Mag ik jullie een stukje meenemen in mijn eigen geschiedenis in de hoop de geschiedenis voor andere vrouwen nu, en in de toekomst, anders te laten verlopen?
Kijkend naar dit stuk op #psychosenet: vind ik het toch jammer, dat onderzoekers qua mogelijke oorzaken nooit verder kwamen dan dat het wellicht met je zwangerschap of met je bevalling te maken zou kunnen hebben, zo’n #kraambedpsychose. Misschien zelfs wel alleen maar met *stress*. Terwijl het mijn hypothese zou zijn dat het eerder te maken heeft met de #amenorroe die samengaat met de zwangerschap.
Dat zo’n psychose dus óók kan voorkomen, bij vrouwen die er zoals ik gevoelig voor zijn, bij een amenorroe die veroorzaakt is door ándere invloeden van buitenaf (pilgebruik, hormoonhoudend spiraal). Ik had drie kraambedpsychoses, maar óók drie psychoses ten gevolge van een ánders veroorzaakte amenorroe. (Tussen mijn 19e en 40e jaar). Elke keer psychotisch na een amenorroe, nooit psychotisch bij andere “life events” zoals een echtscheiding of het jong overlijden van dierbaren. Maar wel bij je omgeving de hardnekkige vooronderstelling dat je het moeder zijn niet aan zou kunnen, of daar bang voor zou zijn.
Stress of angst voor het moeder zijn was geen factor bij mij, in die zin was ik niet “speciaal kwetsbaar” al dacht iedereen in mijn omgeving van wél. Ik droeg alle drie mijn kindjes op handen, zag ze als “de verlosser” (Ben nog steeds van mening dat élk nieuwgeboren kind een soort van verlosser is in aanleg, tot ze door ons opgevoed worden ;-)). Ik was allesbehalve depressief, of in staat hen ook maar een haar te krenken. In mijn wanen werden zij juist bedreigd (Dutroux kwam ook bij mij voor) en moest ik vechten als een leeuw om hen te kunnen blijven beschermen, ze te kunnen blijven voeden, dát wel.
In periodes met een natuurlijke menstruele cyclus, gelijkmatig en zónder hormonen, was ik zo stabiel als een huis. Niet manisch, niet depressief, geen verwarring. Jaren achter elkaar, zonder medicatie. Wel een jaar post-psychose-depressie, en soms wat rest-paranoia in het begin, maar dat was het wel. In de overgang wel weer wat méér wankel nu, maar niet vergelijkbaar met na het meer dan zes maanden uitblijven van menstruatie in mijn vruchtbare jaren, dankzij gerommel met de pil, en een hormoonhoudend spiraal.
Elke menstruatie ná zo’n amenorroe maakte me acuut weer helder, knalde me uit de psychose ondànks de medicatie, mag ik wel zeggen. Een natuurlijke, regelmatige cyclus *hield* me helder en op de grond. De hormonale disbalans die ten grondslag lag aan elke psychose verdween, toen de hormonale invloed van buitenaf verdween. (baby’s, pil, mirena).
Ik zou het toejuichen als wetenschappers (hersenwetenschappers, psychologen, neurologen, psychiaters en endocrinologen) hier onderzoek naar doen, zodat vrouwen niet meer nodeloos gelabeld worden met een DSM5-classificatie die niet klopt, en leidt tot mogelijk schádelijke overbehandeling en een leven vol (zelf-)stigma en uitsluiting. Als hormonale anticonceptie ook eens wat kritischer bekeken wordt, met deze wetenschap.
Overigens bij mannen: Onderschat ook dáár de invloed van hormonen niet. Verliefdheden die tot #psychose kunnen leiden, bij voorbeeld, vanwege het ongelooflijk diepe *voelen*. Welke stofjes zijn er dáár samen aan het werk die hun brein zó ontregelen, en is daar dan misschien iets aan hormonale preventie mogelijk wanneer verliefdheid aan de orde komt, om dat wat zachter te laten landen tot het ergste achter de rug is?
#Antipsychotica werkten bij mij in elk geval niet tegen de wanen, dus met dopamine-receptie had het bij mij blijkbaar weinig van doen. Ze hadden alleen maar nare, invaliderende bijwerkingen (waaronder akelige visuele hallucinaties die ik daarvóór niet had). En natuurlijk de vreselijke tardieve dyskinesie die nog steeds zichtbaar is rondom mijn mond, bij geconcentreerd werken.
Onderwerpen