Wie ik was, wie ik ben en wat ik nog steeds wil doen
Willy Andriessen is 82 jaar en woonachtig in Weert. Ze is mantelzorger voor haar man Cees met wie ze al 57 jaar lief en leed deelt. ‘Huisvrouw ben ik altijd met veel plezier geweest. Mijn man had een drukke baan maar hoefde zich thuis nergens druk over te maken. Daar zorgde ík voor.’ Het paar heeft twee kinderen die beiden in de buurt van Den Bosch wonen. De mantelzorgtaken worden daardoor merendeels door Willy ingevuld. Vroeger deed ze dat van huis uit, maar sinds twee jaar woont Cees in Hornerhof. Mantelzorger is ze nog altijd. Alleen nu anders.
‘Als het niet meer gaat moet je veranderen; en daar ga ik dan met mijn rollator’
Mijn man werd ziek. Dat gaat niet van de een op de andere dag. Mensen die verder van hem afstonden hadden het eerder in de gaten dan ik. Tot ik het ging merken aan kleine dingen zoals autorijden. Hij ging bijvoorbeeld steeds meer naar rechts rijden. Vasculaire dementie is progressief. Het geheugen laat het steeds meer afweten. Cees kreeg door de dementie een wat feller randje, viel steeds vaker en ik kon hem niet optillen. Zo lang mogelijk heb ik hem thuis verzorgd, steeds weer het onvermijdelijke uitgesteld.
Mantelzorgbijeenkomst: ‘je zit samen in een bootje en vaart in hetzelfde slootje’
Zes jaar geleden ben ik voor het eerst naar de Mantelzorgbijeenkomst van Punt Welzijn gegaan. Ik kom er nog steeds, ook al woont Cees nu in Hornerhof. De mantelzorgbijeenkomst is een ontmoetingsplaats waar ervaringen en kennis worden gedeeld. Zo zijn er eens per maand lezingen over een bepaald onderwerp. Door de mantelzorgbijeenkomsten ben ik sterker geworden. Het luisterend oor en de complimenten maakten dat ik meer zelfvertrouwen kreeg. Ik leerde dat ik een goed mens ben en dat ik goed voor Cees zorg. Bovendien heb ik een aantal fijne mensen ontmoet, met wie ik nog regelmatig iets leuks ga doen. Nu kom ik niet meer voor mezelf, maar voor anderen. Ik herken de zorgen en het verdriet waar nieuwe mantelzorgers meer zitten. Ik bied ze een luisterend oor en geruststelling, omdat ik uit ervaring weet hoe waardevol dit is.
Ook heb ik de cursussen ‘Omgaan met dementie’ en ‘Vitaal met dementie’ van Stichting Land van Horne gevolgd. Bovendien ga ik nog elke maand naar de gespreksgroep ‘omgaan met dementie’, die ook door Land van Horne aangeboden wordt. Ik heb hier zó veel aan gehad. Iedereen die daar zit, heeft hetzelfde meegemaakt. Je begrijpt elkaar zonder woorden en dat werkt verbindend. Toen Cees dementie kreeg, heb lang met vragen en zorgen rondgelopen en voelde me hierin soms alleen. Bij de gespreksgroep ‘omgaan met dementie’, leerde ik dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. En dat ik niet hoef te twijfelen aan mezelf. Ik stond er niet langer alleen voor en daar ben ik dankbaar om. Ik merk nog steeds dat mensen een drempel voelen om over dementie te praten. En als zij deze stap dan tóch zetten, zeggen ze: “Had ik dit maar eerder gedaan”.
‘Je kunt áltijd iets voor een ander betekenen en daar krijg je zóveel voor terug!’
Ondanks alles is Willy een ras-optimist. Haar stem klinkt jong, enthousiast, haar glas is halfvol. Ze gaat er op uit. Nu nog veel meer dan vroeger. Daarin is ze gegroeid. Ze heeft het moeten leren met vallen en opstaan. Maar zo zie je dat je nooit te oud bent om te leren en dat oefening nog steeds kunst baart! Haar advies: ‘probeer mensen in je omgeving te vinden die iets voor je kunnen betekenen. Probeer bij te blijven en van je hobby’s en de mooie dingen te genieten’.
Wil je ook naar de mantelzorgbijeenkomsten? Kijk voor meer informatie op de website van Punt Welzijn.
