Meike Jansen belandt tijdens een reis naar het muziekfestival Sziget in Boedapest, in een psychose. Die ze overigens zo niet benoemt, want ‘met haar is niets aan de hand’. Ja, iedereen kijkt naar en praat over haar en haar moeder is onderweg, maar waaróm is haar een raadsel.
Gaandeweg krijg je een idee hoe het zover heeft kunnen komen. Jansen is tot over haar oren verliefd. Ook is ze aangenomen op de toneelschool. Haar droom gaat in vervulling, maar dat betekent een compleet nieuw leven. Deze vakantie duwt haar over het randje.
Jansen neemt de lezer mee haar hoofd in en laat hem de wereld zien vanuit psychotisch perspectief. Je merkt aan de stijl hoe de psychose verloopt. Eerst ga je mee in haar enthousiaste vertellingen, dan merk je dat dingen niet kloppen, tot duidelijk is dat de auteur de weg kwijt is en wanneer het weer beter gaat. Heeft Jansen dit boek tijdens haar ziekteverloop geschreven? Of kon ze achteraf alles precies beschrijven? Het is hoe dan ook knap hoe ze haar psychotische momenten in woorden heeft weten te vangen.