Ervaringsdeskundige Carine den Boer, huisarts in Hoorn, kaderhuisarts ggz (bron Medisch Contact)
Ik ben kaderhuisarts ggz en bestuurslid van PsyHAG, de expertgroep van de kaderhuisartsen ggz. Wij vinden het delen van ervaringsdeskundigheid belangrijk, zowel voor professionals als voor patiënten. Daarom heb ik mijn persoonlijke ervaringen met een corona-infectie beschreven.
In de eerste week van maart ging mijn aios huisartsgeneeskunde skiën in Oostenrijk, er was daar toen nog geen corona voor zover we wisten. De week erna werkten we maandag en dinsdag samen. Dinsdagavond kreeg hij klachten en zijn skivrienden ook. Hij vermoedde corona en bleef thuis. Donderdag werd hij getest en vrijdagavond bleek deze test positief.
Intussen werkte ik woensdag en donderdag thuis aan mijn promotieonderzoek. Het voelde niet goed om vrijdag weer te gaan werken in de praktijk ook al had ik nog geen klachten, dus ik nam vrij. Vrijdagochtend kreeg ik lichte keelpijn, later die dag een kuchje en lichte hoofdpijn, geen koorts. Dag 2 iets zieker met wat meer hoofdpijn en spierpijn. Dag 3 ietsje beter en dag 4 best goed, ik heb een klein rondje gefietst, ik was optimistisch.
Paniek
Dag 6 werd ik wakker met een drukkende pijn op de borst en benauwdheid. Ik schrok, want dit betekende dat het virus mijn borstkas had bereikt en daar las ik griezelige verhalen over met hele lage saturaties, acute verslechtering en cytokinenstorm. Met als doemscenario een ziekenhuisopname of, erger nog, de intensive care met allemaal mensen in pak en afgesloten van mijn gezin. Ik belde mijn huisarts en vroeg om een test die ik zelf afnam.
Mijn man haalde mijn saturatiemeter van de praktijk op. Ik zette hem op mijn vinger en zag 92 procent SatO2. Ik schrok opnieuw, nu al zo laag. Ik voelde me flink ziek, bleef in bed met een pijnlijke druk op de borst en benauwdheid.
Op dag 8 bleek de uitslag van de test positief. Ik overlegde met mijn huisarts, de saturatie was op dat moment rond de 95 procent, dus we wachtten af. ‘s Middags ging het iets beter, ik dacht dat het ergste voorbij was. Maar op dag 9 werd ik wakker met flinke druk en kortademigheid. Ik zette de saturatiemeter op mijn vinger, 88 procent, holy shit. Ik zag mijn hartslag op de meter razendsnel oplopen, paniek! Een paar uur later werd ik wakker en was de saturatie 92-94 procent. Na telefonisch overleg met mijn huisarts en longarts kon ik thuisblijven zolang de saturatie op of boven de 93 procent bleef. Gelukkig!
De week erna bleef de situatie onveranderd en leefde ik tussen hoop, overdag, en vrees, vooral ’s nachts. In de loop van de week kwamen er lichtpuntjes in de vorm van iets meer eetlust en energie maar de saturatie bleef nog 93 procent. Op dag 15 was de druk op de borst en benauwdheid grotendeels weg en steeg de saturatie naar 96 procent. Ik ben zelden in mijn leven zo opgelucht geweest als op dat moment, ik voelde me letterlijk herboren. Na veertien dagen was ik er doorheen, het gevaar was geweken, dacht ik!
Maar de week erna verliep met ups en downs. Mijn man werd ook flink ziek, ik mat zijn saturatie, telde zijn ademhaling, hij redde het thuis. We werden goed verzorgd door onze zoon die nu noodgedwongen weer thuis woonde omdat zijn huis in Amsterdam te klein was om thuis te werken.
Corona-SEH
Op dag 22 werd ik erg duizelig wakker, eind van de ochtend kreeg ik het gevoel flauw te gaan vallen. Ik mat mijn bloeddruk, die was goed, evenals pols en saturatie. Was er dan toch iets met mijn hart aan de hand? Ik werd weer angstig. Na anderhalf uur ging ik mijn huisarts bellen. Ik wist al dat dit zou betekenen dat ik naar het ziekenhuis zou moeten, maar thuis ging het ook niet.
Onze zoon reed ons naar het Dijklander Ziekenhuis. Lege triagetent, lege wachtkamer van corona-SEH, snel binnengehaald, er heerste rust. Metingen, infuus, bloedonderzoek, longfoto maar bovenal een echo van het hart. De cardioloog liet me alles zien, geen pericardvocht, geen myocarditis, kleppen functioneren goed, ik was opgelucht. De andere onderzoeken waren gelukkig ook allemaal goed. Het gevoel flauw te vallen was intussen afgezakt. Na twee uur stonden we weer buiten, wat een geweldige organisatie van de coronazorg van dit ziekenhuis. Me koest houden en verder uitzieken.
Arm en rijk
Drukkende pijn op de borst, benauwdheid en laag zuurstof zijn beangstigende klachten om zo lang achter elkaar te hebben. Ik vind het altijd al lastig om patiënt te zijn als dokter; of ik bagatelliseer of ik dramatiseer. Ik wil graag controle maar dit virus is zo onvoorspelbaar en we weten er nog zo weinig van dat ik geen controle ervaar.
Ik maak me zorgen over mijn patiënten. Ik werk in een gezondheidscentrum in een achterstandswijk. Veel mensen wonen in kleine huizen waar iedereen nu binnen zit en waar huiselijk geweld kan toenemen. Of ze zijn juist helemaal alleen en hebben vaak tot hun verdriet en schaamte niemand op wie ze terug kunnen vallen of die hun kan verzorgen. Er is veel angst bij psychiatrisch patiënten die normaal gesproken al snel angstig zijn. Veel vragen en onbegrip bij mensen met beperkingen en taalbarrières, zij komen vaak aan de balie omdat communicatie door de telefoon lastig voor ze is; maar nu mag er niemand zomaar naar binnen en moeten ze eerst bellen. Gelukkig maakt de gezondheidszorg in Nederland geen onderscheid tussen arm en rijk, maar de verschillen in gezondheid tussen arm en rijk zijn wel heel groot.
Ik zou er nu graag voor mijn patiënten willen zijn en hen opbellen om te vragen hoe het met hen gaat, maar moet nu eerst zelf herstellen. Gelukkig zijn er op dit moment voldoende waarnemers en werkt mijn aios door.
Steun
De komende tijd zullen nog veel mensen ziek worden, waarvan twintig procent ernstig. En dit treft ook onszelf als professionals, onze familie en vrienden en onze patiënten. Dus we zitten er allemaal middenin en zullen allen persoonlijk te maken krijgen met angst en verdriet. We kunnen dit alleen samen aan door onze eigen emoties serieus te nemen en er voor elkaar te zijn. Zorg goed voor jezelf en elkaar. Aarzel niet om contact te zoeken en te onderhouden met zieke en kwetsbare patiënten, zowel mensen met somatische als met psychische klachten, en nazorg te bieden aan mensen die een ernstiger corona-infectie hebben gehad. Ik heb zelf ervaren dat contact, zelfs al is het digitaal, veel steun geeft.