• “Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.” Ervaringsverhaal

Ik voelde mij eenzaam en alleen. Eten, schaamte, angst en de weegschaal namen bezit van mij. Totdat ik anoniem en als mens de zelfhulpgroep binnenstapte. Ik mocht ZIJN. Mijn harnas viel af. Ik kon weer groeien.

Zelfhulp zit in mijn vezels en ik zal waar ik kan, anderen bijstaan en begeleiden naar dit pad om te kunnen groeien. “Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.” Deze vorm van hulp gun ik iedereen. Ik ben dankbaar voor het bestaan van zelfhulp(groepen).
Ik was 17 en kon niet meer overweg met al de gevoelens in mij. Het gevoel van onveiligheid, niet geloofd worden, macht(smisbruik), het gevoel er niet te mogen zijn, gepest worden, hartzeer en nog vele gevoelens meer. Ik voelde mij onzeker, het gevoel niet goed te zijn, niet te weten hoe te leven, hoe te moeten ZIJN. Ik vond mijzelf te dik en wilde wat afvallen. Het begon met gezonder te eten. Ik werd steeds strenger voor mijzelf. Ik had op een gegeven moment een lange lijst met dingen die ik niet meer mocht eten; de verboden lijst. Ook het getal op de weegschaal moest steeds verder naar beneden. Het werd een obsessie; 24 uur per dag was ik bezig met eten. Ik kon op een gegeven moment nergens anders meer aan denken dan aan eten en de getallen op de weegschaal, het overheerste mij. Ik voelde angst, angst voor eten, angst voor alles. Ik wilde niet meer, niet meer voelen. Ik had een kropgevoel in mijn keel en kon helemaal niet meer eten. Iedere keer als er wat eten in mij kwam, kwamen de gevoelens terug. Het moest er uit zodat ik weer tot rust kon komen. In mij woedde een strijd. Een strijd te willen ZIJN en tevens een strijd te willen verdwijnen. Ik leefde in angst, angst dat anderen mij de regie uit handen zouden nemen. Ik voelde mij nergens veilig, alleen op mijn kamer als deze op slot was. Ik voelde mij alleen. Ik ontwikkelde anorexia/boulimia.

Ik heb gevochten om te blijven (be)staan. Studie, werk, relaties, sociale contacten, alles ging door. Niet ziek worden maar op de been blijven zodat niemand grip op mij kon krijgen. Mijn eigen regie blijven behouden. Hulpverlening, daar was ik bang voor. Ik schaamde mij. Ik was bang voor een diagnose en dat anderen mensen voor mij zouden gaan bepalen wat ik zou moeten doen of hoe ik zou moeten ZIJN of zou moeten worden. Twaalf jaar lang heb ik mij angstvallig staande gehouden met hulp van de weegschaal, om mijn eigen regie in handen te kunnen houden. Totdat ik niet meer kon. Ik was moe en wilde verandering.

Een eerstelijns psycholoog gaf mij wat bewustwording door kennis, maar het ‘begrijpen’ dat gevoel dat was er niet. Ik had enorme behoefte om te delen met lotgenoten en vond een zelfhulpgroep eetstoornissen. Als de dag van gisteren weet ik nog het moment, dat ik voor het eerst van mijn leven, op 29 jarige leeftijd, voelde hoe het is om te mogen ZIJN. Dit was de weg, het goede pad naar mijn herstel. Ik heb vrienden voor het leven gekregen. Door te delen heb ik kunnen helen.

Onderwerpen