Alcoholverslaving

Dat man en kinderen maar blijven toekijken als je weer de boel hebt laten versloffen en uitgeteld op de bank ligt? Dat anderen steeds jouw gedrag rechtpraten, met jou smoezen meegaan? ”Wat wil ik?”, zeg ik ook op dit moment. Er weer zijn voor mijzelf en mijn gezin. Dankzij AA slaag ik daar steeds beter in. Ik heb nog een lange weg te gaan, dat weet ik. Maar nu kunnen mensen weer op mij rekenen en zelfs een beetje trots op me zijn. Wat ik na twaalf jaar letterlijk verdronken heb, kan natuurlijk niet in één jaar weer een goede oogst opleveren. Dat hoor ik wekelijks aan de AA-tafel. Maar in de knop staan doet mijn leven wel. De schuld en schaamte liggen achter me. De bloeitijd is wat mij betreft nu aangebroken, maar ik zal niet te optimistisch zijn. Ik ben me er terdege van bewust dat zo’n groeiproces veel tijd, energie en overgave vergt. Daar ga ik voor, want in AA spreken ze niet alleen mijn taal; ik heb er ook een deskundige kwekerij gevonden.
Liesbeth, (14 maanden AA)

Het was hevig en dramatisch. Ik was een laatbloeier die opeens ontdekte dat een ijskoude borrel heel wat warmte leek te geven. Ik weet niet waarom ik ermee begon en zeker niet waarom ik er niet meer mee kon stoppen. Ik weet wel dat ik steeds stommere dingen ging doen. Gelukkig had ik – achteraf pratend – na drie jaren mijn buik ervan vol (dat was me ook aan te zien). “Iets”, dat ik echt niet kan benoemen, deed me bellen naar AA. Ik zou nog twee dagen moeten wachten om naar een groepsavond te kunnen gaan. Nog twee dagen drinken; maar dat waren de laatste. Ik weet niet wat ik van AA verwachte; wel dat ik de afgelopen jaren van AA heb gekregen. Elke dag een nieuwe dag die helemaal van mij is en niet meer van de drank. Elke dag een nieuwe leerdag, een nieuwe levenservaring. Mijn nuchterheid is doorgaans een groots festijn; het is een belevenis om elke dag tevreden mee te zijn.

Ik ben me er van bewust geworden dat ik andere mensen écht iets te bieden heb. Aanvankelijk vond ik dat ik gewoon pech in mijn leven heb gehad. Nu zie ik dat anders: door het om kunnen gaan met mijn beperkingen kan ik anderen een heel eind op weg helpen. Ik ontwikkel heel andere kanten van mezelf. Dat voelt erg goed!

Iemand die vervuild, verarmd en totaal vereenzaamd op en van de straat moet leven? Dat heb ik mijzelf jarenlang verteld. Ik was dus geen alcoholist, maar inmiddels weet ik beter. Een alcoholist is iemand die het eerste glas niet kan weerstaan, na het tiende glas van de wereld is, `s morgens met één borreltje weer hersteld lijkt te zijn en vrolijk weer aan het werk gaat. Goed in het pak, geen financiële zorgen, maatschappelijk aanzien. Iemand die vanaf 12 uur `s middags op de klok begint te kijken: nog vijf uur, dan mag het weer. Iemand die al drinkend maatschappelijk steeds weer verder opdroogt, zijn gezin verwaarloost en zijn baan dreigt kwijt te raken. Dat was ik. Nog steeds ben ik alcoholist, maar nu een niet-drinkende, weer volop in het leven. Ik heb veel teruggekregen van wat ik zelf was kwijt geraakt en ik ga elke week naar de AA om dat alles vast te houden.

Mijn naam is Cissy en ik ben alcoholiste, jawel alcoholiste. Om dit toe te geven is een lange strijd van 30 jaar vooraf gegaan. Ik ben opgegroeid in een soort Virginia Woolf verhaal waarin mijn alcoholische vader de hoofdrol speelde en waarvan het einde ook zeer tragisch was. Hij eindigde in een tehuis voor demente bejaarden met de ziekte van Korsakov. Helaas heeft mij dat er niet van weerhouden om flink door te drinken.

Ook mijn drankcarrière is zeer jong begonnen; op mijn 17e. Het hoorde gewoon bij mijn sociale leven. Op mijn 21e ging ik naar het Midden Oosten om als stewardess te werken en drank was daar een welkome afwisseling. Het was bovendien hard nodig om de indrukken en sensatie die dit beroep met zich meebrengt te verwerken.

De jetlags en klimaatverschillen werden onder het genot van een drankje zeer aangenaam verzacht. Terug in Nederland, na nog een aantal buitenlandse avonturen, veranderde het drankgebruik niet. Het werd alleen maar erger. Gelukkig had ik de gave om mijn normale leven gewoon door te laten gaan, mijn werk, mijn huwelijk etc. Tenminste dat dacht ik, want ik was niet anders gewend, het was de normaalste zaak van de wereld om iedere dag te drinken, en als ik per ongeluk eens onder aan de trap gevonden werd, moesten mensen om mij heen daar niet moeilijk over doen. Want ik was eigenlijk al vanaf mijn prille jeugd niet anders gewend. Dus iedereen en zeker mijn echtgenoot die mij hierop aansprak, vond ik een ontzettende burgerlijke zeikerd, die maar beter kon vertrekken en mij met rust moest laten.

Ik kan een boek volschrijven met ontzettend leuke en tragische verhalen die het drinkverleden met zich meebrengt, maar op een gegeven moment was het een feit dat mijn omgeving en zeker mijn echtgenoot, mijn drankgelagen spuugzat waren. Nu ben ik ze dankbaar, anders was ik er nooit toe gekomen om met trillende handen het telefoonnummer van een verslavingskliniek te bellen op zaterdag, in de hoop dat niemand zou opnemen. Dat dat niet het geval was is mijn redding geweest.

Na dat telefoontje is mijn leven drastisch veranderd. Een jaar geleden had ik me niet voor kunnen stellen, hoe goed het nu met me zou gaan, heel goed zelfs, en dat zonder drank!! Dat heb ik dus voor elkaar gekregen dankzij een opname in een kliniek in Duitsland. Nadat ik ontslagen was uit de kliniek, heb ik alle tools aangegrepen als een drenkeling, de nazorg van de verslavingskliniek en de AA, want de angst voor een terugval zat er goed in. Deze angst is nu een stuk minder geworden, mijn onzekerheden die met drank veel erger waren, zijn ook een stuk minder. Het soms paranoïde gedrag, wat heel kenmerkend is voor alcoholisten, is weg, kortom: het leven is veel intenser en rijker en dat alleen maar door te accepteren dat ik een alcoholiste ben!!!

Cissy, 48 jaar, werkt bij een luchtvaartmaatschappij

Je kunt mij wel een stille drinker noemen. En een stiekeme. Eentje die het met de wet ook soms niet zo nauw nam om aan de drank te komen. Totdat die wet besloot dat het afgelopen moest zijn. Te veel schulden, teveel bedrog. Van kwaad tot erger. Na eerst een tijd in een ziekenhuis ging ik met tegenzin naar de AA. Het zou mij toch niet lukken. En bovendien: die mensen leken allemaal veel te opgewekt. Die hadden het nooit zo slecht gehad als ik. Nu praat ik toch wel anders; ben ik degene die vrolijk is, geen schulden meer heeft en zelfs nieuwelingen kan vertellen hoe tijd en training van de grootste pessimist een redelijke tevreden mens kan maken.

Wie wordt er nu beloond door iets niet te doen? Zo voelt het nu, na ruim drie jaar AA. In het begin leek het een verschrikkelijke opgave. Ik heb heel wat afgeknokt, mij vreselijk verzet en soms bijna de hoop opgegeven. Maar binnen AA heb ik toch de steun en de kracht gevonden om door te zetten. ”Neem de tijd”, werd me altijd voorgehouden. Dat doe ik nu. En als het aan mij ligt ga ik er nog lang mee door. Ook met iets niets doen om er geestelijk en lichamelijk beter van te worden.

Pijn en hevig lijdenhebben mij na 25 jaar alcoholgebruik naar de AA gestuurd. Ik wilde nog niet dood, maar kon haast niet meer leven. Vanaf dat moment heb ik geen glas meer aangeraakt; alle drank het huis uit; ook mijn drankvrienden later verbannen. Het is alles geen rozegeur en maneschijn, maar wel heb ik mijn verstand terug, mijn vrijheid van handelen, een zekere mate van rust en heel belangrijk: hoop voor de toekomst. Een toekomst die wat mij betreft hand in hand blijft gaan met AA; met mijn nieuwe vrienden. Zonder hen weet ik niet waar ik zou zijn. Het was waarschijnlijk mijn laatste kans. Die hoop ik me niet meer te laten ontglippen.

Ik ben 37 jaar en sinds maart 2010 uit de kliniek. Als kind ben ik opgegroeid in een gezin waar ook sprake was van verslaving wat voor mij veel spanning en angstsituaties met zich mee bracht. Alcohol was voor mij dan ook een taboe en ik had er zelfs een afkeer van omdat ik er zoveel ellende van had meegemaakt. Vreemd om dan nu te moeten vertellen dat ik op mijn 25ste levensjaar toch ben gaan drinken. Ik ben op mijn 25ste getrouwd, dus vanaf dat moment werden onze verjaardagen bij ons in huis gevierd. Er bleef nog wat bier over en ik dacht: “Weet je wat, ik ben nu 25, dus oud en wijs genoeg om het in de hand te houden. Ik neem een biertje voor de gezelligheid en misschien wel lekker bij het eten of als het warm weer is en ik uit mijn werk kom.” Eentje moest kunnen, maar het werden er soms twee. Bij twee biertjes kreeg ik echt een ontspannen gevoel, ik werd wat losser en vrijer, het hele leven woog eigenlijk niet zo zwaar meer.

Door omstandigheden en vervelende gebeurtenissen in mijn huwelijk ben ik weer wat meer gaan drinken. De druk ging hierdoor wat van de ketel en ik kon meer hebben als ik wat op had. Heel snel eigenlijk is mijn gebruik progressiever geworden, ik had meer nodig om in dezelfde roes te komen. Mijn gedrag veranderde en ook mijn huwelijk kwam onder druk te staan. Andere problemen loste zich op, maar mijn probleem werd steeds groter. Ik had het niet meer in de hand, wat ik natuurlijk stellig ontkende tegen mijn vrouw en degene die mij confronteerde met mijn alcohol gebruik. Iedereen kreeg de schuld behalve ik! Ik ging liegen over de hoeveelheden die ik dronk, maar ik loog ook om me uit veel situaties te praten. Wat een bedrog tegen mijn vrouw en anderen! En dan het manipuleren om mijn plaatsje in het gezin te behouden, en de boel zoveel mogelijk naar mijn hand te zetten. Te triest voor woorden eigenlijk, als ik er nog over nadenk.

Bijvoorbeeld de gesprekken bij onze relatietherapie, met een psycholoog die (in mijn voordeel) niet wist wat verslaving inhield. De twee uurtjes in de week dat ik met mijn vrouw een gesprek had met deze man, waren wel te overzien. Maar het leverde geen resultaat op. Ik zei tegen mijn vrouw: “Zie je nou wel dat het niet helpt, het wordt alleen maar erger als wij in gesprek gaan. Die kerel is zelf knettergek, dus kunnen we er beter mee ophouden, om nog meer gezeik te voorkomen.” Ik kon mijn vrouw hiermee overtuigen. Ik ging steeds dieper het dal in en diep van binnen wist ik dat ik een groot probleem had, maar ik kon er niet meer uit komen. Ik werd er moedeloos van omdat ik al vaker had geprobeerd te stoppen, maar dit lukte niet. Ik kon het nog niet één dag vol houden. Dit maakte me zo ongelukkig en machteloos dat ik excessief ben gaan drinken om die zelfmedelijden weg te drinken met alle gevolgen van dien. Mijn lever was ontstoken en ondanks alle gevolgen van mijn drankmisbruik, ging ik toch maar door.

Het heeft mij zover gebracht dat ik dacht maar een eind aan mijn leven te moeten maken om geen last meer van mijzelf te hebben, en ook de ander niet meer tot last te zijn. Dit punt was bereikt toen ik op een avond na een flinke ruzie thuis als een beest tekeer ben gegaan. Ik besloot om mijn boze plan ten uitvoer te brengen. Ik ben afscheid gaan nemen van mijn kinderen en heb nog met ons jongste zoontje van een paar maanden oud in mijn armen gestaan en hem geknuffeld. Niet te beschrijven wat een gevoel en emotie. Ik ben het huis uit gevlucht en in de auto gestapt met de bedoeling om mezelf dood te rijden.

Ik ben gelovig opgevoed, maar had God toen losgelaten. Maar God had mij nog niet los gelaten. Ondanks de macht en kracht van de duivel was daar als een donderslag bij heldere hemel een stem die zei: “Wat ga jij doen?” Ik moest wel antwoorden dat ik een eind aan mijn leven ging maken (door mijn geloof weet ik dat er een hel en hemel bestaat). Weer was daar een stem die vroeg: “En dan?” Ja, dan zag het er voor mij niet best uit en zou mijn einde vreselijk zijn. Mijn boze duivelse plan viel in duigen en ik moest luisteren naar God. (Hoe machtig die duivel dan ook is, God is toch almachtig. De duivel wikt maar God Beschikt).

Mijn verslaving was nog niet over, want ik ben zelf toch 100% verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag. Niet lang meer daarna ben ik door mijn vrouw voor de keus gezet; er nu werkelijk wat aan gaan doen en mezelf op laten nemen, of het huis verlaten zonder iets (ze had haar rechten en die van de kinderen al op een rijtje gezet met hulp van de huisarts en instanties). Ik heb me toen op laten nemen een verslavingskliniek, maar niet met de intentie om te stoppen met drinken, want dat kon ik immers niet. Ik dacht laat ik het maar doen dan, want ‘baat het niet dan schaadt het niet’. Ik zou wel veel spanning ondervinden, want ik kon hierdoor een aantal weken niet drinken. Een counselor vertelde mij dat ik me het beste maar aan het programma over kon geven omdat ik er nu toch was. Ik ben actief mee gaan doen met het programma en ben mijzelf gaan onderzoeken en ook tegengekomen. Ik heb een emotionele doorbraak gehad waardoor ik het verschil ben gaan zien tussen de oude Alex en de destructieve verslaafde Alex. De oude Alex heeft ook harde noten moeten kraken en lessen moeten leren. Mijn exigentie is nu om open, eerlijk, betrouwbaar en nederig te zijn. Dit is iets waar ik ook voortdurend aan werk.

Wat een onbeschrijfelijk verdriet heb ik gevoeld over de schade en zee van ellende die ik had aangericht bij mijzelf, mijn gezin, maar ook bij andere mensen daarbuiten. Het is een zware strijd geweest, maar zonder strijd is er geen overwinning. Ik ben aan mijn herstel gaan werken, wat voor mij een reis was tot de dood. Maar met de hulp God, de 12 Stappen, de AA en andere meetings ben ik nu nog steeds abstinent en ben daar trots op en dankbaar voor. Nu kan ik van de kleine dingen in het leven en van mijn gezin genieten en er nuchter voor hen zijn om er samen in voor- en tegenspoed wat van te maken. En dat dag voor dag. Wat gisteren was kan ik niet meer veranderen en wat morgen komt weet ik niet, ik kan er alleen vandaag wat van maken! Dus ook dit bericht is wat er NU in mij opkomt en dus vanuit het hart gesproken.

Heel dankbaar ben ik nog steeds voor mijn opname want wat een ontdekking en erkenning om mensen tegen te komen die mij begrijpen in mijn gebruik en ook in mijn herstel. Ik ben inmiddels ook zelf met de opleiding voor counselor bezig om anderen te helpen bij hun herstel op weg naar een nieuw leven. Mijn leven is nu mooier, rijker en gelukkiger en ik haal iedere dag weer kracht uit het gebed; God schenk mij kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Moed om te veranderen wat ik (met de hulp van God) kan veranderen en de Wijsheid om tussen deze twee het verschil te zien.

Nooit had IK nu eens geluk. Behalve als ik in het weekeinde met mijn vrienden op stap ging. Vrijdag en zaterdag scheen de zon. Zondag werd alweer behoorlijk duister en de rest van de week was zwart, pikzwart. Totdat ik besloot mijn werkdagen ‘s avonds wat op te fleuren. Dat dacht ik tenminste. De kenners kunnen het al raden. Na verloop van tijd wilde de zon zelfs in het kleinste glaasje niet meer schijnen. Toen ben ik naar de AA gevlucht. Dat is nu zo’n zes jaar geleden. Van vechten tegen de drank kwam ik tot aanvaarden van mijn problemen; heel veel leren en zelfs een beetje genieten. Nog steeds heb ik zwarte dagen, maar die zijn nog altijd een stuk vrolijker dan die zonnige dagen van vroeger.