MS (Multiple Sclerose)

“In 2002 kreeg ik de diagnose ms. Met het advies ‘bewaak je grenzen’ ging ik naar huis. Ik dacht: “Waar liggen mijn grenzen dan?”, “Hoe ver mag en kan ik dan gaan?” Onzekerheid en angst voerden de boventoon…….. Zeker doordat ik in het begin veel schubs achter elkaar had, werd het eigenlijk een kwestie van overleven. Toen ik na twee jaar mijn ontslag kreeg, voelde ik wel de kracht in mijzelf terug komen, want ik dacht: “Ik ga doen wat ik echt leuk vind!” Toch bleven de grenzen, die ik zelf (onbewust) gecreëerd had bestaan! En was ik Moniek en ik heb (ben) ms.

Toen ik alleen kwam te staan zag ik hoe afhankelijk ik was geworden in de relatie en nu ik het alleen moest doen kwam mijn zelfstandigheid vanzelf weer terug! Zelfstandig ja! Maar nog steeds met mijn ‘veilige, beperkende, grenzen’! In 2011 gingen mijn oogkleppen af tijdens het CanDo trainingsweekend! Ik zat vast in mijn verdriet door de MS en gemis van partner en kinderen. Door de inzichten die ik bij CanDo kreeg, vond ik de krachten, zowel mentaal als fysiek, weer terug. Mijn grenzen, die al 10 jaar bestonden, waren wel iets afgebrokkeld, maar het fundament stond nog stevig overeind.

Om naar de uitdaging “klimmen tegen MS” toe te werken, gaf al een nieuwe impuls! Twijfel heb ik nooit gevoeld, ging er met positieve energie tegen aan! Elke week één km klimmen op de loopband, steeds een stukje hoger de virtuele Mont Ventoux op…..wat een kracht en energie zit er in mijn lijf! Maar bovenal ging mijn conditie zo vooruit, terwijl ik daarvoor altijd naar fysio ging, met de zin in mijn hoofd (grens) ‘behouden wat je hebt’! Mijn één km klimmen tijdens “het klimmen tegen MS”- avontuur, werden er maar liefst drie, ik steeg boven mezelf uit! Mijn zelf opgelegde grenzen verdampten tijdens het klimmen op de Mont Ventoux! Na thuiskomst van het klimavontuur geen negatieve lichamelijke reactie gehad! Ongeloof, maar vooral een bevrijdend gevoel, mijn grenzen liggen open!

Fietsen, lopend mijn hond uitlaten, vaste ritmes loslaten….bewust genieten van het leven! Mijn scootmobiel staat werkeloos in de schuur, ook dat was een grens die ik mezelf had opgelegd! ‘Carpe Diem’ zei ik altijd, maar nu voel ik dat ook echt! Nieuwe uitdagingen met volle 100% aan gaan, niet eens meer een twijfel! Ik ben Moniek en ik sta positief en actief in het leven! Oja…..ze zeggen dat ik ook nog MS heb!

Toen de vraag vanuit het MS-fonds kwam, of iemand 1km wilde zwemmen tijdens de triathlon in Utrecht, was ik meteen enthousiast! Dat het over 4 weken was en ik mij niet meer kon herinneren wanneer ik voor het laatst had gezwommen, maakte voor mij niets uit! Om te laten zien wat je mogelijkheden met MS nog kunnen zijn, is dan veel belangrijker! Één km zwemmen dat lukte in het zwembad goed, maar in het Merwede Kanaal was dat toch wel een ander verhaal! Open water, stroming en de spanning vooraf maakte dat één km zwemmen een pittige uitdaging werd! Tikkeltje nerveus het water in geplonsd en met mijn schoolslag een groot aantal deelnemers al borst crawlend voorbij zien komen zwemmen, werd het een nog grotere uitdaging! Concentratie en rust zoeken was op dat moment het belangrijkste….! Met Ronald Klinkhamer en Joyce Valkenburg-Vissers als coaches naast me, heb ik de km gehaald en ben niet als laatste het water uitgekomen……dat was stiekem toch ook belangrijk!

Ik had een leven voor de diagnose MS………..een leven na de diagnose MS……..een leven voor het klimmen en een leven na het klimmen! Nu kan ik ook zeggen dat de MS, ondanks alle verdriet en onzekerheden mij ook veel gebracht heeft in positieve zin! Als mens heb ik me nog nooit zo dicht bij mezelf gevoeld, krachtig en vrij! Ik ga uitdagingen niet meer uit de weg en doe dingen die ik heel erg spannend vind, maar de wil is groter dan de angst! Dat wil ik iedereen graag meegeven!

Moniek Wit

(Bron: MS-Fonds)