Anorexia

Ik durf te geloven dat ik zonder mijn eetstoornis kan en wil leven. De eetstoornis hoort al 30 jaren bij me, zodat ik een leven zonder eetstoornis niet meer voor kon stellen. Dat is nu veranderd. Lieve eetstoornis, bedankt dat je er voor me was toe ik je nodig had, maar ik heb besloten, en mijn besluit staat vast, dat ik zonder je verder ga.

Ik was 15 jaar toen je langzaam mijn leven binnen sloop. Een beetje sneaky, alsof niemand het mocht weten dat je bij me was. Als ik me eenzaam of angstig voelde was jij er, altijd kon ik op je rekenen, niemand was zo trouw als jij. Door de jaren heen heb ik het niet altijd gemakkelijk gehad. De band met mijn moeder was moeizaam. Zij had/heeft moeite met het tonen van emoties. Ik probeerde op mijn manier voor haar te zorgen en lief te zijn. Mijn moeder probeerde, op haar manier, een goede moeder te zijn. Ze hield zich vast aan regeltjes en controle. Dit was haar manier om een goede moeder te zijn. Mijn behoefte aan vrijheid en een moeder waar ik mijn emoties kwijt kon en angsten mee kon delen was heel groot voor me. Dwars en opstandig worden was mijn reactie op al de regeltjes. Emoties en angsten ging ik weg stoppen en ik begon met overmatig eten. Dan kwam ik tot rust, voelde me goed.
Gelukkig kon ik altijd op je vertrouwen, lieve eetstoornis.

Mijn eetstoornis werd mijn steun en toeverlaat. Vaak had ik het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Ik presteerde niet goed op school, was dwars en opstandig, liep thuis weg, spijbelde en trok met de “verkeerde jongens” op. Waarom ik dit allemaal deed vroeg niemand zich af, zelfs ik zelf niet. Dat ik faalangst en weinig zelfvertrouwen had kwam niet in me op.

Stoer doen, sterk zijn en vooral niet laten zien dat ik kwetsbaar was werden mijn wereld.
Met mijn 17 jaar kwam ik een man tegen die zestien jaar ouder was dan ik. Negentien was ik, zat nog op school, toen ik bij hem ging wonen. Blij dat ik “los kan komen” van mijn moeder , tenminste dat dacht ik. We trouwden en kregen 3 kinderen, nu 22, 20 en 17 jaar oud. Ons gezin was compleet, ik had een leuk leven maar was niet gelukkig in deze relatie. Vluchten om los te komen van mijn moeder was geen goede basis voor de relatie.

Mijn hart kon het niet verdragen om mijn gezin in de steek te laten en verdriet te doen. Beter kon ik het verdragen dat ik zelf leed. Wat voelde ik me eenzaam in die tijd. Natuurlijk was jij daar weer, mijn steun en toeverlaat. Lieve eetstoornis wat zou ik toch zonder je moeten?

Mijn man en ik gingen in therapie. We pasten niet bij elkaar en daar kon geen enkele therapie iets aan veranderen. Het huwelijk heeft nog 7 jaren geduurd. Uiteindelijk zijn we toch gaan scheiden. Sterk zijn hielp me te overleven, doorgaan, altijd maar doorgaan was mijn kracht. Al die tijd was je gelukkig bij me, lieve eetstoornis. Zonder jou had ik het niet gered.
De relatie met mijn moeder was nog steeds niet wat ik hoopte.

Ik voelde dat ze geen vertrouwen in me had. Mijn moeder gaf overal commentaar op en had een negatieve benadering. Mijn kinderen werden niet goed opgevoed, ik gaf ze teveel vrijheid, ik had te weinig regels, ik was te dik (mijn eetprobleem was inmiddels zichtbaar geworden) en noem het maar op.

Het was haar manier om goed voor mij te zorgen. ze was bezorgd en wilde me helpen. Helaas kon ik dat toen nog niet zien. Vaak liet ik me het allemaal zeggen. Kwetsen wilde ik haar niet en daarom hield ik mijn mond. Weer kon ik het beter verdragen dat ik zelf gekwetst werd dan dat ik mijn moeder confronteerde met wat haar uitspraken en regels allemaal met mij deden.
Gelukkig was jij daar weer, lieve eetstoornis, altijd kon ik op je vertrouwen. Jij wist wat ik nodig had, iemand op wie ik altijd kon steunen en terug vallen, iemand bij wie ik me rustig voelde, een super vriendin was je voor me.
De scheiding was moeilijk voor mijn kinderen.

Vooral de oudste, die toen 13 was, kon er moeilijk mee omgaan. Hij begon te blowen. Omdat ik veel met mijn eigen problemen bezig was heb ik hem helaas niet genoeg op kunnen vangen. De geschiedenis herhaalde zich. Ook hij wist zich geen raad met zijn gevoelens, angsten en eenzaamheid en kon niet bij zijn moeder terecht. Zijn moeder, ik dus, was bezig met sterk zijn en overleven want daar was ik goed in. Fysiek was ik er wel voor hem, emotioneel kon ik hem niet genoeg steunen. Ook ik benaderde mijn kinderen, zeker de oudste, heel negatief. Toen hij 15 jaar was, was hij zwaar verslaafd aan de speed. Inmiddels draaide mijn hele gezin volledig om hem. Hij snoof, was brutaal, bleef nachten weg zonder iets te zeggen, haalde geld weg, sloeg gaten in deuren, was niet meer welkom op school en kwam in aanraking met de politie. Alles, maar dan ook werkelijk alles heb ik geprobeerd om hem te stoppen en te helpen. Bureau Jeugdzorg, Bijzonder Jeugdwerk Brabant, meerdere gezinscoaches en een uit huis plaatsing passeerden de revue.
Sterk was ik, mij kregen ze niet klein.
Ik ging altijd maar door. Full time werken (ik had een eigen onderneming), alleen voor mijn kinderen zorgen, niks was me teveel. Voor mijn emoties was geen tijd. Ik durfde niet te voelen, bang dat ik dan niet meer sterk zou kunnen zijn. Gelukkig was er weer mijn eetstoornis. Deze hield mij altijd op de been. Alleen, met mijn eetstoornis, voelde ik me veilig en rustig.

De situatie met mij zoon was niet meer houdbaar. Ik dwong hem om af te kicken wat lukte. Hij werd rustiger en vrolijk. Hij volgde een BBL opleiding voor schilder en kwam bij een gedegen bedrijf te werken met een fijne stagebegeleider. Anderhalf jaar ging het goed met hem. Wat hij helaas niet had gedaan was zijn “vriendengroep” verlaten. 19 Jaar was hij toen het weer mis ging. Weer was ik sterk. Ik zette hem het huis uit. Mijn leven en dat van mijn andere 2 kinderen ging hij niet meer verpesten. Hij ging bij zijn vader wonen.

In eerste instantie vond ik het erg moeilijk om hem los te laten.

Ik was gewend om alles voor hem te regelen. Na ongeveer een jaar begon ik meer rust te krijgen. In het begin was hij boos op me dat ik hem het huis uit gezet had maar na verloop van tijd begon dat te veranderen en kwam hij weer af en toe op bezoek. Ondertussen ging mijn leven gewoon door. Mijn onderneming moest ik met schulden achter laten. Ik ging 3 jaar voor een baas werken maar werd weer werkeloos. Ik ging in therapie om een en ander te verwerken.

Uiteraard was ik sterk, ging ik door, met behulp van mijn eetstoornis kon ik alles aan.
Na verloop van tijd begon de therapie te werken. De rode draad door mijn leven n.l. weinig zelfvertrouwen en een negatieve benadering begonnen langzaamaan om te buigen. Een positieve benadering en beetje bij beetje ook wat meer zelfvertrouwen zijn, na veel vallen en opstaan, steeds meer eigen aan het worden. Een lieve, leuke man kwam 3 jaar geleden op mijn pad. Er kwam rust in mijn leven en ik vond weer snel een nieuwe baan.
Vorig jaar werd het me teveel. Ik kon alleen nog maar huilen.
Doordat ik rust had gevonden kwam al mijn verdriet eruit. Wat ik nodig had was rust en tijd zodat ik mezelf verder kon ontwikkelen en mijn verdriet kon verwerken. Ik nam die tijd. In mijn achterhoofd wist ik dat er nog een “zwaar karwei” op me stond te wachten, namelijk mijn eetstoornis verslaan. Het Once in a lifetime event van ISA Power kwam op mijn pad, ik was er klaar voor. De wereld was ik anders gaan bekijken, positiever. Geloven in mezelf, dat was het toverwoord. Positieve gedachten zijn mijn krachten en is mijn lijfspreuk geworden. Mijn kinderen gingen het ook merken. Doordat ik weer langzaam in mezelf ben gaan geloven geef ik hun vertrouwen.

Sinds een aantal weken ben ik weer werkeloos, ik vind het niet erg. Deze deur gaat voor me dicht maar vele anderen zullen voor me open gaan. Het (B)EAT IT programma is zo’n deur die is open gegaan. Met Isabelle als coach ben ik mijn eetstoornis aan het verslaan. Een beetje wankel ben ik soms nog maar ik kan het aan. Angsten en lastige gevoelens mogen er zijn maar weglopen is verleden tijd. Weer ben ik sterk maar nu op een gezonde manier. Weg eten van gevoelens doe ik niet meer. Praten, tijd voor mezelf nemen, sporten, lezen, af en toe huilen zijn de dingen die ik in de plaats van mijn eetstoornis heb gezet. Langzaam merk ik dat ik het eten steeds minder nodig heb.

De focus ligt nu op nieuwe persoonlijke ontwikkelingen.

In september begin ik aan een opleiding, iets wat ik al lang wilde doen. Met het vertrouwen wat ik nu in mezelf heb durf ik het aan. Spannend is het nog steeds. Ik kan het aan, ben sterk, geloof in mezelf en durf hulp te vragen waar nodig. Vele jaren en inzichten later heb ik mijn moeder vergeven. Zij had het beste met me voor. Mijn ouders houden heel veel van me. Soms mis ik nog dat ik weinig emotionele steun bij hun kan krijgen maar het heeft een plekje gekregen.

Met de oudste zoon gaat het met kleine stapjes vooruit. Als ondernemer is hij een schildersbedrijf begonnen. Een paar keer per week komt hij langs. Hopelijk, door te laten zien dat ik mijn angsten niet meer weg stop en me kwetsbaar op durf te stellen, laat ik hem zien dat je ook sterk kan zijn. Vele inzichten gun ik hem zodat ook hij zijn kwetsbare kanten durft te tonen. Ik heb weer vertrouwen in hem. Volop in ontwikkeling zijn ook mijn andere 2 kinderen. Binnenkort halen ze beiden een diploma. Wat ben ik trots op mijn kinderen en blij dat ik hun moeder mag zijn.

Bij mijn vriend kan ik helemaal mezelf zijn.

Hij is een schat en steunt me door “dik en dun”. Wat een lef heb ik gehad om dit allemaal aan te gaan en wat ben ik trots op mezelf. Het leven is mooi als je je kwetsbaar op durft te stellen. Weet je, ik ben sterk, heb het altijd al geweten en laten zien, ik kan het leven weer aan met zijn mooie en minder mooie kanten, ik geniet. Positieve gedachten zijn mijn krachten. Ik geloof in mezelf!

PS: dit mooie bericht kreeg ik op moederdag, van mijn oudste zoon. “Hey moederke, ik zie allemaal leugenaren op Facebook. Hebben allemaal de liefste moeder maar dat is niet waar, dat kunnen er maar 3 zeggen . Dat zijn wij!“

Ik voelde mij eenzaam en alleen. Eten, schaamte, angst en de weegschaal namen bezit van mij. Totdat ik anoniem en als mens de zelfhulpgroep binnenstapte. Ik mocht ZIJN. Mijn harnas viel af. Ik kon weer groeien.

Zelfhulp zit in mijn vezels en ik zal waar ik kan, anderen bijstaan en begeleiden naar dit pad om te kunnen groeien. “Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.” Deze vorm van hulp gun ik iedereen. Ik ben dankbaar voor het bestaan van zelfhulp(groepen).
Ik was 17 en kon niet meer overweg met al de gevoelens in mij. Het gevoel van onveiligheid, niet geloofd worden, macht(smisbruik), het gevoel er niet te mogen zijn, gepest worden, hartzeer en nog vele gevoelens meer. Ik voelde mij onzeker, het gevoel niet goed te zijn, niet te weten hoe te leven, hoe te moeten ZIJN. Ik vond mijzelf te dik en wilde wat afvallen. Het begon met gezonder te eten. Ik werd steeds strenger voor mijzelf. Ik had op een gegeven moment een lange lijst met dingen die ik niet meer mocht eten; de verboden lijst. Ook het getal op de weegschaal moest steeds verder naar beneden. Het werd een obsessie; 24 uur per dag was ik bezig met eten. Ik kon op een gegeven moment nergens anders meer aan denken dan aan eten en de getallen op de weegschaal, het overheerste mij. Ik voelde angst, angst voor eten, angst voor alles. Ik wilde niet meer, niet meer voelen. Ik had een kropgevoel in mijn keel en kon helemaal niet meer eten. Iedere keer als er wat eten in mij kwam, kwamen de gevoelens terug. Het moest er uit zodat ik weer tot rust kon komen. In mij woedde een strijd. Een strijd te willen ZIJN en tevens een strijd te willen verdwijnen. Ik leefde in angst, angst dat anderen mij de regie uit handen zouden nemen. Ik voelde mij nergens veilig, alleen op mijn kamer als deze op slot was. Ik voelde mij alleen. Ik ontwikkelde anorexia/boulimia.

Ik heb gevochten om te blijven (be)staan. Studie, werk, relaties, sociale contacten, alles ging door. Niet ziek worden maar op de been blijven zodat niemand grip op mij kon krijgen. Mijn eigen regie blijven behouden. Hulpverlening, daar was ik bang voor. Ik schaamde mij. Ik was bang voor een diagnose en dat anderen mensen voor mij zouden gaan bepalen wat ik zou moeten doen of hoe ik zou moeten ZIJN of zou moeten worden. Twaalf jaar lang heb ik mij angstvallig staande gehouden met hulp van de weegschaal, om mijn eigen regie in handen te kunnen houden. Totdat ik niet meer kon. Ik was moe en wilde verandering.

Een eerstelijns psycholoog gaf mij wat bewustwording door kennis, maar het ‘begrijpen’ dat gevoel dat was er niet. Ik had enorme behoefte om te delen met lotgenoten en vond een zelfhulpgroep eetstoornissen. Als de dag van gisteren weet ik nog het moment, dat ik voor het eerst van mijn leven, op 29 jarige leeftijd, voelde hoe het is om te mogen ZIJN. Dit was de weg, het goede pad naar mijn herstel. Ik heb vrienden voor het leven gekregen. Door te delen heb ik kunnen helen.