Eind 2004 kwam ik tot het totaal onverwachte inzicht dat ik los wilde zijn van mijn man. Voor mij en voor hem totaal onverwacht. Door een verliefdheid op een andere man werd ik plots boven ons huwelijk uitgetild en wat ik zag was niet zo best. Een vrouw die zichzelf volkomen kwijt was geraakt in de relatie en niet meer wist wie ze was. Met die verliefdheid heb ik niet veel gedaan. Ik wist toen al dat wat ik voor die man voelde vooral veel zei over wat ik miste in mijn huwelijk. Ik wilde die man helemaal niet, ik wilde wat ik bij hem voelde met mijn eigen man beleven. Ik wilde het huwelijk ook niet opgeven maar wist wel heel zeker dat ik eerst helemaal los moest komen van mijn man om zo te ontdekken wie ik ook al weer was. Dat ging niet zo makkelijk als ik bedacht had want hij voelde hier helemaal niets voor. Hij wilde vechten voor ons en ik wilde op dat moment alleen maar vechten voor mij. Dat voelde zo sterk, als op leven en dood. Pas later kwam ik erachter dat dat letterlijk zo was omdat ik in die relatie langzaam wegkwijnde omdat mijn man narcistische trekken had en ik daarin langzaam mijn eigenwaarde kwijtraakte.
Ik stapte met veel zelfvertrouwen en een redelijk goed zelfbeeld de relatie in maar verloor gedurende de jaren steeds meer van mijn zelfbeeld. Ik was vaak ziek, kreeg een jaar na de beslissing om te scheiden ook een forse burn-out en zou 2 jaar ziek thuis komen te zitten. Toch heb ik nog lang geworsteld om hem los te laten (zie mijn ervaringsverhaal over relatieverslaving). En hij mij. We hebben behoorlijk gevochten samen. Vooral de eerste jaren was het aantrekken en afstoten. Van intiem zijn tot hem bijna willen aangeven voor stalking. We maakten elkaar hartstikke gek. Hij wilde mij terug en ik voelde me schuldig omdat ik de vader van mijn kinderen achter liet en voelde me gevleid door zijn woorden dat ik zijn grote liefde was.
De kinderen waren 6 en 8 toen we uit elkaar gingen. De oudste (een gevoelig meisje) zei al snel dat ze het helemaal niet raar vond en het al lang had zien komen. De jongste snapte het allemaal niet zo. Als ik nu terugdenk aan die tijd schaam ik me hoe wij ons gedragen hebben, hij en ik. Dat de kinderen dat allemaal mee hebben gekregen, ook al probeerden we echt om hen buiten onze ruzies te houden. Er zijn dingen gebeurd die ik nu niet eens hier neer durf te schrijven. Allemaal vanuit boosheid en frustratie, van beide kanten.
Totdat ik inzag dat als ik hem afwees, ik ook de helft van mijn kinderen afwees. Per slot bestaan ze voor de helft uit zijn genen. En ook de wijze woorden van mijn huidige partner hebben een enorme ommekeer teweeggebracht in hoe mijn ex en ik ons nu verhouden. Mijn vriend vroeg me of ik het op kon brengen om er vanuit te gaan dat mijn ex het goed meende als hij iets zei of deed. In eerste instantie wilde ik alleen maar boos zijn op mijn ex en was ik niet van plan om wéér de wijste en toegefelijk te zijn (ik had mijn grenzen nogal laten overschrijden tijdens mijn huwelijk). Maar nadat die boosheid wat weggezakt was heb ik het meteen bij het eerste contact geprobeerd en het bizarre gebeurde dat ik zag dat ik te zien krijg wat ik geloofde. Als ik hem als een vreselijk mens zie, dominant, een leugenaar, een lozer en noem al die koosnaampjes maar op, dan krijg ik dat bevestigd. Alles wat hij doet kan namelijk op meerdere manieren uitgelegd worden. De keuze is aan mij welke ik wil zien. Sinds die tijd gaat het enorm soepel tussen ons. We zullen geen dikke vrienden worden maar dat hoeft voor mij ook niet. We spreken elkaar alleen als het nodig is. Maar we blijven de ouders van onze 2 prachtige dochters en die verantwoordelijkheid dragen we beiden. Daarvoor is wederzijds respect een fijne basis. Ik ben begonnen met die aan hem te geven en al snel kreeg ik het van hem ook. Zo voelt het in elk geval. Ik hoef niks meer van hem en dat is een enorme bevrijding. Hij is gelukkig met zijn partner en ik met de mijne en bij de verjaardagen van onze dochters zijn we een hele grote familie. Da’s fijn!
Ik heb altijd gedacht dat je met iedereen moet kunnen samenleven als je maar genoeg je best doet en dat scheiden een hele slechte optie is. Nu weet ik dat niet meer zo zeker.
Ik gun mijn kinderen een plek met een vader én een moeder en dat heb ik niet waar kunnen maken. Ik heb soms medelijden met ze als ze weer hun spullen moeten inpakken om naar hem te gaan. Dat gedoe elke keer.
Ik ben heel gelukkig met mijn nieuwe partner, met wie ik een LAT relatie heb, maar ook wij zullen nooit een echt gezin vormen. Mijn dromen en verwachtingen zijn niet uitgekomen, niet voor mij en niet voor mijn kinderen, en daar moet ik afscheid van nemen. Dat voelt soms als rouwen om wat niet zal zijn. En toch is het goed…
Onderwerpen