• ”Ik doe er wél toe. Ik ben speciaal, ik kan wel iets.” Ervaringsverhaal

Jan (dit is een fictieve naam) is een jongen van 11 jaar. Hij zit in groep 8. Zijn ontwikkeling verliep aanvankelijk normaal. Hij heeft als baby weinig gekropen en bleef vrij lang primair reageren; hij kon soms gillen tot hij zijn zin kreeg. Zijn ontwikkeling op school was in groep 1 en 2 normaal. Puzzelen en bouwen kon hij als de beste. Aanvankelijk lezen en spelen met letters boeide ergens wel, maar maakte hem niet enthousiast.

Vanaf eind groep 3 begonnen er wat problemen te komen. Jan bleef letters omdraaien, er zat weinig vooruitgang in zijn lezen en zijn handschrift was vrijwel niet te lezen. Rekenen daarentegen ging uitstekend. Tot groep 6. Toen werd het rekenen ook een probleem. Ook lezen bleef een probleem. Eind groep 7 kreeg Jan een pre-advies: VMBO-kader, terwijl zijn intelligentie, officieel gemeten, boven de 110 zou zijn.

Zijn ouders hebben mijn hulp ingeroepen om eens te kijken of ik iets voor Jan kan betekenen. Het was vrij snel duidelijk dat Jan een sterke beelddenker is, die zijn weg al aardig had gevonden, maar nog wel wat hulp nodig had. Jan heeft de basistraining “Ik Leer Anders” bij mij gevolgd en nu zit hij in het vervolgtraject om nog voor de eind-cito hier en daar wat verloren gegane kennis bij te werken. Hij gaat als een speer. Hij rekende eind groep 7 inderdaad op laag VMBO-niveau. Die zelfde toets maakt hij een half jaar later op HAVO-niveau.

Wat is er met hem gebeurd? Hij heeft iemand die hem snapt, die hem positief coacht en die hem zekerheid geeft. Had hij voorheen grote problemen met tafelsommen, met een enkele seconde vertraging kent hij ze nu, van 1 tot 12! Het negatieve zelfbeeld van Jan is aan het veranderen naar een zelfbeeld “Ik doe er wél toe. Ik ben speciaal, ik kan wel iets.”

Ik hoop dat Jan een dijk van een cito gaat maken. Niet voor de score, maar voor HEM. Voor ZIJN gevoel van eigenwaarde.

Onderwerpen