48 jaar leven met je anders zijn zonder dat je er de vinger op kunt leggen waarin je waarom anders bent. Het is alsof een blinde geen weet heeft van zijn blindheid, net als hij iedereen om hem heen blind is en enkel doet alsof er een zien is.
Dat ik autistische trekken vertoonde is me tijdens mijn leven al enkele malen eerder meegegeven. Termen als star, rigide, vooringenomen, arrogant, ondoorzichtig en oneerlijk. Als zou ik egoïstisch zijn, gevoelloos. En dat ik intelligent ben. Bovengemiddeld scoor. Maar het zo zonde is dat ik daar niet meer mee doe.
In 2010 viel ik uit. Slaapapneu. En iets dat ik vooralsnog niet wist te duiden. Na een traject van anderhalf jaar aan onderzoeken waarin me opnieuw werd meegegeven autistische kenmerken te hebben zette ikzelf de stap naar de GGZ-consulente van de huisarts, via daar naar een psychologische praktijk. Om begin 2013 de diagnose Asperger te krijgen. Tot 2014 mocht ik tijdens de psycho-educatie ontdekken waarin ik waarom anders ben.
Autisme is per definitie iets dat wederkerigheid en daarmee het aannemen van wat een ander doet of zegt in de weg staat. Het bewustwordingsproces voltrekt zich als het ware van binnenuit. Is intrinsiek gemotiveerd, gegrond op een eigen, verstandelijk bepaalde beredenering.
Tijdens de 9 maanden durende vervolgsessie na mijn diagnose is me vaker meegegeven dat ik het begrip autisme en wat het met me doet goed kan verwoorden, een goed gesprekspartner ben. Ik heb dat vervolgens genuanceerd; Ik ben doorgaans hoorbaar in conclaaf met mezelf. En doe ik dat niet dan praat ik tegen je, niet met je.
De methodiek die in mijn geval goed werkte was het bijhouden van een soortement dagboek waarin ik al mijn overdenkingen bij bepaalde gebeurtenissen op een dag kon vastleggen.
Die overdenkingen werden tijdens de sessies dan besproken, de verschillen in denken en handelen tussen iemand met en zonder autisme belicht. Hieruit volgen dan enerzijds de reflectiemomenten op het eigen doen en laten, wat me waarom in de problemen bracht, evenals de mogelijke concessies; Welke meerwaarde heeft het voor iemand met autisme zich in bepaalde situaties, zich bewust zijnde van de verschillen, te voegen naar de ander.
De keuze daarin werd vrijgelaten. Als uitgangspunt zeer belangrijk.
Het belangrijkste leermoment uit de afgelopen jaren; Autisme gaat niet over. Het is niet te genezen.
Wat “normaal” of “niet normaal” is hangt inderdaad af van verschillen in werkelijkheid, in belevingswereld. Pas als je iets als je eigen autisme in die zin accepteert, je karakterkenmerken incluis durft te zijn wie je bent, niet naar de verwachtingen van anderen acteert hoezeer juist dat je acceptabel zou laten lijken, creëer je rust voor jezelf. Simpelweg omdat je wezen anders is dan gangbaar. Vanuit die rust kun je vervolgens bepalen welke concessies je kunt doen zónder jezelf te hoeven verliezen.
Een continue les. Maar het werkt.
Onderwerpen