Pascal Geurts werkt al 28 jaar als hoofdassistente in het gezondheidscentrum Hoensbroek Noord totdat ze in mei 2015 te horen krijgt dat ze borstkanker heeft. Sinds begin van dit jaar heeft ze haar werk neer moeten leggen. Dat vind ze heel erg moeilijk, want het was ‘haar kindje’. Iedereen kent haar in het centrum, ze doet haar werk met veel plezier en betrokkenheid en niet voor niets is haar bijnaam ‘Passie’. Maar, zegt ze nu: “sommige deuren gaan dicht en andere zijn daardoor weer opengegaan” en “bij mij is het glas altijd halfvol”.
Rond dezelfde tijd is het gezondheidscentrum in gesprek met Zorgbelang Limburg om te kijken of er niet meer van elkaars ervaring gebruik kan worden gemaakt binnen het centrum. Volgens het principe van zelfhulp wordt begonnen met het opzetten van zelfregiegroepen. Gestart wordt met drie groepen van lotgenoten rond voeding, bewegen en financiën.
“Toen ik dat hoorde dacht ik, daar moet ik iets mee doen. De laatste jaren praatte ik al geregeld met mensen die ook borstkanker hadden. Binnen de praktijk sprak ik daar al heel openhartig over en regelmatig vroeg een van de artsen of ik misschien met iemand wilde praten die ook net dezelfde diagnose had gekregen. Uiteindelijk werd ik zelfs door andere huisartsen uit het dorp met die vraag benaderd”.
Zo kent zij ook Brigitte de Jong uit de praktijk, ook sinds 2016 bekend met dezelfde diagnose. Zij zit wel in een heel andere situatie, heeft een geslaagde amputatie en reconstructie ondergaan, maar ook zij heeft meer andere vrouwen leren kennen, ook met veel vragen rond de ziekte. Zelf is zij notabene oncologisch voetspecialist en zij ziet dat mensen vaak maar moeilijk de weg kunnen vinden met alle praktische vragen die zij hebben, terwijl er aan de andere kant toch zoveel mogelijk is.
Sinds januari 2018
Samen besluiten ze afgelopen januari een groep op te starten met nog vier andere vrouwen die zij ondertussen hadden leren kennen. Nu, vijf maanden later zijn we met elf vrouwen. Eigenlijk een beetje het maximum. Vanaf het begin ervaren mensen een prettige open sfeer waarin en veel wederzijds vertrouwen. Het blijkt een warm nest waar iedereen opvallend veel zorg en begrip heeft voor elkaar.
Brigitte: “behalve dat er ervaringen en emoties worden gedeeld wisselen we ook enorm veel praktische tips uit. Maar altijd in de vorm van: ‘dit is iets dat mij heeft geholpen, misschien heb jij er iets aan?Soms hebben we het over verschillende mogelijkheden van behandeling, of waar vindt je een goed zittende, mooie en ook nog betaalbare pruik, waar let je op met protheses en wie heeft praktische oplossingen om beter te kunnen slapen met de pijn. Maar ook hoe ga je om met je gevoel, met angst, onzekerheid of intimiteit binnen je relatie. Zo leer je van elkaar om zo goed mogelijk om te gaan met je ziekte”.
De groep komt één keer in de vier weken bij elkaar in het gezondheidscentrum, maar in de tussen tijd houden zij onderling veel contact. Vooral de groeps-whatsapp blijkt een uitkomst als je het even iemand teveel is, of als je in de wachtkamer zit voor weer een lastig onderzoek. Op zo een moment is er altijd wel iemand die direct reageert en voor je het weet stroomt er een reeks steunende berichten binnen. Fijn dat er zo makkelijk contact kan zijn en zoveel steun als dit biedt!
Wat levert de groep voor jullie op?
Pascal: Ik zie enorm veel begrip, zie dat mensen worden gehoord, en dat zij dingen aan elkaar durven te vragen. Ze voelen zich gesteund, hierdoor zekerder en durven meer voor zichzelf op te komen. Voor mijzelf? Het heeft mij ook veel gebracht. Ik sta nu heel anders in het leven. Binnen de groep heb ik misschien de slechtste kaarten, en ook al zijn de uitzaaiingen nu weg, toch blijft natuurlijk die angst en onzekerheid bestaan. Toch ben ik positief en ik vind het fijn om, met mijn misschien vervelende ervaringen, toch iets voor de anderen te kunnen betekenen.