Het innerlijk bureaublad gaat ervan uit dat ieder mens beschikt over een bonte verzameling mentale programma’s. Elk programma staat voor een gewenste of ongewenste manier van denken, voelen en doen. Net als bij een computer is het zaak om op het juiste moment het meest geschikte icoontje te activeren. Zo is het mogelijk om meer controle te krijgen over jezelf, je emoties en je gedrag.
Ondanks alle openheid van deze tijd hangt er nog altijd een taboe rond zelfdoding. En nog veel meer: niet weten hoe er mee om te gaan. Niet alleen voor de mensen die er direct mee geconfronteerd worden. Ook voor de omgeving. Hoe praat je erover, ben je er open over of verzwijg je de ware toedracht? Hoe vertel je aan een kind of een puber dat zijn/haar vader, moeder of broertje zichzelf van het leven heeft beroofd. De ware toedracht met goede bedoelingen verzwijgen is geen optie. De waarheid is onvoorstelbaar wreed maar nog veel erger is het als een kind op school of in de buurt moet horen hoe het echt gegaan is. Nabestaanden ervaren terughoudendheid in de omgeving en krijgen daardoor vaak minder steun dan bij een andere manier van overlijden. Schuld en schaamte staan op de loer waardoor nabestaanden zich sneller terugtrekken.