Pijn en hevig lijdenhebben mij na 25 jaar alcoholgebruik naar de AA gestuurd. Ik wilde nog niet dood, maar kon haast niet meer leven. Vanaf dat moment heb ik geen glas meer aangeraakt; alle drank het huis uit; ook mijn drankvrienden later verbannen. Het is alles geen rozegeur en maneschijn, maar wel heb ik mijn verstand terug, mijn vrijheid van handelen, een zekere mate van rust en heel belangrijk: hoop voor de toekomst. Een toekomst die wat mij betreft hand in hand blijft gaan met AA; met mijn nieuwe vrienden. Zonder hen weet ik niet waar ik zou zijn. Het was waarschijnlijk mijn laatste kans. Die hoop ik me niet meer te laten ontglippen.
Onderwerpen