Dat man en kinderen maar blijven toekijken als je weer de boel hebt laten versloffen en uitgeteld op de bank ligt? Dat anderen steeds jouw gedrag rechtpraten, met jou smoezen meegaan? ”Wat wil ik?”, zeg ik ook op dit moment. Er weer zijn voor mijzelf en mijn gezin. Dankzij AA slaag ik daar steeds beter in. Ik heb nog een lange weg te gaan, dat weet ik. Maar nu kunnen mensen weer op mij rekenen en zelfs een beetje trots op me zijn. Wat ik na twaalf jaar letterlijk verdronken heb, kan natuurlijk niet in één jaar weer een goede oogst opleveren. Dat hoor ik wekelijks aan de AA-tafel. Maar in de knop staan doet mijn leven wel. De schuld en schaamte liggen achter me. De bloeitijd is wat mij betreft nu aangebroken, maar ik zal niet te optimistisch zijn. Ik ben me er terdege van bewust dat zo’n groeiproces veel tijd, energie en overgave vergt. Daar ga ik voor, want in AA spreken ze niet alleen mijn taal; ik heb er ook een deskundige kwekerij gevonden.
Liesbeth, (14 maanden AA)
Onderwerpen