tot #psychose kunnen leiden, bij voorbeeld, vanwege het ongelooflijk diepe *voelen*. Welke stofjes zijn er dáár samen aan het werk die hun brein zó ontregelen, en is daar dan misschien iets aan hormonale preventie mogelijk wanneer verliefdheid aan de orde komt, om dat wat zachter te laten landen tot het ergste achter de rug is?

#Antipsychotica werkten bij mij in elk geval niet tegen de wanen, dus met dopamine-receptie had het bij mij blijkbaar weinig van doen. Ze hadden alleen maar nare, invaliderende bijwerkingen (waaronder akelige visuele hallucinaties die ik daarvóór niet had). En natuurlijk de vreselijke tardieve dyskinesie die nog steeds zichtbaar is rondom mijn mond, bij geconcentreerd werken.

Carola maakte in vier jaar tijd driemaal een psychose door. De eerste keer is nu vier jaar geleden, de laatste was september vorig jaar.

“Ik was 44 toen ik de eerste psychose had. In de tijd die eraan voorafging, was ik zwaar overspannen. Toen heb ik een paar jaar onder zware omstandigheden geleefd. Ik denk dat daardoor de psychose is ontstaan. De psychose was een ontlading van die druk. Bij een psychose slaat mijn brein op hol. Ik zie dingen die er niet zijn en ik denk dat alles wat ik zie een bepaalde betekenis heeft, heel betekenisvol is. Het brein is dolgedraaid, en het draait maar door. Dat is afschuwelijk, maar toch ben ik dan niet bang. En ik kan het later precies navertellen. Dus ergens is er afstand. Daar ben ik wel blij om, want anders schiet je van het ene naar het andere punt, met alle emoties en angsten en toestanden die erbij horen.”

Als ik doldraai, heb ik wanen: ik zie, hoor en ruik onaangename dingen die er niet zijn. In mijn eerste psychose bijvoorbeeld stond ik voor een trap in een huis. Ik zag wel tien trappen die allerlei kanten uitgingen. Waar moest ik naartoe? Ook hoorde ik opeens pianomuziek. Die muziek was eerst rustig en harmonieus, en werd vervolgens heel chaotisch. De muziek was er niet, maar ik hoorde hem wel. En hij was niet van echt te onderscheiden.”

Als ik in een psychose ben, is er iets dat me in de gaten houdt. Dat heeft met meditatie te maken. Ik mediteer al heel lang, vanaf m’n twintigste zo’n beetje. Het wonderlijke is dat ik daar in een psychose veel aan heb. In het gewone leven ben ik kwetsbaarder, kan ik door vrij kleine dingen uit mijn evenwicht gebracht worden. Ik ben sneller kwaad of verdrietig. Daar verbaas ik me wel over. Ik ben graag af en toe alleen.’s Avonds doe ik de televisie niet aan, maar zit ik stil en kijk ik naar mijn gedachten. Dat doet me goed. Ik heb altijd wel de stilte gezocht.”

Medicatie

De aanleiding tot de eerste psychose is heel duidelijk: jarenlange stress en overbelasting en de geluidsoverlast van mijn buren die altijd de muziek hard aan hadden staan. Bij de tweede psychose waren mijn omstandigheden veel beter. Het is me ook niet echt duidelijk waarom ik weer psychotisch werd. Ik ben toen wel vrij snel gestopt met medicijnen. Ik zie de tweede psychose als een soort uitloper van de eerste, van al die slechte jaren met veel stress. Hetzelfde geldt voor de derde psychose. Ik was gestopt met medicijnen, en een tijdje later was het weer raak. Ook in die tijd was er niet veel stress, mijn levensomstandigheden waren goed.”

Als ik medicatie heb gekregen, neemt de psychose af. Ik merkte dat mijn lichaam van Melleril, dat ik na mijn eerste psychose gebruikte, droger werd. Ik gebruikte heel weinig hoor, en ook nu gebruik ik een minimale dosis. Later kreeg ik andere medicatie, maar daar ging ik van bewegen, daar reageerde ik heel slecht op. Nu krijg ik Risperdal. Ik gebruik liever niets natuurlijk. Ik heb het erover gehad met mijn behandelaar, die zei dat ik er wel mee zou kunnen stoppen, maar niet te snel.

De medicijnen kunnen helpen om te voorkomen dat ik weer psychotisch word. Ik ben twee keer psychotisch geworden toen ik gestopt was met medicatie. Al weet je natuurlijk nooit zeker of dat daardoor kwam.

Dat ik medicijnen gebruik, merk ik wel. Ik moet iedere keer een drempel over om in actie te komen, of om iets te zeggen. Ik merk het ook in mijn gevoel. Vroeger bijvoorbeeld kon ik me heel gelukkig voelen, om niks, nu kan ik dat maar tot op zekere hoogte – het is allemaal veel vlakker. Ik ben wat beknot in mijn gevoelsleven. Dat is niet prettig. En ik merk het ook aan mijn handelen. Toch weet je daarvan ook niet zeker of het door de medicijnen komt. Ook dat kan een vertraagd effect van mijn psychose zijn.”

De tijd voor de psychose

“Ik weet wanneer er een psychose aankomt. Dan word ik heel wantrouwend. Voor mijn laatste psychose hingen er spinnen voor de ramen met twee oogjes. Ik dacht: die bekijken wat er binnen gebeurt. Dat geven ze door aan het web en via het web geven ze signalen door… Zo ga ik dan denken. De laatste keer dacht ik ook dat Sander, mijn huisgenoot, iets met de elektriciteit had gedaan. Dat duurde ongeveer een week en toen was ik psychotisch.

Als ik zo wantrouwend ben, moet je me goed kennen om iets aan me te merken. Ik ben gewoon. Wel ging ik die spinnen weghalen. Dat was dus eigenlijk wel raar. Maar ik kon dat niet goed zien bij mezelf, ik kon geen afstand van mezelf nemen. Ik zag niet dat mijn gedachten niet stoelden op de realiteit.

In de week die voorafging aan de tweede psychose was ik ’s nachts onrustig, ik had dromen met steeds dezelfde terugkerende thema’s. Ik denk dat ik toen ’s nachts al psychotisch was. Het was echt een kwelling.

Ik denk steeds: als het nu gebeurt, dan overzie ik het. Maar dat was de laatste keer toch niet zo. Toen ik tegen Sander zei dat er iets aan de hand was met de elektriciteit, had hij het wel in de gaten. Maar ik zag het zelf niet. Hij zei tegen mij: ‘Neem je pil, neem een hogere dosis.’ En ik dacht: zie je wel, hij heeft echt iets gedaan met de elektriciteit. Dat is het hele probleem, als je bij jezelf kunt opmerken dat er iets vreemds aan de hand is, dat je dingen denkt die er niet zijn, dan kun je pillen nemen en een hoop narigheid voorkomen.”

Hulpmiddel

“Ik heb nu iets verzonnen waarvan ik hoop dat het helpt. Ik heb een mooie kaart gemaakt waarop ik in het midden het woord pillen heb geschreven. En ik heb tegen Sander gezegd: ‘Als het nou weer gebeurt, laat mij dan die kaart zien.’ Ik hoop dan wel dat ik zo slim ben om te denken: ja het klopt, ik moet pillen nemen. Ik kijk regelmatig naar die kaart om mezelf in te prenten dat als ik hem zie, ik pillen moet innemen. Dat de dosis omhoog moet. Ik hoop dat dat nu zo vastzit in mijn hersens dat het werkt. En ik heb ook bedacht dat wanneer ik in de toekomst stop met medicijnen, ik elke dag naar mezelf wil kijken of ik argwanend ben. Als je stopt met medicijnen moet je op de een of andere manier jezelf controleren.”

Het leven is Maya

“Ik kan niet zeggen dat ik iets van mijn psychoses geleerd heb. Maar ik heb in mijn psychoses wel de extremen meegemaakt, het leven kan vreselijk zijn of prachtig; óf het was schitterend óf het was een hel. Zo kan het leven dus zijn; en dat maak je dan in een paar dagen tijd in een heel compacte vorm mee. Ik heb nooit getript, maar ik denk dat het daarop lijkt.

Het lijkt ook wel of er bepaalde herinneringen naar boven komen tijdens een psychose. Dat kan gaan om heel oude kennis, herinneringen van eeuwen terug. Dat kan je ogen openen voor bepaalde zaken die te maken hebben met spiritualiteit. Op een bepaalde manier ben ik wel blij dat ik het heb meegemaakt, maar ik zou het het liefste nooit meer meemaken.

Toen ik psychotisch was heb ik ook vreselijk gelachen. Het lijkt net of je hele erge dingen moet meemaken, maar soms is het ook een grap. Nee, een grap is te licht uitgedrukt. Zoals het in een boek staat dat ik op dit moment aan het lezen ben: het leven is Maya, het leven is niet echt. Het is er en toch is het er niet.”

Na de psychose

“De schade van een psychose bestaat eruit dat ik daarna medicijnen moet gebruiken. En het is heel zwaar om bij te komen van een psychose. De bijwerkingen van de medicijnen, dat alles me moeite kost, dat ik het een enorme klus vind om het huis schoon te maken. Maar dat gaat in de loop van de tijd weer over. Hoe die schade te beperken … daar ben ik eigenlijk niet zo mee bezig. Ik denk dat het wel goed is om er niet te veel mee bezig te zijn. Gewoon, het is gebeurd,en nu ben ik aan het bijkomen. Je moet weer door.

En ik lees Krishnamurti. Als ik dat niet deed zou ik het denk ik niet redden. Ik hoop niet dat ik weer psychotisch word. Ik wil op den duur van de medicijnen af, afbouwen met hulp van mijn psychiater. Hij vindt dat dat wel kan. Hij zei tegen me: ‘Jij bent niet schizofreen, je hoeft niet je leven lang pillen te blijven slikken.’ Maar ik loop wel het risico weer psychotisch te worden als ik met medicijnen stop.”

Tips

“Maak een kaart, met daarop het woord pillen, doe aan zelfonderzoek en meditatie. Verder is het heel belangrijk om in je omgeving iemand te hebben die je vertrouwt. En houd jezelf in de gaten: vraag je elke dag op een vaste tijd af of er iets aan de hand is, of er signalen zijn van een naderende psychose, en doe dat vooral als je gestopt bent met medicijnen.

Meditatie is voor mij heel belangrijk. De essentie daarvan is, dat er altijd iets is dat toekijkt. Als je mediteert dan komt steeds naar boven: ik dit, ik dat, ik zus, ik zo… En vaak loop je die gedachten achterna. Iedereen heeft zijn begeertes waar hij achteraan holt. Wat je in meditatie doet, is je begeertes op laten komen en ernaar kijken; je doet er niets mee. Als je daar telkens weer bij blijft stilstaan, kan het zijn dat je energie die anders naar buiten gaat, zich naar binnen keert. Langzamerhand merk je dat je stiller wordt, al minder gedachten hebt.”

Interview: Rozemarijn Esselink

(Bron: Ervaringswijzer.nl)