Ik ben bijna 28 en heb sinds 3 jaar diabetes. Tijdens mijn eerste zwangerschap werd op het laatst zwangerschapsdiabetes vastgesteld. Na de bevalling was alles weer normaal totdat ik na zo’n 10 maanden erg vermagerd was en enorm veel dronk. De diagnose diabetes type 1 werd al snel gesteld. Mijn vader had ook diabetes type 1 zodoende was dit voor mij dus niet vreemd! Bij de start van de behandeling werden er enkele controleonderzoeken gedaan (echografie, radiografie etc.) Door die onderzoeken kwam er diezelfde dag ook nog iets anders aan het licht. Ik had een gezwel, ter grootte van een pistolet, tussen mijn hart en longen!
Voor mij kwam de diabetes toen op de tweede plaats, het gezwel hield me meer bezig. Zou deze goed of kwaadaardig zijn? Moest ik echt geopereerd worden en wat voor litteken zou ik hieraan overhouden? Zou ik dit wel overleven? Hoe moet het nu verder met mijn man en dochtertje? Allemaal vragen die constant door mijn hoofd raasden. Uiteindelijk werd ik een week later geopereerd en het bleek een goedaardig gezwel te zijn (een terra-toma). Na een korte revalidatie begon het pas echt moeilijk te worden. De operatie was nu achter de rug en was goed afgelopen, maar nu kwam het besef van mijn diabetes sterk naar voren. Dit was blijvend! Gelukkig verliepen de eerste maanden redelijk goed: goede suikerwaarden, geen streng dieet, enorme steun van mijn man en familie.
Als ik zo de voorbije jaren bekijk, mag ik zeker niet klagen! Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik geen streng dieet hoef te volgen, hoewel ik zeker geen ‘zotte dingen’ kan doen. Ondertussen heb ik een tweede zwangerschap gehad en dit met behulp van een insulinepomp. In het begin is dit eventjes aanpassen, maar het lukt zeker. Het is op de eerste plaats voor de gezondheid van je baby en natuurlijk ook voor jezelf!
Zoals het vorige verhaal al aantoonde is het niet altijd evident om met kleine kindjes je diabetes onder controle te houden. Hypo’s op alle mogelijke momenten, vragende oogjes bij het inspuiten! Als de tijd er rijp voor is, zal ik mijn oudste dochtertje ook volledig inlichten, maar nu is ze er nog te klein voor.
Ik wil hiermee alle mensen met diabetes een schouderklopje geven en zeggen: hou vol en weet dat je er zeker niet alleen voor staat!
(Bron: Diabetes en zo)
