Epilepsie

Mik en mama spelen doktertje. Mik vindt dat erg leuk, hij wil later dokter worden. Hij heeft van mama echte medicijndoosjes van de dokter gekregen. 

Maar waarom heeft mama deze medicijndoosjes eigenlijk?! Is mama ziek?
Mama vertelt dat zij epilepsie heeft en dat zij pillen slikt om geen aanval te krijgen. ‘Een aanval? Wat is dat nou weer’ denkt Mik. Het klinkt maar eng. 

In dit boek vertelt de mama van Mik spelenderwijs aan Mik over haar ziekte. Wat het is en wat er soms kan gebeuren. En dat het onderdeel van haar leven is maar vooral niet eng.

De auteurs, Monica Warbroek en Wieke Gaus hebben beide epilepsie en niet zo zuinig ook, al jarenlang. In dit boek geen medisch-technische informatie, maar de verhalen van vrouwen zelf: van hun eerste aanvallen tot hun kijk op de toekomst. Vrouwen uit het hele land, van alle leeftijden, met verschillende soorten epilepsie, vertellen hoe ze hun leven met epilepsie vormgeven. In hun dagelijkse omgeving, met hun kansen en beperkingen, met hun emoties en ook hun bevindingen van de zorg eromheen. 

In balans, uit balans is geschreven ter informatie, ter herkenning, misschien ter bevestiging, lering of troost van al die duizenden vrouwen in Nederland met epilepsie. Maar ook voor mensen die hen na staan en hen beter willen begrijpen. En voor al die gezondheidswerkers en deskundigen die vaak nog onvoldoende besef en kennis hebben van hoe dat in de realiteit is: het leven met epilepsie.

In ‘Zie ik je terug?’ laat Stefanie De Jonghe je meelezen in het dagboek dat ze bijhoudt sinds de nacht dat haar dochter Lenie tot twee keer toe werd gereanimeerd na een aanhoudende epilepsieaanval. Ze was toen 6 jaar. Intussen houdt de mysterieuze en mogelijk fatale ziekte het gezin al meer dan vijf jaar in haar greep. Een verhaal over leven met ‘het epilepsiemonster’, zoals Stefanie het zelf noemt. Over de universele thema’s die eigen zijn aan houden van en zorgen voor een chronisch ziek kind: angst, verdriet, frustratie, machteloosheid, eenzaamheid. En hoop. Ook hoop.