‘Lichamelijk en mentaal totaal vast zitten. Hoe dát voelt weet ik helaas maar al te goed. Door mijn ervaringen kan ik wel anderen helpen om stukje bij beetje weer zelfregie te nemen. Via de zelfregietool kwam ik in contact met Burgerkracht Limburg. Mijn doel: lichtpuntjes creëren voor hen die zijn vastgelopen, zodat ze hun kwaliteiten (opnieuw) ontdekken en weer zin krijgen in het leven.
Er is niets mis met je, er zit je iets in de weg maar voordat je daar achter bent…
‘Ooit had ik een droom om gitarist te worden. Maar onzekere mensen volgen minder snel hun hart. Die doen wat er van hen wordt verwacht. Gelukkiger word je daar niet van. Dat weet ik nú. Ik volgde een administratieve opleiding. Op mijn stageplek vroegen ze of ik niet wilde blijven. Ergens voel je al: dit wil ik helemaal niet! Je wéét het. Maar ja, je doet het toch. Zekerheid hè. Voor mijn gevoel heb ik nooit de juiste begeleiding gehad. Thuis niet, maar ook op school niet. Als je dan niet sterk in je schoenen staat blijf je aanmodderen. Al langer was ik stressgevoelig. Had ik moeite om de dag door te komen. Ik ging slechter slapen en vertoonde burn-out verschijnselen. Gaandeweg ontwikkelde ik steeds meer klachten en raakte ik verstrikt in een worsteling met mezelf. Maar er is niets mis met je, er zit je iets in de weg. Voordat je daarachter bent…’
‘In blinde paniek rende ik zomaar naar buiten, ging op en neer lopen’
Het gebeurde op het werk, zomaar uit het niets: een paniekaanval. Ik werd erdoor overvallen en was helemaal de controle kwijt. Ik dacht dat het mijn hart was, zo overweldigend was het gevoel. De ambulance kwam. Er werd van alles gecheckt.
Maar er bleek niets aan de hand…
‘U heeft hyperventilatie meneer, een paniekaanval’, zei de ambulance broeder. Ik ging naar huis want werken die dag lukte niet meer. Thuis aangekomen heb ik alleen maar gehuild. Ik wilde het niet, maar kon het niet tegenhouden. Kwetsbaarheid tonen is wel het laatste wat ik wil. Toch heb ik van die gedachten die iets ‘triggeren’ in mijn lijf. De druk op de borst, de hartkloppingen, de huilbuien. Ze bleven nog een hele poos.
‘Je ziet het niet aan me en juist dát is de instinker’
Aan de buitenkant verraadt niets dat Serge worstelt met angst- en paniekklachten. Hij is jong, oogt energiek en zelfverzekerd. Een mooie bos verzorgde krullen in een stoere staart. Een stevige handdruk en een open blik. Serge spreekt rustig: ‘het steekt nog steeds weleens de kop op hoor. Zelfs als ik hier rustig tegenover je zit is het toch ergens op de achtergrond aanwezig. Je ziet het niet aan me en dát is de instinker. Toen de paniek toesloeg was ik tweeëntwintig. Nog steeds spelen paniekklachten op mijn vijfendertigste een rol in mijn leven maar nu op de achtergrond. Ik kan het tegenwoordig beheersen.’De wereld van hulpverlening: ‘het voelde alsof ik in een experiment was beland’
Ik kwam terecht in de wereld van hulpverlening en werd van het kastje naar de muur gestuurd. In een notendop: ik onderging een reeks aan trajecten binnen de GGZ, UWV en de gemeente. Het voelde alsof ik in een experiment was beland ze, ze wisten niet wat ze met me aan moesten. Uiteindelijk kreeg ik het stempel ‘angststoornis’ opgedrukt, en kreeg ik het gevoel dat ik lui werd gevonden terwijl ik dat helemaal niet was. ‘U bent jong, heeft nog veel potentieel en wilt toch zeker niet in de WIA terechtkomen?’ Nee, natuurlijk wilde ik dat niet. Ik probeerde wel te werken en pakte ook verschillende banen aan maar het lukte niet. Ik wist niet meer hoé. Ik had meer nodig dan alleen losse gesprekken voeren, workshops of reïntegratietrajecten. Ik had iets nodig wat me een tijdje bij de hand kon nemen en waar ik de tijd, tools en begeleiding kreeg die ik nodig had om stappen te kunnen zetten. Op eigen initiatief kwam ik terecht bij het Van Gogh Angstcentrum. Daar kreeg ik eindelijk wél wat ik nodig had. Een gerichte (exposure) therapie voor mijn specifieke klachten waarbij je je niet mag overgeven aan je dwanggedachten. Elke dag onderneem je actie om je bloot te stellen aan angst. Je komt terecht in een groep mensen die allemaal dezelfde klachten hebben, allemaal in een kwetsbare positie zitten. Daar durfde ik me wel te openen. De hulpverleners waren oprecht, gaven me weer vertrouwen en boden échte ondersteuning. Hier werd het zaadje geplant voor wat ik nu doe.
Stichting Leefstijl & Vitaliteit
Als je niet gezien of erkend wordt ga je achteroverleunen en kom je niet meer van de bank af. Je gelooft er niet meer in. Maar het kan dus ook anders.
Een negatieve benadering werkt niet. Door het krijgen van de juiste ondersteuning en het geven van vertrouwen lukt het gaandeweg weer wél. Daarom startte ik de Stichting Leefstijl & Vitaliteit (https://stichtingleefstijlenvitaliteit.nl/), want ik weet dat het ook ánders kan! Maar het heeft tijd nodig en daar wil de stichting in investeren. Onze pilot in Heerlen was een succes. Een jongere die volledig in een sociaal isolement was geraakt en nauwelijks meer sprak bloeide volledig op: ‘Veel mensen hebben het goed met me voor. Ik heb er weer vertrouwen in.’ De kracht van het traject is dat het mensen inspireert om het anders te doen en aanzet tot gedragsverandering. Het programma omvat een mooie mix tussen individuele én groepsactiviteiten waarbij we aandacht besteden aan diverse thema’s als (sociale) zingeving, bewegen, gezonde voeding en een goede balans vinden tussen draagkracht en draaglast. We willen een handreiking bieden naar een beter leven. Voor iedereen, maar met name voor uitkeringsgerechtigden die vaak in extra moeilijke situaties verkeren en door ons programma (weer) arbeidsfit worden. Kijk gerust naar onze website. Misschien is het iets voor jou!
