Wie ik was, wie ik ben en wat ik nog steeds wil doen
Willy Andriessen is 82 jaar en woonachtig in Weert. Ze is mantelzorger voor haar man Cees met wie ze al 57 jaar lief en leed deelt. ‘Huisvrouw ben ik altijd met veel plezier geweest. Mijn man had een drukke baan maar hoefde zich thuis nergens druk over te maken. Daar zorgde ík voor.’ Het paar heeft twee kinderen die beiden in de buurt van Den Bosch wonen. De mantelzorgtaken worden daardoor merendeels door Willy ingevuld. Vroeger deed ze dat van huis uit, maar sinds twee jaar woont Cees in Hornerhof. Mantelzorger is ze nog altijd. Alleen nu anders.
‘Als het niet meer gaat moet je veranderen; en daar ga ik dan met mijn rollator’
Mijn man werd ziek. Dat gaat niet van de een op de andere dag. Mensen die verder van hem afstonden hadden het eerder in de gaten dan ik. Tot ik het ging merken aan kleine dingen zoals autorijden. Hij ging bijvoorbeeld steeds meer naar rechts rijden. Vasculaire dementie is progressief. Het geheugen laat het steeds meer afweten. Cees kreeg door de dementie een wat feller randje, viel steeds vaker en ik kon hem niet optillen. Zo lang mogelijk heb ik hem thuis verzorgd, steeds weer het onvermijdelijke uitgesteld.
Mantelzorgbijeenkomst: ‘je zit samen in een bootje en vaart in hetzelfde slootje’
Zes jaar geleden ben ik voor het eerst naar de Mantelzorgbijeenkomst van Punt Welzijn gegaan. Ik kom er nog steeds, ook al woont Cees nu in Hornerhof. De mantelzorgbijeenkomst is een ontmoetingsplaats waar ervaringen en kennis worden gedeeld. Zo zijn er eens per maand lezingen over een bepaald onderwerp. Door de mantelzorgbijeenkomsten ben ik sterker geworden. Het luisterend oor en de complimenten maakten dat ik meer zelfvertrouwen kreeg. Ik leerde dat ik een goed mens ben en dat ik goed voor Cees zorg. Bovendien heb ik een aantal fijne mensen ontmoet, met wie ik nog regelmatig iets leuks ga doen. Nu kom ik niet meer voor mezelf, maar voor anderen. Ik herken de zorgen en het verdriet waar nieuwe mantelzorgers meer zitten. Ik bied ze een luisterend oor en geruststelling, omdat ik uit ervaring weet hoe waardevol dit is.
Ook heb ik de cursussen ‘Omgaan met dementie’ en ‘Vitaal met dementie’ van Stichting Land van Horne gevolgd. Bovendien ga ik nog elke maand naar de gespreksgroep ‘omgaan met dementie’, die ook door Land van Horne aangeboden wordt. Ik heb hier zó veel aan gehad. Iedereen die daar zit, heeft hetzelfde meegemaakt. Je begrijpt elkaar zonder woorden en dat werkt verbindend. Toen Cees dementie kreeg, heb lang met vragen en zorgen rondgelopen en voelde me hierin soms alleen. Bij de gespreksgroep ‘omgaan met dementie’, leerde ik dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. En dat ik niet hoef te twijfelen aan mezelf. Ik stond er niet langer alleen voor en daar ben ik dankbaar om. Ik merk nog steeds dat mensen een drempel voelen om over dementie te praten. En als zij deze stap dan tóch zetten, zeggen ze: “Had ik dit maar eerder gedaan”.
‘Je kunt áltijd iets voor een ander betekenen en daar krijg je zóveel voor terug!’
Ondanks alles is Willy een ras-optimist. Haar stem klinkt jong, enthousiast, haar glas is halfvol. Ze gaat er op uit. Nu nog veel meer dan vroeger. Daarin is ze gegroeid. Ze heeft het moeten leren met vallen en opstaan. Maar zo zie je dat je nooit te oud bent om te leren en dat oefening nog steeds kunst baart! Haar advies: ‘probeer mensen in je omgeving te vinden die iets voor je kunnen betekenen. Probeer bij te blijven en van je hobby’s en de mooie dingen te genieten’.
Wil je ook naar de mantelzorgbijeenkomsten? Kijk voor meer informatie op de website van Punt Welzijn.
Achter de schermen is er de afgelopen tijd hard gewerkt en we laten jullie graag weten waaraan! Vanaf vandaag kan je elke maand een gloednieuwe podcast aflevering beluisteren van Pauls Podcast.
Dé podcast waar het echte gesprek gevoerd wordt. Van mentale gezondheid, tot kanker en chronische aandoening. Hoe verandert je blik op de wereld als er een ingrijpende gebeurtenis plaatsvindt en hoe ga je hier mee om. Pauls gasten gaan hier ieder op hun eigen manier mee om en nemen je graag mee in hun verhaal.
Luister nu de eerste aflevering via Spotify of via onze website.
Wij geloven dat praten met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, helpt. Graag onderzoeken wij dat samen met jou. Bij wie kan jij terecht? Kunnen we jou helpen via de zelfregietool? Waar heb jij behoefte aan? Als we weten wat jij belangrijk vindt, kunnen wij verbeteringen doorvoeren. Help je ons mee?
Wij zijn heel benieuwd naar jouw mening. Daarom vragen wij je om onze vragenlijst in te vullen. Het duurt zo’n 5-7 minuten.
Op 23 en 30 november 2023 organiseren wij een bijeenkomst samen met jou. Waarom? Wij willen je graag meer vertellen over het zelfregienetwerk dat wij aan het opzetten zijn samen met gemeentes Weert en Roermond. Tijdens deze bijeenkomst willen wij graag kennis met je maken en samen kijken hoe jij je steentje kan bijdragen. Vanuit je eigen interesses en talenten, want die vinden wij belangrijk.
Doe jij mee?
Wij zijn op zoek naar mensen die samen met ons het netwerk verder kunnen uitbreiden. Tijdens de bijeenkomsten ontdekken we graag samen met jou wat jij leuk vindt om te doen, welke talenten je hebt en hoe jij je graag zou willen inzetten.
Dat kan bijvoorbeeld door je ervaring met lotgenotencontact te delen met professionals. Of samen met ons inspirerende bijeenkomsten organiseren voor mensen die hun ervaring inzetten. Maar misschien vind jij het juist leuker om burgers te informeren over zelfhulp en lotgenotencontact. Er is ontzettend veel mogelijk!
Wat levert het jou op?
Samen met een leuk en enthousiast team ga je aan de slag. Zingeving en meedoen staan centraal. Ook is er altijd ruimte voor eigen inbreng.
Waar en wanneer
Op 23 november ben je welkom van 19.00 tot 21.00 uur in Roermond: De Donderie: Donderbergweg 47 49, 6043 JA Roermond
Op 30 november ben je welkom van 19.00 tot 21.00 uur in Weert: Cwartier Weert, Beekstraat 54, ruimte 101.
Zien wij jou op 23 of 30 november? Meld je dan aan! Wil jij hier graag meer over weten maar kan je de 23e 30e niet? Laat dan ook je gegevens achter in een aanmeldformulier. Dan nemen wij contact met je op.
*Over de zelfregienetwerken in Weert en Roermond
Het delen van ervaringen is ontzettend waardevol. Je staat er niet alleen voor en je kunt je vragen stellen aan anderen die jou echt begrijpen. Daarom bouwen wij aan een zelfregienetwerk in Weert en Roermond. Zo willen wij kenbaar maken wat zelfhulp voor jou kan betekenen of hoe jij met jouw ervaring anderen kunt helpen.
Hoe kan je naasten een luisterend oor bieden? Hoe kan je vragen beantwoorden van naasten van mensen met kanker waarmee ze ergens anders niet terecht kunnen?
Stichting Kankerpraat, opgericht door Ken Driessen, wil anderen die geraakt zijn door kanker actief benaderen en vroegtijdig samen de ziekte en alles daaromheen bespreekbaar maken. Ken kreeg zelf in 2018 de diagnose AlvleesklierNET graad 2. In maart 2022 heeft hij te horen gekregen dat genezing niet meer mogelijk is. De stichting bestaat uit vrijwilligers die zelf ook kanker hebben (gehad) of op een andere manier geraakt zijn door kanker.
Ellen Jeurissen, schoonmoeder van Ken, is een van deze vrijwilligers. Door haar eigen ervaring weet zij maar al te goed hoe belangrijk het is om te praten over wat er gebeurt zodra een naaste kanker krijgt. In een hele korte tijd staat je wereld op zijn kop en moeten er keuzes gemaakt worden waar je normaal niet eens over nadenkt.
“Na 30 jaar secretaresse te zijn geweest, kwam mijn baan te vervallen tijdens de overname van het bedrijf. Ik heb toen de tijd genomen om te gaan onderzoeken waar ik echt energie van krijg. Mijn hart ligt bij het helpen van mensen. Ik ben aan de slag gegaan bij een gezondheidspraktijk waar ik mij helemaal thuis voel. Ik begeleid daar de mensen bij hun trainingen om zowel fysiek als mentaal fit te worden en te blijven door een luisterend oor te bieden en samen met hen een gezonde en passende leefstijl te ontwikkelen. De link naar Stichting Kankerpraat was toen ook snel gelegd.”
Een open boek
“Vanaf het moment dat Ken te horen kreeg dat hij niet meer beter zal worden, zijn wij als gezin veel meer naar elkaar toe gegroeid. Alles kwam op tafel te liggen en alle zorgen en onzekerheden werden besproken. Je mag verdrietig zijn, je hoeft je niet altijd sterk te houden. Dat geeft zo veel ruimte en rust.”
De schakel tussen het ziekenhuis en de patiënt
“Ken merkte in zijn proces dat er veel psychische zorg beschikbaar is maar dat het lastig kan zijn om zelf de stap te zetten om hulp te vragen. Daar wil Stichting Kankerpraat op in springen door de patiënten en/of naasten actief te benaderen. Het kan zo helpend zijn om al in een vroeg stadium een luisterend oor te bieden. Wanneer er na enkele telefoongesprekken behoefte blijkt te zijn aan andere hulpverlening, verwijzen wij natuurlijk door. Ik heb zelf vooral contact met naasten van patiënten, omdat ik hier mijn eigen ervaring ook voor kan inzetten.”
Hoe werkt dat dan?
“Via de website kunnen patiënten en/of naasten hun telefoonnummer en naam achterlaten en dan nemen wij contact met hen op. Maar we hebben inmiddels ook een samenwerking met Viecurie en huisartsen zodat zij patiënten op de stichting wijzen. Tijdens zo’n gesprek merk je dat mensen zich al snel op hun gemak voelen omdat ze zich begrepen voelen. Je hebt aan een half woord omdat je in hetzelfde schuitje zit. Voordat je het weet ben je 1,5 uur verder. Je merkt uit de gesprekken dat er in de omgeving vaak zoveel mensen zijn die je graag willen helpen, maar ze weten niet hoe het echt is. Patiënten en/of naasten willen anderen daar dan ook niet mee lastig vallen. Als je dan op een laagdrempelige manier met lotgenoten in contact kunt komen dan helpt dat gewoon.
Vergeet de naasten niet
Wanneer je partner of familielid ziek wordt, gaat daar vaak alle aandacht naar toe, zowel thuis als in het ziekenhuis. De naasten staan machteloos aan de zijlijn met daarbij hun eigen zorgen en onzekerheden. Hoe waardevol is het dan om te kunnen praten met mensen die hetzelfde doormaken om steun te vinden bij elkaar.
Alcoholisme is een chronische ziekte. Het gaat nooit meer over.
De kunst is niet het stoppen met drinken maar volhouden om niet te drinken
Rob bant 17 jaar geleden de alcohol definitief uit zijn leven. Zelf is hij op eigen kracht gestopt maar dat kan ook in een beschermde detox kliniek. Daar word je op een verantwoorde manier onder deskundige begeleiding geholpen met afkicken. Dat lukt meestal goed. Maar als je daar uitbehandeld bent begint de echte uitdaging: die van de ‘boze buitenwereld’ en de verleidingen die daarmee gepaard gaan.
“Je gaat naar de supermarkt om een kropje sla te kopen maar loopt ook langs 12 meter wijn. Dan moet je sterk in je schoenen staan om niet toch weer te beginnen. Volhouden is de kunst. Je moet je leven zo inrichten dat je die alcohol niet meer nodig hebt. Dat vergt een ‘state of mind’. Je moet begrijpen, snappen wat er met je aan de hand is. Veel mensen hebben daar moeite mee. Accepteer dat je een ‘ziekte’ hebt. Aan dat idee moet je wennen. Je bent niet zielig, je bent geen loser je hebt alleen domme pech! Leven zonder alcohol kun je leren. Alléén als alcohol je in de greep heeft vind je alcohol superbelangrijk˜.
Zoektocht naar hulp, de weg ernaar toe en wat je jezelf ondertussen wijsmaakt
“Ik ging naar de huisarts. Vertellen dat ik dacht dat ik te veel dronk. Hij onderschatte mijn verhaal. Komt ook door mij. Ik kan goed vertellen en nóg beter bagatelliseren. Zijn antwoord was dan ook: ‘Ik heb menig collega die meer drinkt dan jij. Ik zou me niet al te veel zorgen maken’. Dat wílde ik ook horen en ging vrolijk op de oude voet verder. Totdat ik op een gegeven moment besefte dat ik écht te veel dronk. Het liep niet direct in de smiezen. Ik ging nooit naar de kroeg, maar dronk thuis. Meestal als mijn vrouw naar bed was. Je drinkt die halve fles die over is snel even alleen op en opent nog een fles die je ook voor de helft opdrinkt. Die fles zet je weer terug in de kast. Zo begint het. Niks aan de hand. Je wordt goed in verbloemen. Op een gegeven moment ging ik van de wijn over naar sterke drank. Je komt dan eerder aan je ‘level’ maar je lichaam houdt dat natuurlijk niet vol. Je maakt jezelf heel lang wijs dat het ‘normaal’ is wat je doet maar op een gegeven ogenblik dacht ik toch: ‘waar ben ik mee bezig? Dit kan echt niet!’ Ik liet steken vallen, vergat afspraken en merkte dat ik niet meer goed functioneerde in mijn bedrijf. Dat was voor mij het omslagpunt. Ik weer terug naar die dokter…”
Vallen en opstaan; er is maar één regel: het nultarief! Aan de ene kant hartstikke moeilijk maar aan de ander kant ook heel makkelijk want je hoeft ‘alleen maar niet te drinken’.
“De dokter schrok van mijn tweede bezoek, verontschuldigde zich. Had mijn hulpvraag niet goed genoeg ingeschat. We gingen nu samen serieus aan de slag. Hij verwees me naar het centrum voor alcohol en drugs (CAD). Op vrijwillige basis volgde ik daar een ‘alcohol’ cursus. Je leert er wat alcohol met je doet. Je voert gesprekken met allerlei hulpverleners (niet allemaal even succesvol!). ‘Ken je de regel van vier?’ Nee, die kende ik niet. Nou, daar komt ie: niet vaker drinken dan vier keer per week, niet meer dan vier glazen per dag, niet eerder beginnen met drinken dan 4 uur ‘s middags. Makkelijk te onthouden, perfect! Ik begon meteen vol goede moed met een vijfdaagse werkweek waarvan ik er één niet dronk en de andere (werk)dagen dronk ik vier grote waterglazen vol wodka. Ik hield me dus keurig aan de regels en het lukte op deze manier, maar het is natuurlijk bullshit! Een alcoholist kán niet een beetje drinken. Minderen werkt niet. Een alcoholist kan alleen heel veel drinken of helemaal niet! Er is dus maar één regel: het nultarief. Cold Turkey, de enige manier die helpt. Aan de ene kant hartstikke moeilijk maar aan de ander kant ook supermakkelijk want je hoeft ‘alleen maar niet te drinken’. Het eerste jaar was een drama. In het begin denk je dat iedereen je gek vindt omdat je geen alcohol drinkt. Je probeert het op een zodanige manier uit te leggen dat niemand in de gaten heeft dat je alcoholist bent. Want er rust een enorm stigma op het woord alcoholist. 99% van mijn familie weet niet dat ik alcoholist ben. Na de CAD kwam ik na lang aarzelen ik bij de Anonieme Alcoholisten (AA). Toen ik daar voor de eerste keer over de drempel stapte kwam ik thuis. Ik kon niemand wat wijsmaken. Ze wisten precies waar ik het over had. Ze dealden allemaal met hetzelfde probleem op hun eigen manier. Ik ging er elke week naar toe. Pas tóen leerde ik ermee om te gaan. Kleine stappen, en het moet uit jezelf komen. Jíj moet het willen. Het werkt niet als je komt omdat je gestuurd wordt door je vrouw of huisarts maar niet doordrongen bent van de noodzaak. Elke dag opnieuw tegen jezelf zeggen: ‘vandaag drink ik niet meer!’ De groep is daarbij helpend. Geeft steun.
De AA-groep en zelfregietool
Jarenlang heeft Rob zijn verhaal gedeeld op workshops en bijeenkomsten. Zowel bij de AA-groep (waar hij kartrekker was) als bij de zelfregietool constateert hij leegloop. Er zijn minder deelnemers, vooral na de coronatijd. Dat past niet bij zijn plaatje dat er geen behoefte is aan een groep. Rob wil – ook door dit verhaal te delen – deelnemers werven. Eventueel een nieuwe groep opstarten. Mensen die samen met hem anderen c.q. zichzelf willen helpen met hun alcoholprobleem.
Daarnaast staat hij open om zich anderszins in te zetten door voorlichting te geven bij organisaties of aan (praktijk)ondersteuners. “We hadden in de AA-groep een leraar die ook naar de bijeenkomsten kwam. Díe man is me bijgebleven. Hij zei: ‘sinds ik niet meer drink kan ik eigenlijk alles. De wereld ligt aan mijn voeten. Ik kan alles, ik ben vrij man er is maar één ding dat ik niet kan en dat is alcohol drinken.’ Dat geldt voor mij ook. Ik kan wandelen, koken, zingen, pianospelen. Dus waar hebben we het eigenlijk over? Wat ik niet kan is een halve fles wijn in de koelkast zien staan. Dan ga ik voor de bijl. Maar twaalf flessen in de kelder, dáár kom ik niet aan. Die kan ik rustig bewaren en schenken aan gasten!”
Heb jij te maken gehad met corona en ondervind je nog steeds klachten die al een langere tijd duren? Jij bent niet de enige! PostCovid NL, patiëntenorganisatie voor mensen met langdurige klachten na corona, organiseert online en fysiek lotgenotenbijeenkomsten door heel Nederland. Je ontmoet mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Hier kan je vragen stellen aan lotgenoten en zal je zien dat je er niet alleen voor staat.
Zowel online als fysiek bestaat de groep uit maximaal acht personen. De duur van een fysieke bijeenkomst is maximaal twee uur (inclusief pauze). Een online bijeenkomst duurt maximaal anderhalf uur. Naast dat je mensen ontmoet is er ook ruimte voor het delen van ervaringen over het omgaan met de gevolgen van Post-Covid.
Elke groep heeft een gespreksbegeleider (contactpersoon) die zelf ook deelnemer is én ervoor zorgt dat het groepsproces goed verloopt. Denk aan: dat iedereen aan het woord komt en zijn of haar verhaal kan delen.
PostCovid NL zorgt ervoor dat de ‘fysieke’ groep drie keer op een locatie bij elkaar komt. Bij de ‘online’ groep geldt maximaal vijf bijeenkomsten met een gespreksbegeleider. Daarna is het aan de groep zelf of ze willen doorgaan of niet met de bijeenkomsten.
Door lotgenotencontact kan je elkaar leren kennen op een positieve manier én elkaars steun ervaren. Om zo beter met de gevolgen van Post-Covid te kunnen leven.
Meer weten of bij jou in de buurt (binnenkort) een bijeenkomst start? Neem een kijkje op https://www.postcovidnl.nl/ervaringen/bijeenkomsten-post-covid-op-een-locatie. Vind je een online bijeenkomst fijner? Kom er meer over te weten via https://www.postcovidnl.nl/ervaringen/online-bijeenkomsten
Zelfregietool is van 2021 tot en met september vorig jaar betrokken geweest bij het pilotproject voor de opstart van online corona supportgroepen. Dit in samenwerking met C-support. Het door ontwikkelen en opzetten van lotgenotencontact voor mensen met langdurige corona klachten is in september overgedragen aan PostCovid NL.
In het vervolgtraject zijn er door Zelfregietool verkorte online trainingen aangeboden aan nieuwe online- en fysieke groepsbegeleiders die al enige ervaring opgedaan in het begeleiden van een groep, Een training bestaat uit een ‘online-startbijeenkomst’ en een ‘online-terugkombijeenkomst’. Waarbij er onder andere tips worden gegeven hoe je een veilige en prettige sfeer creëert en hoe je sturing geeft in het positief werken aan grip krijgen op de gevolgen van corona.
Na een aantal weken volgt er een ‘online-terugkombijeenkomst’. Tijdens deze bijeenkomst wordt er stil gestaan bij de praktijkervaring die de groepsbegeleiders hebben opgedaan. Hoe verloopt het opstarten van de groep? Zijn er dingen waar je tegenaan loopt als groepsbegeleider? Inmiddels hebben er 3 ‘online-startbijeenkomsten’ en 1 ‘online-terugkombijeenkomst’ plaatsgevonden.
Benieuwd wat de verkorte online training voor jou kan betekenen? Stuur een berichtje naar zelfregietool@burgerkrachtlimburg.nl voor meer informatie!
Wat doe je als je door de vele prikkels in je omgeving bepaalde dingen niet meer kunt doen? Hoe accepteer je dat je soms nee moet zeggen terwijl je het wel heel graag wilt? En hoe kan je met je eigen ervaring anderen helpen?
Helma Bannink krijgt in 2018 last van klachten die lijken op epileptische aanvallen. Dit gebeurde 4 tot 8 keer per dag en dus trekt ze aan de bel. Omdat de aanvallen zo veel energie kosten, wordt de bank de standaard en kunnen normale dingen niet meer. Een half jaar later krijgt ze de diagnose FNS: functionele neurologische stoornis. Er zijn vele verschillende vormen. “Voor mij betekent het dat ik last heb van, inmiddels korte, aanvallen die samengaan met verkramping, vertraging en tremors. Met name veel prikkels, mentale en fysieke inspanning zijn triggers voor een aanval.
En dan? Je hebt een diagnose, je bent afgekeurd, je moet om leren gaan met je aandoening.
“Mijn omgeving reageerde fantastisch en flexibel op mijn diagnose. Gelukkig had ik niet te maken met onbegrip, afwijzing of iemand die tegen me zegt dat ik mij aanstel. Ik mag er zijn, mijn FNS mag er zijn. In 2020 vond en kreeg ik ook eindelijk een behandeling. Daar leerde ik vooral hoe ik om moet gaan met prikkels en hoe ik aanvallen kan voelen aankomen en stoppen. Daardoor heb ik er veel minder last van en kan ik weer nuttige en leuke activiteiten doen”.
Ervaringen delen via een supportgroep
“Naast mijn familie en vrienden heb ik ook veel aan de onlinesupportgroep op Facebook. Daarin zitten leden die dezelfde vorm van FNS als ik hebben. Hier deel je ervaringen met elkaar, maar kan ik ook terecht als ik voel dat ik een aanval krijg. Het helpt mij wanneer iemand mij kan afleiden van andere prikkels.
Ik merk dat ik best geluk heb met mijn omgeving. Ik hoor ook hele andere verhalen, dat er ook een stuk minder acceptatie en begrip kan zijn, of zorgmedewerkers die reageren met ‘stel je niet zo aan, je moet gewoon opstaan nu’. Hier kan je kwijt wat je wilt, vragen wat je wilt. Ook naasten zijn soms lid. Iedereen heeft zo z’n eigen vragen. Het is zo fijn dat dit ook digitaal kan, daardoor bespaar je energie en vermijd ik de prikkels”.
“Naast deelname aan de supportgroep organiseer ik elke maand een online avond in deze groep. Tijdens deze avonden hebben we vaak de grootste lol met elkaar, het is niet alleen tranen met tuiten. Het is fijn dat je elkaar dan echt kan zien. Ik zorg elke keer voor een bepaald thema, bijvoorbeeld vakanties. Dan hebben we het over of je op vakantie gaat, en hoe je dit doet en hoe ze omgaan met prikkels. Of waar je tegenaan loopt.
Je bent niet je aandoening
“Ik vind het zo belangrijk dat mensen in hun kracht komen. Een gouden regel: je bent niet je aandoening. Als je open kunt staan voor wat je nog meer hebt en bent, kan je ook veel meer. Je bent niet alleen. Ik denk dat ik daarbij wat te bieden heb”.
In juni doet Helma mee aan de training van Zelfregietool om een eigen groep voor iedereen met een vorm van FNS op te starten. Daarnaast deelt Helma haar verhaal als ervaringsdeler bij Mens Achter de Patiënt en is patient consultant, waar er gepraat wordt met professionals over mensgerichte zorg.
Gerlach is 62 jaar en woont samen met zijn vrouw en nog twee inwonende kinderen in Geleen. Hij heeft de ziekte van Parkinson. Dat overkwam hem op 49-jarige leeftijd. “Dan krijg je ineens die diagnose en denk je: wat gaat er nu gebeuren? Je komt terecht in een rollercoaster.” Daarom wil hij graag meer zichtbaarheid geven aan de zelfregietool voor Parkinson.
Parkinson wat doet dat met je?
Bij de ziekte van Parkinson sterven zenuwcellen af in de hersenen. Signalen worden minder goed doorgestuurd. De ‘automatische piloot’ hapert. Bewegen gaat niet meer vanzelf maar moet ‘bewust’ gebeuren. De soepelheid uit je lijf verdwijnt, bewegingen vertragen, stijve spieren, moeizaam praten, trillen en een maskergelaat zijn dingen die je kunt zien. Maar wat je niet direct ziet is dat Parkinsonpatiënten te maken krijgen met initiatiefloosheid, problemen met nadenken, slaapproblemen en stemmingswisselingen. Daar krijgt je niet alleen als patiënt mee te maken. Ook de directe omgeving wordt daarmee geconfronteerd. Hoe ga je daar nu mee om?
Eerst moet de knop om en ja, er verandert veel, maar de diagnose maakt je geen ander mens.
“Voor mezelf erkennen dat ik de ziekte van Parkinson had ging langzaam. Mijn werkgever heb ik na de gestelde diagnose meteen over mijn ziekte geïnformeerd. Ik ben zelfs nog gewisseld van werkgever en heb van mijn ziekte geen geheim gemaakt. Ik onderschatte hoe hard het kon gaan. Ik had een zware, maar superleuke job waarbij ik een internationaal onderdeel binnen het bedrijf runde. Dat hield ik nog een poos vol maar na een DBS-operatie (hersenoperatie) lukte dat niet meer. Ik kreeg steeds meer moeite met prioritering; vergaderingen werden uitdagingen. Ik nam te veel hooi op mijn vork. Pas toen mijn bedrijfsarts zei dat ik een WIA-aanvraag moest starten ben ik naar een bijeenkomst van het Parkinson café gegaan en naar een workshop “Parkinson en werk”.
In die tijd heb ik roofbouw op mezelf gepleegd. Als ik toen geweten had wat ik nu weet had ik het heel anders aangepakt
“Ik ben stomweg doorgegaan. Vóór Parkinson had ik een drukke werkweek. Ik maakte veel uren. Na de diagnose veranderde ik in eerste instantie niets. Ik ging door met werken, ging compenseren. Ik maakte mijn werkweek gewoon langer. Tot de DBS-operatie. Toen heb ik me voor de eerste keer in mijn leven ziek gemeld. Die hersenoperatie kan je helpen om gecoördineerder te bewegen, maar de chaos in je hoofd blijft. Die chaos is weliswaar niet altijd even erg, maar verergert onder stress. Toch wilde ik nog steeds alleen de regie voeren, maar dat was geen goed idee. Bijvoorbeeld wanneer je het gesprek over een WIA-aanvraag moet voeren. Dat is een ingewikkeld traject. Mijn advies: neem altijd iemand mee naar zo’n gesprek en laat je begeleiden door een UWVerzuimregiseur. Gelukkig heb ik een telefoon die veel voor me onthoudt, anders vergat ik nog veel meer, grapt Gerlach. Toch een goed hulpmiddel. Tegenwoordig is Gerlach coördinator Parkinson Café Sittard, ambassadeur Positiv fit, zelfregietool, en UWVerzuimregisseur. Dat doet hij twee dagen per week. Daarnaast sport hij veel, wandelt hij iedere dag een minstens een uur en doet aan cognitieve trainingen. Dat kan fysio-, ergotherapie maar ook logopedie zijn. Het gaat erom dat je bezig én in beweging blijft. Een heel ander verhaal dan bij aanvang van zijn ziekte. Toen wilde hij op geen enkele manier worden geconfronteerd met patiënten die al een stuk verder waren dan hij. Dat vond hij te confronterend. Zinloze ontkenning; dat weet hij nu. Op de een of andere manier moet je toch de realiteit onder ogen zien en een nieuwe invulling van je dagelijkse leven zien te vinden. Met anderen kun je hierover ideeën opdoen, leer je denken in mogelijkheden en blijf je jezelf nuttig voelen.
Lotgenotencontact is voor mij als een geschenk uit de hemel. “Het helpt me mijn leven in te richten”
Het Parkinson Café is een laagdrempelige ontmoetingsplek. Er worden bijeenkomsten en workshops georganiseerd waarbij allerlei onderwerpen aan bod kunnen komen. Maar er is ook “koffieklets”. Dan gaat het over van alles. “We hebben een koor van een man of twintig waar we therapeutisch zingen. Ik zing vals, maar het gaat om het meedoen, want het houdt de stem soepel”. Er worden toegankelijke wandelingen georganiseerd. Vóór zijn operatie had Gerlach nog nooit een Parkinson café bezocht. Maar nadat hij er eenmaal was geweest is hij nooit meer weggebleven. Waarom? “Je treft mensen die hetzelfde meemaken als jij. Die weten niet alles – dat weet ik ook niet – maar samen weet je meer.
Weet vooral dat je niet alleen bent in de dingen die je meemaakt. Blijf er niet mee zitten, kom over die drempel en ga ermee aan de slag. Geloof me: hier word je begrepen, familie of professionals wil ik zeker niks tekortdoen, maar ze kennen het gevoel niet, weten niet welke chaos er in je hoofd kan plaatsvinden. Dat weten de lotgenoten wel en dat helpt”.
Via zelfregietool.nl maken wij gebruik van de ervaringen van anderen. Ervaringen die helpend kunnen zijn bij lastige vragen en antwoord kunnen geven op gevoelens en vragen die kunnen spelen.
Door je ervaring te delen kan je ervoor zorgen dat iemand die hetzelfde heeft meegemaakt, het gevoel krijgt er niet alleen voor te staan. Dat bepaalde situaties of gevoelens niet gek zijn. En ze kunnen oplossingen aanreiken, wanneer je bij een ander even niet terecht kunt.
Op 13 juni 2023 organiseren wij samen met Mens Achter de Patiënt (MAP) een bijeenkomst om ervaringsdelers de mogelijkheid te bieden om kennis met elkaar te maken. Wat kunnen we voor elkaar betekenen? Lijkt het je leuk om meer te weten over Zelfregietool en MAP? Of zou jij ook eens je ervaring willen delen binnen een van onze activiteiten? Door de overweldigende reacties zit deze bijeenkomst al vol. Daarom hebben we besloten om er al een vervolg aan te geven. Wil jij hiervan op de hoogte blijven, laat het dan hier weten.
Zowel nieuwe ervaringsdelers als ervaringsdelers van MAP en Zelfregietool zijn welkom!