Na een langdurige opname, vanwege zelfbeschadigend en suïcidaliteit werd ik steeds meer beperkt in mijn vrijheid en mogelijkheden. Ik heb veel te maken gehad met dwang en drang maatregelen, waardoor ik lange tijd in een isoleer en/of gestript kamer verbleef. Hoe meer ik beperkt werd, hoe creatiever ik werd in het zoeken naar wegen om mijn eigen regie te behouden. Op dat moment zocht ik dit in de verkeerder middelen, door mezelf nog verder in onveiligheid te brengen. Ik communiceerde via mijn zelfdestructieve gedrag en had tijdens mijn opname mijn verantwoordelijkheid volledig laten lopen. Ik was mijn identiteit verloren en gedroeg mij als een patiënt en werd zogezegd ‘mijn ziekte’. Tot op dat moment had ik niet door dat mijn leven stil stond, en het leven buiten mijn opname gewoon verder ging. Ik was alles verloren; school, werk, vrienden en familie. Na een aantal maanden kreeg ik door wat er van mij verwacht werd. Ik moest doen alsof het beter met me ging om mijn vrijheden terug te verdienen. Met vallen en opstaan, deed ik alsof ik op een wonderbaarlijke manier was ‘genezen.’ Ik mocht naar huis, en daar kwam de verantwoordelijkheid weer volledig op mijn eigen schouders terecht. Hoe moeilijk dit ook was, wist ik een ding zeker. Ik wilde nooit meer opgenomen worden. Ik kwam in een groep met lotgenoten terecht, waar ik voor het eerst herkenning en erkenning vond. Dit gaf mij het vertrouwen om voor het eerst over mijn problemen te gaan praten. Later ben ik steeds meer eigen houvast gaan zoeken in bijv. cliëntenraadswerk, herstelcursussen en de website Proud2Bme. De website Proud2Bme is een online community voor mensen die worstelen met hun zelfbeeld en/of eetstoornissen.
Onderwerpen