• Maagverkleining

Een maagverkleining is een ingrijpende operatie voor mensen met obesitas of zwaarlijvigheid welke een chronische vorm van overgewicht is, gekenmerkt door een overmatige vetopstapeling in het lichaam. Bij deze operatie wordt de maag aanzienlijk verkleind. Dit helpt de patiënt om snel en duurzaam gewicht te verliezen. 

Praat met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.

TODO

''Waar ik vroeger een spurtje inzette van mijn handdoekje naar de zee, wandel ik nu vol zelfvertrouwen langs de kustlijn.'' - Monica

lees meer

Welke soorten maagverkleiningen zijn er? 

Er bestaan 2 soorten ingrepen die je kan onderbrengen in 2 categorieën. 

  1. Bij de eerste soort wordt de maag verkleind zoals bij de sleeve of maagband. De verkleinde maag zorgt ervoor dat je minder voedsel kan eten. Hierdoor krijg je sneller een verzadigd gevoel. 
  1. Bij de tweede soort wordt de maag verkleind en wordt de darm omgeleid. Dit is het geval bij de mini- gastric bypass en bij de duodenale switch. Hierdoor heb je minder calorieopname in de dunne darm, maar dus ook minder opname van vitamines en mineralen. 

Bron: https://www.barinutrics.eu/nl/blog/een-maagverkleining-alles-wat-je-moet-weten  

(Een maagverkleining: alles wat je moet weten. | Barinutrics, z.d.) 

Ervaringsverhalen

  • ''Het leven met een gastric bypass valt best wel mee.''

    Doordat ik veel in het ziekenhuis heb gelegen met een infectie en daarna mijn been is geamputeerd en ik in de rolstoel terecht ben gekomen ben ik flink in gewicht toegenomen. Voor ik ziek werd was ik flink actief met sporten, wat daardoor ook stil kwam te liggen. Als je veel in het ziekenhuis ligt en niet uit bed mag en steeds maar rust moet houden (ik spreek nu wel over 10 jaar ziek zijn), dan vliegen de kilootjes er wel aan.

    Op een gegeven moment vond ik het wel genoeg was ik de kilo’s goed beu. De longarts stuurde me naar de diëtiste waar ik met Modifast 25 kilo afviel. Maar een jaar na het stoppen met Modifast zaten de kilo’s er zo weer aan.
    Doordat ik in mijn nabijheid iemand meemaakte die een gastric bypass had laten uitvoeren zag ik wat het met haar deed en dacht “dat is iets voor mij”.

    Vorig jaar 2014 heb ik toen besloten om een maag verkleining te laten uitvoeren. Ik wilde graag een gastric bypass. Dan behoud je wel je maag maar die wordt dan op een zijspoor gezet. Je slokdarm met een klein stukje maag zo groot als een kippenei wordt dan aan de dunne darm gehecht. Maar dat is uiteindelijk niet gebeurd omdat men tijdens de operatie zag dat mijn maag aan mijn milt verkleefd was. Ze waren bang dat ik tijdens de operatie dood zou bloeden omdat ze dan blind aan het snijden waren omdat de milt achter de maag ligt. Dus hebben ze toen tweederde van de maag verwijderd.

    Nu een jaar later en 32 kg lichter ben ik er toch wel heel blij mee. De vruchten beginnen zich af te werpen. Ik was de laatste jaren afhankelijk van zuurstof en een C-pap. Dat is een soort van beademing voor ademstilstanden als je slaapt. Binnen kort krijg ik een slaap onderzoek en dan gaan ze kijken of de C-pap weg kan en de zuurstof verminderd of misschien wel helemaal kan stoppen en dat allemaal door mijn gewichtsafname. Je begrijpt dat het als een bevrijding voelt om niet meer afhankelijk te zijn van apparatuur. (Inmiddels is het een paar maanden verder en ben ik inderdaad van de zuurstof af!)

    Ook winkelen is een stuk leuker geworden nu je een gangbare maat hebt van kleding.
    Het leven met een gastric bypass valt best wel mee. Eten kan ik eigenlijk alles weer alleen zijn de hoeveelheden een stuk kleiner. Zelfs met mate een glaasje wijn drinken kan weer.

    Ik blijf keurig op gewicht, gewoonweg heerlijk!!!

    lees meer lees meer
  • ''Waar ik vroeger een spurtje inzette van mijn handdoekje naar de zee, wandel ik nu vol zelfvertrouwen langs de kustlijn.''

    Na jarenlange pogingen om af te vallen, besluit Monica tot een rigoureuze oplossing: een maagverkleining. Het relaas van een weg langs troostchips, te wijde spijkerbroeken en in hoog tempo afvallen.
    De dokter is duidelijk: de vraag is niet óf ik diabetes krijg, maar wanneer. Ik ben ruim 30 kilo te zwaar, heb ook nog artrose in mijn heup- gewricht en een veel te hoge bloeddruk. Al sinds mijn puberteit vind ik mezelf te dik en met behulp van dieet- goeroes, acupunctuur, ontslakkingskuren en oefeningen in warmtecabines deed ik tientallen pogingen af te vallen. Maar het hielp allemaal weinig. Alle worstelingen, van dubieuze recepten tot biologische drankjes met kokosmelk en vreemde zaden leverden weinig op: een gewichtsverlies van hooguit 7 kilo. Mislukte de zoveelste poging, dan ging als troost wéér een zak paprikachips open. Om me daarna nog rotter te voelen. Ik verwijt mezelf een gebrek aan doorzettingsvermogen en discipline. Lekker eten, véél eten voert de boventoon. Het liefst met een glaasje wijn erbij. Bij gezelligheid hóren voor mij eten en drank. Bijna elk weekend heb ik eters; op verjaardagen is er een overvloed aan eten en geregeld valt het ook vrienden van mijn kinderen op: ‘jouw moeder zit altijd in kookboeken te lezen.’

    Verwijsbrief
    Sinds een jaar of twee lees ik naast recepten ook verhalen over mensen die een maagverkleining hebben ondergaan. Spectaculaire verhalen, over tientallen kilo’s gewichtsverlies. Ik maak een afspraak bij de huisarts en vertel hem dat ik er lang over heb nagedacht en dat ik dat ook wil. Hij geeft me een verwijsbrief en een paar maanden later ligt er een oproep van de obesitasafdeling van het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam op de mat. Er volgt een informatieavond met zwaar- lijvige lotgenoten. Om me heen zie ik een grote verscheidenheid: mannen, vrouwen, jong en oud, en van verschillende komaf. Ik ben zeker niet de dikste, waardoor ik toch weer over mijn beslissing ga twijfelen. Een chirurg vertelt over de twee mogelijke operaties (zie kader), hij laat onderzoeken zien en vergelijkt de resultaten van ‘gewone’ lijners met mensen die een operatie hebben ondergaan. Na vijf jaar zijn de meeste patiënten met een maagverkleining voldoende afgevallen, terwijl de ‘gewone’ lijners meestal weer op hun oude gewicht zijn – of nog zwaarder.

    Tegen het einde van de bijeenkomst verschijnt een jonge, slanke vrouw op het podium. Ze is een jaar geleden geopereerd en vertelt over haar leven erna. Ze laat een foto zien van hoe ze eruit zag voor de operatie. Een wereld van verschil: ze viel bijna 50 kilo af. Ik ben om, dat wil ik ook. Het hele jaar dat volgt, heb ik gesprekken met de obesitasverpleegkundige, een psycholoog, diëtist, internist en chirurg. Het is duidelijk dat het ziekenhuis niet over één nacht ijs gaat. De psycholoog vraagt naar mijn eetgewoonten en hoe ik me daarbij voel. Of ik een emotionele eter ben. Of ik mijn vingers weleens in mijn keel steek als ik te veel heb gegeten. Ja, dat heb ik weleens gedaan, geef ik toe, al is dat lang geleden, toen ik een jaar of 20 was. Eindelijk, ruim een jaar na het gesprek met mijn huisarts, volgt goedkeuring. Ik besluit in overleg met de chirurg te kiezen voor een gastric sleeve operatie. Daarbij wordt een groot deel van de maag verwijderd en is de kans op complicaties kleiner dan bij een gastric bypass. Vóór de operatie mag ik niet meer aankomen, om ‘eetfeestjes’ (= ik word toch geopereerd, dus ik stop mij nog eens extra vol) te voorkomen. En twee weken voor de grote dag volgt een ‘crashdieet’, bedoeld om de lever te laten krimpen, zodat de chirurg goed bij de maag kan. Op de dag van de operatie ben ik tot mijn verbazing niet zenuwachtig. Ik vertrouw volledig op de goede afloop. Dit is de eerste dag van mijn voortaan slanke leven! De maag- verkleining zal ruim een half uur duren. Ik krijg een operatieschort aan en neem afscheid van mijn man.

    35 graden
    ,,Ze heeft het hele pakket aan middelen al gekregen,” hoor ik, net wakker uit de narcose, iemand tegen een verpleegster zeggen. De operatie is klaar, besef ik. Ik heb pijn, ben misselijk en heb het heel erg koud. Terug op mijn kamer meet de verpleegster een temperatuur van 35 graden. Ik moet plassen, maar ben te zwak om naar de wc te gaan. De po-stoel wordt gehaald, maar als ik overeind kom, breekt het zweet me uit en gaat alles me duizelen. De zuster brengt een urine- katheter in. ’s Nachts voel ik een klomp in mijn maag, durf me niet om te draaien en slaap slecht. De volgende ochtend verschijnt een dokter. Hij vertrouwt het niet.

    Mijn polsslag is veel te hoog, het hemoglobinegehalte in mijn bloed veel te laag. De chirurg komt erbij. ,,Bij een kijkoperatie verlies je bijna geen bloed,” zegt hij. ,,Maar je hebt een laag hb. Dat betekent dat dat bloed ergens moet zijn. We vermoeden een bloeding, dus ik ga je weer opereren.” Na deze operatie word ik een stuk beter wakker. Niet misselijk, geen pijn. Ik hoor de chirurg met mijn man bellen. ,,De operatie is goed gegaan, het was inderdaad een naadbloeding,” zegt hij. De anesthesist en ok-verpleegkundige lopen intussen onrustig om mijn bed. Ze kijken bezorgd naar de wondzakken, die te snel vol-lopen met bloed en wondvocht. Ze roepen de chirurg. ,,Nee, dit is niet goed,” zegt de chirurg. ,,We gaan je weer opereren.” Voor de derde keer in twee dagen word ik naar de operatiekamer gereden. ‘Ik ga dit toch wel overleven?’ schiet het even door mijn hoofd. Het lijkt wel of de anesthesist het aanvoelt. Ze pakt mijn hoofd en fluistert in mijn oor: ,,Mevrouw, we gaan echt heel erg goed voor u zorgen, maakt u zich niet ongerust.” Dat geeft troost.

    Drie happen havermout
    Ook na deze operatie word ik goed wakker; de pijn valt mee. Terug op mijn kamer is mijn zusje er. Voor het eerst moet ik even huilen. Mijn buik voelt pijnlijk en zwaar. Als ik een slokje water wil nemen is dat spannend, het voelt alsof ik er misselijk van kan worden. Het gaat gelukkig goed. Het eerste kopje koffie smaakt zelfs heerlijk. Van een klein bakje havermoutpap kan ik maar drie happen op. Als reactie komt er tandpastawitte spuug uit mijn maag naar boven. Na vijf dagen in het ziekenhuis mag ik naar huis. Daar is het fijn om met een dekentje op de bank te liggen (want ik heb het vooral ’s avonds nog steeds vreselijk koud) en mijn eigen maaltjes te maken. Waar ik nog steeds maar een paar happen van op kan. ,,Eet je zó weinig?” vraagt een van de kinderen bij de eerste gezamenlijke maaltijd. Van de diëtist mag ik me maar één keer per week wegen. Ik doe het stiekem elke dag, want het afvallen gaat razendsnel. Drie maanden later weeg ik voor het eerst minder dan 80 kilo. Ik maak in mijn nakie een soort indianendansje in de badkamer. Van bijna 100 kilo schoon aan de haak ben ik nu 20 kilo kwijt. Heerlijk om weer de spijkerbroeken te passen die ik vijf jaar geleden ook paste, in een tijd toen ik me ook al dik voelde. Na vier maanden – de teller staat inmiddels op -23 – is mijn bloeddruk 110 bij 75. Ongekend: ik had ooit een bovendruk van 190 en een onderdruk van 113. Het idee dat ik voor de operatie had (dat mijn leven zou gaan lijken op dat van een sober levende non) blijkt ongegrond. Nog steeds krijg ik eters en lees ik kookboeken. Ik heb mijn plezier in koken niet verloren. Ik eet gezond, maar kan alleen veel minder op, verbaas me over de hoeveelheden die anderen eten. Vooral soepen kan ik goed verdragen, lekkere verse vis- of kippensoep, en ik ben verslaafd aan digestive- kaakjes, maar één of hooguit twee per dag en niet zoals vroeger een half pak. A

    Af en toe zijn mijn ogen nog steeds groter dan mijn nieuwe minimaagje en wil ik mijn tanden in een lekker Indisch loempiaatje zetten. Na een paar happen voel ik dat het veel te vet is en duw ik mijn man mijn halve loempia in zijn handen. ,,Als ik alles wat jij niet op kan op moet eten, kan ik straks ook onder het mes,” klaagt hij, maar eet hem ondertussen met veel smaak op. De eerste keer dat we uit eten gaan, neem ik alleen een voor- gerecht, carpaccio. De helft ervan laat ik staan, te veel, en ik word er, misschien door de combinatie met het glaasje wijn, misselijk van. Dat zakt na een half uurtje en ik heb na een uur al weer trek. Ik zou een dessert kunnen nemen, maar houd het bij een paar happen van het brood uit het mandje dat nog op tafel staat. Goed gezelschap, mooie verhalen, een paar slokjes wijn, het valt niemand op dat ik weinig eet. Uit eten gaan draait om meer dan eten.

    32 kilo lichter
    Zes maanden na de operatie ben ik ruim 25 kilo afgevallen. ,,Mama, ik dacht even dat je iemand anders was,” zegt mijn dochter, als ze mij zoekt op een feestje, waar ik met een groepje mensen sta te praten. Nog eens twee maanden later ben ik 31 kilo kwijt. Ik voel me prima; ben niet meer misselijk na het eten en heb bergen energie. Mijn gewicht stabiliseert zich, af en toe gaat er nog een onsje af. Zelfs de pijn in mijn heup is minder en ik slik geen bloeddrukmedicijnen meer. Het wordt tijd om nieuwe kleding te gaan kopen, alles is nu te groot. Ook de spijkerbroeken waarvan ik blij was dat ik ze door de operatie weer paste, hangen als grote vormloze zakken om mijn lijf. In een exclusieve winkel waar ik vroeger niet naar binnen durfde, pak ik een jurk in maat 42 uit het rek. De hippe winkeljuffrouw kijkt afkeurend als ik het pashokje uitkom. ,,Die is u véél te groot,” zegt ze. De blikken van mij en mijn man kruisen elkaar en heimelijk moet ik lachen.

    Op vakantie in Italië durf ik zelfs in bikini het strand op. Waar ik vroeger een spurtje inzette van mijn handdoekje naar de zee, wandel ik nu vol zelfvertrouwen langs de kustlijn. Natuurlijk, ik heb wat ruim zittend vel om mijn armen en buik en ik ben niet zo strak als iemand van 20, maar al met al vind ik het meevallen – en ach, ik ben al 52.Het is nu een jaar geleden en ik ben 32 kilo lichter. Mijn bloeddruk is goed en ik voel mij fit. Het eten gaat goed en mijn BMI is van 36 naar 25 gegaan. Ik mag nóg iets afvallen, maar eigenlijk zijn de artsen al tevreden. Aan paprikachips heb ik geen enkele behoefte meer. Afgekickt.

    bron: Eindhovens Dagblad, 30 januari 2016

    lees meer lees meer

Organisaties & websites

  • Catharinaziekenhuis

    Een uitgebreide voorlichtingssite van het Catherinaziekenhuis te Eindhoven over de gastric sleeve operatie.

    lees meer www.catharinaziekenhuis.nl
  • De Nederlandse Obesitas Kliniek

    De website van de Nederlandse Obesitas Kliniek met informatie over overgewicht, gastric bypass operaties en behandelingen. Ook staan er ervaringsverhalen op de site.

    lees meer www.obesitaskliniek.nl

Boeken & artikelen

  • Gastric bypass – Sleeve gasrectomie – maagband | Anne Bosman

    Steeds meer mensen kiezen voor een vermageringsoperatie om korte metten te maken met obesitas.
    In dit boek geeft de auteur een kort en bondig antwoord op een aantal veelgestelde vragen, zoals: Kom ik voor obesitaschirurgie in aanmerking? Moet ik eerst op dieet? Wat is de impact van een maagoperatie op mijn leven? Hoe kan ik me het beste voorbereiden op een ingreep? Moet ik na mijn operatie voedingssupplementen nemen? Wat is het verschil tussen een gastric bypass en een sleeve gastrectomie?

    lees meer
  • Lekker eten na maagverkleining | Kristel De Vogelaere

    Een heerlijk inspirerend kookboek met 45 recepten voor patiënten en hun familie
    Een chirurgische vermageringsingreep is geen eindpunt. Het is de aanzet tot een oplossing voor obesitas, niet alleen om te vermageren, maar vooral om de gezondheid van de patiënt weer op een normaal niveau te helpen brengen. Hierbij is het heel belangrijk dat de patiënt samenwerkt met het medische team tijdens de opvolging na de ingreep, dat hij zich blijvend wil inspannen en dat hij steun krijgt vanuit zijn omgeving. Daarom schreef Kristel De Vogelaere, gespecialiseerd chirurge in vermageringsingrepen, dit kookboek. Het is geen saai dieetboek maar een inspirerend en prachtig geïllustreerd werk, waarin ze op een eenvoudige manier heerlijke klassiekers klaarmaakt die geschikt zijn voor patiënten na een vermageringsingreep. Bovendien zijn de recepten lekker en gezond voor het hele gezin, vrienden en kennissen. Kortom, iedereen kan meegenieten van dit werk. Met een nawoord van Sonja Kimpen ‘Dit is meer dan een kookboek: het is een hart onder de riem voor alle mensen die eindelijk uit de gevangenis willen breken die hun lichaam is geworden. Begrepen worden door een arts, begeleid worden door een arts én keukengeheimen krijgen van een arts zal vele mensen inspireren om dag na dag van een nieuwe levensstijl te genieten.’ Sonja Kimpen

    lees meer
  • Uitgelijnd | Annette Born

    Annette heeft een lijnverleden van meer dan 25 jaar. Zij is een echte ervaringsdeskundige geworden. Eerst kreeg ze een maagbandoperatie en toen dat niet het gewenste effect had, koos ze na veel wikken en wegen voor een gastric bypassoperatie. Ze werd zorgcoördinator bij de Nederlandse Obesitas Kliniek en richtte haar eigen coachingspraktijk op, met name voor mensen die voor of na een maagverkleinende operatie hulp, zorg en aandacht nodig hadden.

    lees meer
  • Van dik naar dun | Annette Born

    Dieten, afvallen, slank zijn. Televisieprogramma’s, tijdschriften en boeken zijn er genoeg over deze onderwerpen. Maar wat helpt? Hoe is het eigenlijk om heel dik te zijn? ‘Je voelt je een aangespoelde walrus’, aldus ervaringsdeskundige Annette Born. Want als er iemand is die weet hoe het is om superdik te zijn dan is het Annette Born zelf. Annette werd mollig geboren, was een stevig kind, een welgedane tiener en werd uiteindelijk een dikke vrouw. Zeer tegen haar zin. Talloze diëten, afslankprogramma’s, Weight Watchers, sportscholen en zelfs een maagband mochten niet baten. Op haar 40ste verjaardag woog Annette Born 123 kg. Nadat zij de jaren daarvoor ieder gewicht boven de 100 kg. op de weegschaal een keer voorbij had zien komen, besloot ze die dag niet langer machteloos toe te zien hoe haar lichaam zwaarder en zwaarder werd. Nu, anderhalf jaar later weegt Annette nog maar 68 kg. Op haar 42ste is Annette niet dik meer. Ze shopt in confectiemaat 40. En ze wordt niet langer meewarig aangekeken. Annette Born is nu een dolgelukkig mens! Bestaat dat dan, nooit meer dik zijn? Ja, dat bestaat. Door de combinatie van een gastric bypass, een mentaliteits verandering en een ander eetpatroon. Dikke mensen kijken al jaren uit naar de definitieve oplossing voor hun dik zijn. Dit boek biedt die oplossing. Lees het allemaal mee in ‘Van dik naar dun’, het enige boek dat ‘na het allerlaatste dieet’ de geheimen prijsgeeft over de zin en onzin van afvallen. Annette Born (1971) was jaren werkzaam als zorgcoördinator bij de Nederlandse Obesitas Kliniek in Hilversum. Hier begeleidde ze honderden patiënten. Annette Born heeft al een aantal jaren een succesvolle adviespraktijk in Zeist.

    lees meer

Films & video's


Geen groepen gevonden

Ken jij een groep? Laat het ons dan weten!

meld een groep aan