Elly is een levenslustige en positief ingestelde vrouw. Als ambulant hulpverlener zet ze zich met hart en ziel in voor gezinnen die het moeilijk hebben. Gelukkig getrouwd met Richard en moeder van drie kinderen leidt ze op alle fronten een ‘rijk gevuld’ leven. Toch gaat het elf jaar geleden op een vrijdagochtend in november mis. Elly stapt uit het leven. Was haar keuze te voorkomen?
Dat blíjft de vraag waar achterblijvers geen eenduidig antwoord op krijgen.
Het gebeurt
‘Toen ik die bewuste ochtend rond achten wakker werd, was het alsof iets me stak’. Ik voelde dat er iets was gebeurd en dat het niet goed was. In de woonkamer trof ik mijn zoon aan met eenzelfde voorgevoel. Na twee eerdere pogingen wísten we bijna zeker dat datgene waar we het meest voor vreesden was gebeurd. Helaas was dat ook het geval. Uiteindelijk kon Elly in het leven niet meer de rust vinden die ze nodig had. Ze had haar keuze gemaakt. Wat er dan met je gebeurt en hoe dat precies werkt is moeilijk in woorden te vangen. Je kunt het niet van tevoren bedenken. Mij zette het in ieder geval – naast alle emotie – aan het denken. Ik heb daar ook een bepaald beeld bij. In mijn optiek heeft ieder mens in zijn leven een bepaald energielevel. Sommigen mensen kunnen dat zodanig verdelen dat ze daarmee honderd jaar worden. Bij anderen lukt dat kennelijk niet en worden ze, zoals Elly, maar 52. Misschien leven ze te intens, kost het te veel energie en ontstaat er daardoor een soort ‘kortsluiting’. Anderen weten die knop dan wel weer om te zetten. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het precies zit maar in mijn beleving is ‘leven’ meer dan alleen een aaneenschakeling van toevalligheden. Noem het synchroniciteit als je wilt. Ik ben niet spiritueel, maar geloof wel dat er iets is wat ons levensplan beïnvloedt en dat iedereen daar op zijn eigen manier mee omgaat.’
Over muziek, troost en verwerking op Mont Ventoux
Terugkijkend op de periode na haar dood zie ik nu hoe we met zijn allen, met vallen en opstaan, verder zijn gegaan. Want dat is onvermijdelijk. Je moet toch door…
Je probeert van alles om de pijn te verzachten. Meditatie, meer de natuur in, maar ik heb
vooral veel aan muziek gehad. In de verwerking bij het gemis aan haar heeft dat me het meest geholpen en me in zekere mate mede gebracht tot waar ik nu ben. Muziek heeft mij – maar ook mijn kinderen – steun gegeven. Het biedt troost. Luisterend naar bepaalde muzieknummers van bijvoorbeeld John Paul Young het nummer ‘Love is in the air’ (op die muziek hebben we elkaar leren kennen) en Bløf (het nummer ‘Stilte’) ging het leven samen met haar aan mijn ogen voorbij en kwam er naast het grote verdriet ook ruimte voor het leven dat we 35 jaar lang hebben gedeeld. Met mijn kinderen ben ik de Mont Ventoux op gegaan om afscheid van haar te nemen. Een gedeelte van haar as hebben we daar ook uit gestrooid, die kwam bij toeval deels terecht op een Zwitserse auto. ‘Gaat ze ook naar Zwitserland’, grapten we. Gek genoeg kom je er dan achter dat humor relativerend werkt bij rouwverwerking. Ze zou er zelf om hebben gelachen.
Erover praten helpt
Dat deed ik uiteraard met onze kinderen. We zijn hierin altijd heel open naar elkaar geweest en nog steeds. Ondanks het gemis zijn de kinderen daardoor krachtig genoeg om hun eigen plek in het leven te kiezen. Maar op speciale momenten, toen ze bijvoorbeeld zelf ouders werden zijn we ook het gesprek over hun moeder op dat moment niet uit de weg gegaan. ‘Wat voel je nu?’ Zelfs de kleinkinderen weten van het bestaan van oma ‘Sterretje’. Op die manier geven we invulling aan ons verdriet en ons leven. Met het kerngezin blikken we terug, praten we over haar in de tegenwoordige tijd. Op die manier is ze nog steeds bij ons en daar putten we kracht uit. We leven in het nú, maar we nemen de mooie herinneringen mee. Elly kwam uit een groot gezin van negen kinderen waarvan zij de jongste was. Ik ben apart met al haar broers en zussen gaan praten want ook voor hen was het niet makkelijk. ‘Je mag vragen wat je wilt’, gaf ik aan en dat hebben ze gedaan. Dat was goed, zowel voor hen als voor mij. Ook praten met collega’s heeft me na mijn re-integratie geholpen. Je komt onderweg diverse mensen tegen van wie je leert. Ik heb een soort ‘antenne’ gekregen, ben bewuster geworden en leerde de kleine dingen in het leven nog meer waarderen. In de waan van de dag ga je daar toch vaak aan voorbij. Ik ben beschouwend geworden, schrijf en durf me meer open te stellen. Ook oordeel ik veel minder snel.
Iedere zelfdoding heeft zijn eigen verhaal en elk verhaal heeft een groot effect op de omgeving.
Ik denk erover na om een zelfregie groep ‘Nabestaanden Suïcide ’op te richten. Ik heb daar nog geen concrete stappen in ondernomen maar mocht je na het lezen van dit verhaal ook iets willen betekenen
om een helpende hand te bieden, neem dan contact op met Burgerkracht Limburg.
