Iris is 33 jaar en heeft al heel wat meegemaakt in haar leven. Met vier burn-outs achter de rug en een auto-immuunziekte probeert ze nu dichter bij zichzelf te blijven.
“Ik ben soms onverklaarbaar moe. Ik heb jarenlang weggestopt hoe ik mij écht voel. Daardoor ben ik ook vier keer in een burn-out terecht gekomen. Blijven doorgaan, in de hoop, dat het dan vanzelf een keer goedkomt is niet mijn oplossing. Op dit moment ben ik een stuk verder in het erkennen en herkennen van mijn energetische schommelingen. (Zelf)acceptatie is nog een te groot woord.
Ik vind het lastig mijn continue veranderende grenzen aan te blijven. Iedereen heeft veel op zijn bordje en mensen plaatsen je direct in een hokje met verwachtingen. Kun jij van jezelf accepteren en toegeven aan een ander, dat iets vandaag niet zo vanzelfsprekend of zelfs helemaal niet haalbaar is, terwijl dit gisteren prima ging? Ook als je weet of voelt dat hier eigenlijk de ruimte niet voor is?
Lang heb ik, voornamelijk vanuit angst voor afwijzing, onbegrip of vervelende reacties, het altijd eerst zelf op een “creatieve” manier proberen op te lossen. Hierin heeft het gevoel dat ik hier steeds beter en vaker in leek te slagen niet geholpen.”
Opleiding Sociaal Werk en ervaringsdeskundigheid
“In 2022 ben ik voor de laatste keer uitgevallen met een burn-out. Toen heb ik gepoogd het roer radicaal om te gooien voor mezelf. De strijd voor mezelf in plaats van met mezelf aan te gaan. Via een tip uit mijn omgeving, gesprekken met een werkcoach van het UWV en het volgen van de cursus ‘Herstellen doe je zelf’ was ik overtuigd van mijn nieuwe omscholingskeuze. Om te starten met de opleiding Sociaal Werk, met specialisatie ervaringsdeskundige, bij gildeopleidingen Roermond.
Vol goede moed ben ik vorig jaar november begonnen aan deze driejarige opleiding. Voor het eerst in mijn leven ben ik 100% eerlijk geweest, tijdens het sollicitatieproces, over mijn ambities en de aanwezige onzekerheden en kwetsbaarheden. In het begin voelde de combinatie van 24 uur werken en 1 lesdag van 5,5 uur per week als haalbaar. Ik was dankbaar dat ik weer aan het werk kon en de mogelijkheid om met gelijkgestemden te leren en ervaren op een interactieve manier. Echter bleek al snel dat de openheid over hoe ik mij voelde en de daarbij horende onzekerheden niet, zoals ik zelf verwachtte, lat verlagend werkte. De belasting van de vaste uren, ook al waren dit er minder en anders van aard, begonnen mij over tijd weer op te breken.”
Durf lastige vragen te stellen
“Trots ben ik op mijn gemaakte keuze te stoppen. Deze keuze heb ik gemaakt na meerdere onsuccesvolle pogingen, om in samenwerking met school en werk, dit energielek te verwijderen. Stoppen voelde niet als falen, maar als kiezen voor mezelf. Leuk blijft anders, ditmaal voelt het niet als een stap terug maar juist als een stap vooruit. Ik heb geleerd van deze ervaring en het nauwe contact met de anderen studenten in de klas.
Vanaf dag 1 zijn wij al gestopt met oppervlakkig delen en kozen wij er bewust voor onze herstelverhalen en proces te delen met elkaar. Hierdoor durfden wij elkaar direct ook lastige vragen te stellen, gaven we elkaar de ruimte om aan te geven als de vraag voor nu nog te persoonlijk voelde of de manier waarop deze gesteld werd onprettig.
In het algemeen merk ik dat mensen mijn openheid/humor soms lastig vinden. Als iemand vraagt ‘Hé Iris, hoe gaat het met je’ en je antwoord met ‘nou niet lekker eigenlijk, mijn haren wassen was een hele opgave vanochtend’ is dat niet een antwoord waar iedereen wat mee kan. Na een ongemakkelijke stilte, komt een gesprek vaak snel ten einde. In de opleiding vond ik het erg leerzaam om ieders verhaal te horen. En was het oké om te zeggen, pfoe ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik hierop moet zeggen. Wil je hierover meer delen? Ondanks de grote persoonlijke verschillen, voelde ik me erg snel verbonden en onderdeel van de groep. Ik durf ze zelfs nu, na het stoppen met de opleiding, wel een appje te sturen met een hulpvraag.”
Mijn hobby: Wingfoilen
Iris haar ogen beginnen te stralen als ze het over haar hobby heeft: Wingfoilen, waar je met een opblaasbare vlieger in je hand, op een plank, iets boven het water surft. “Daar kan ik gewoon mijzelf zijn en hoef ik niet te vertellen hoe ik mij voel. Ook al ga ik maar een uurtje, ik vind het fantastisch om te doen. Zodra de plank uit het water komt, voel ik mij vrij. Soms vragen mensen wel ‘ga je nu alweer naar huis?’, maar toch ga ik dan. Ik moet gewoon heel goed op mijn energie letten, tegenwoordig kan ik steeds beter nagenieten dat ik het fijn heb gehad dat ene uur.”
Vrijwilliger bij de depressievereniging
“Ik heb mij heel lang onbegrepen gevoeld. Vanaf mijn elfde voelde ik mij steeds onzekerder en twijfelde ik aan mijn eigen kunnen. Ik probeerde mij te meten aan maten waar ik mij helemaal niet meer aan kon meten. Daardoor ben ik heel erg aan mijzelf gaan sleutelen, om zo te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Het duurt een hele tijd voordat je zelf kan accepteren dat je in periodes minder kan. Ik voelde mij een leeg persoon vanbinnen. Gevoelsmatig heb ik mijn verhaal nooit helemaal kunnen delen. Liet ik mij onbewust door gevoelens van verdriet/onmacht en eenzaamheid tegenhouden, als de ander mijn beschreven gevoelens niet helemaal kon volgen of hierdoor geraakt werd. Bij de Depressievereniging vind ik de (h)erkenning wel. Daar kan ik gewoon zeggen ‘Ik voel mij niet oké vandaag’, zonder dat er dan direct anders naar mij gekeken wordt.”
Samen weet je meer dan alleen
Iris is gespreksbegeleider bij de Depressievereniging, maar doet soms ook mee als deelnemer als ze dit nodig heeft. “Het is een groep waar open over alles gesproken wordt. Het is belangrijk dat iedereen zich veilig voelt. We beginnen meestal met een rondje hoe het met iedereen gaat. Zijn er afgelopen twee weken dingen gebeurd die je wilt delen of speelt er iets waarmee je zit? Vanuit daar gaan we soms verder op een thema wat naar voren komt. Er ontstaan serieuze gesprekken, tegelijkertijd wordt er ook bijna elke bijeenkomst door iedereen gelachen. Je deelt zowel negatieve als positieve ervaringen met elkaar. Een gouden regel: ongevraagd advies geven we niet.
Eigen regie en kracht
“Ik ben heel erg dankbaar voor mijn vriend, ouders, broers en goede vrienden waar ik altijd mijn verhaal mag doen. Nu denk ik soms ‘had ik op mijn 11e maar stellig durven zijn, durven vertrouwen op mijn ervaren waarheid, dan had mijn leven er zoveel anders uitgezien. Tegelijkertijd ben ik blij met mijn kennis van nu. Ik heb keer op keer mogen ervaren dat je echt zelf je eigen regie moet pakken en alleen zo in je kracht komt en blijft staan. Dat je hierbij rekening mag houden met zowel de limieten van een ander als van jezelf.
Durf jezelf in de spiegel aan te blijven kijken en dan te vragen: wie ben ik? Wat wil en kan ik met deze kennis doen vandaag? Niets is een lastig en realistisch antwoord soms, durf hier met iemand over te praten als je vast blijft zitten in dit gevoel en als het gesprek niet helpend voor je werkt.”
Rust Roest
“Van deze belemmerende oude overtuiging ben ik teruggekomen. “Me-time” is heel belangrijk voor mij geworden. Er zijn dagen dat het waait en ik bewust thuisblijf omdat ik voel dat wingfoilen vandaag te veel is. Tegelijkertijd geloof ik nog steeds dat enkel door dingen uit te proberen, een echte kans te geven, je kunt leren wat bij je past. Mijn zoektocht gaat verder en dat ik er nog niet ben of verder ben op mijn 33ste , ook hier probeer ik met een mildere blik naar te kijken en tegen mezelf te blijven herhalen dit is oké.”
