Mijn naam is Cissy en ik ben alcoholiste, jawel alcoholiste. Om dit toe te geven is een lange strijd van 30 jaar vooraf gegaan. Ik ben opgegroeid in een soort Virginia Woolf verhaal waarin mijn alcoholische vader de hoofdrol speelde en waarvan het einde ook zeer tragisch was. Hij eindigde in een tehuis voor demente bejaarden met de ziekte van Korsakov. Helaas heeft mij dat er niet van weerhouden om flink door te drinken.
Ook mijn drankcarrière is zeer jong begonnen; op mijn 17e. Het hoorde gewoon bij mijn sociale leven. Op mijn 21e ging ik naar het Midden Oosten om als stewardess te werken en drank was daar een welkome afwisseling. Het was bovendien hard nodig om de indrukken en sensatie die dit beroep met zich meebrengt te verwerken.
De jetlags en klimaatverschillen werden onder het genot van een drankje zeer aangenaam verzacht. Terug in Nederland, na nog een aantal buitenlandse avonturen, veranderde het drankgebruik niet. Het werd alleen maar erger. Gelukkig had ik de gave om mijn normale leven gewoon door te laten gaan, mijn werk, mijn huwelijk etc. Tenminste dat dacht ik, want ik was niet anders gewend, het was de normaalste zaak van de wereld om iedere dag te drinken, en als ik per ongeluk eens onder aan de trap gevonden werd, moesten mensen om mij heen daar niet moeilijk over doen. Want ik was eigenlijk al vanaf mijn prille jeugd niet anders gewend. Dus iedereen en zeker mijn echtgenoot die mij hierop aansprak, vond ik een ontzettende burgerlijke zeikerd, die maar beter kon vertrekken en mij met rust moest laten.
Ik kan een boek volschrijven met ontzettend leuke en tragische verhalen die het drinkverleden met zich meebrengt, maar op een gegeven moment was het een feit dat mijn omgeving en zeker mijn echtgenoot, mijn drankgelagen spuugzat waren. Nu ben ik ze dankbaar, anders was ik er nooit toe gekomen om met trillende handen het telefoonnummer van een verslavingskliniek te bellen op zaterdag, in de hoop dat niemand zou opnemen. Dat dat niet het geval was is mijn redding geweest.
Na dat telefoontje is mijn leven drastisch veranderd. Een jaar geleden had ik me niet voor kunnen stellen, hoe goed het nu met me zou gaan, heel goed zelfs, en dat zonder drank!! Dat heb ik dus voor elkaar gekregen dankzij een opname in een kliniek in Duitsland. Nadat ik ontslagen was uit de kliniek, heb ik alle tools aangegrepen als een drenkeling, de nazorg van de verslavingskliniek en de AA, want de angst voor een terugval zat er goed in. Deze angst is nu een stuk minder geworden, mijn onzekerheden die met drank veel erger waren, zijn ook een stuk minder. Het soms paranoïde gedrag, wat heel kenmerkend is voor alcoholisten, is weg, kortom: het leven is veel intenser en rijker en dat alleen maar door te accepteren dat ik een alcoholiste ben!!!
Cissy, 48 jaar, werkt bij een luchtvaartmaatschappij
Onderwerpen