“Aan het einde van het overleg via Teams verdwijnen de mensen een voor een uit beeld en blijven mijn collega en ik als laatste hangen en we lachen naar elkaar. Ik staar naar het scherm en twijfel even of ik tijd genoeg heb om aan haar te vragen hoe het met haar gaat. Ik weet dat ze zich zorgen maakt over het gedrag van haar dochter en erg aan het zoeken is hoe hier mee om te gaan. Ze is me voor en vraagt hoe het met mij gaat.”
“Tja als ik eerlijk ben hou ik me staande, maar zoek ik ook vooral naar balans tussen mijn werk en mijn thuissituatie. Zelf ben ik twee keer volledig uitgevallen in mijn werk vanwege extreme zorgsituaties rondom mijn kinderen en ben ik sinds twee maanden weer volledig aan het werk.
Heel kort: Mijn dochter (helft van een tweeling) is geboren met het Syndroom van Down en heeft leukemie gekregen. Tijdens die behandeling heeft ze diverse complicaties gehad en in 2012 is ze vrij plotseling en onverwachts overleden. Ik heb tijdens die periode alle ruimte gekregen van mijn directeur om er voor mijn dochter te zijn, daardoor ben ik een extra loyale medewerker. Net na het overlijden van mijn dochter kwam de bal aan het rollen dat mijn oudste zoon autisme heeft. Weer een lang verhaal kort makend heeft hij een tijd op speciaal onderwijs gezeten, maar zit hij nu weer op het regulier onderwijs (4 havo, hij is 16 jaar). We hebben diverse hulpverlenings- en ondersteuningstrajecten achter de rug. De ene wat succesvoller dan de andere.
Mijn jongste zoon, nu 13, is de helft van een tweeling en heeft rouwtherapie gehad die hij vorige week heeft afgesloten. Daarnaast is er gekeken of er bij hem ook sprake is van autisme. Tijdens die onderzoeken afgelopen zomer, heb ik letterlijk vanuit de auto wachtend op zijn testen een online bijeenkomst verzorgd over mantelzorg. Daar vertelde ik aan HR medewerkers hoe belangrijk het is om oog te hebben voor medewerkers die hun werk combineren met mantelzorgtaken. Mijn werk haalde ik in de avond wel weer in. Mijn uren draai ik meer dan genoeg. Ik prijs me gelukkig dat ik mijn werktijden flexibel in kan richten en het vertrouwen heb van mijn leidinggevende.
Mijn partner heeft een baan als servicedeskmedewerker waarvoor hij fysiek op zijn werk aanwezig moet zijn en heeft deze luxe niet. Daardoor komt veel van de zorg op mijn schouders terecht. Waar stel ik grenzen en bewaak ik mijn balans? Als ik heel eerlijk ben vind ik ook eigenlijk dat ik die zorg en ondersteuning aan mijn kinderen veel beter kan geven dan hem en kan ik de zorg ook niet goed uit handen geven en delen met hem. Het komt stiekem wel goed uit dat ik mijn werktijden flexibeler in kan delen. Maar dit is ook een grote valkuil, want soms moet ik de zorg echt delen om zelf staande te blijven.
In juni dit jaar bleek het niet goed te gaan met mijn oudste zoon. Dat heb ik totaal niet aan zien komen, maar school trok aan de bel. Op een bepaald moment hebben we crisisdienst op moeten starten. We hebben ruim 16 weken moeten wachten op de juiste ondersteuning, deze is vorige week gestart. In die periode van crisis ben ik ziekgemeld, omdat we mijn zoon niet zonder toezicht mochten laten. En omdat het even teveel was na al die jaren de ballen in de lucht te moeten houden. Ik heb wel dingen voor mijn werk gedaan als ik dat fijn vond ter afleiding, maar niets moest. Ik ben weer volledig aan het werk, maar heb ook de ruimte om te kijken wat nodig is als de ondersteuning voor hem gaat opstarten.
Ik prijs me gelukkig met mijn organisatie. Mijn partner kreeg tijdens het ziek worden van onze dochter minder begrip van de organisatie, waardoor hij zijn tijdelijke contract niet verlengd kreeg. Hij was net van baan geswitcht toen ze ziek werd.
Vanuit het perspectief van de organisatie begrijp ik dat het lastig is als je een medewerker fysiek nodig hebt en je niet flexibele werktijden kunt hanteren. Hoe doe je het dan samen? Er zijn regelingen zoals zorgverlof, maar daar kun je niet een langere periode mee overbruggen. Soms ontkom je er niet aan om de zorgsituatie anders te regelen of ander werk te zoeken. Daarom ligt de verantwoordelijkheid zowel bij de werkgever als de medewerker.
Hoe hou je je medewerkers binnenboord en voorkom je dat ze uitvallen? Hoe bescherm je ze tegen de valkuil, van altijd zorgen omdat het vanzelfsprekend is….
Hoe kan er ook ruimte zijn voor de mooie kanten van mantelzorg, die er ook zijn. Zeker in de zorg voor je ouders hoor ik vaak hoe dankbaar het is om iets terug te mogen doen.
Als ik eerlijk ben, wil ik eigenlijk niet in een hokje van mantelzorger worden gestopt, want ik ben vooral moeder en ja mijn kind heeft meer van me nodig dan wat je van een kind van zijn leeftijd mag verwachten. Ik ben ook dankbaar voor alle lessen die hij mij leert.
Ik ben blij met alle regelingen en mogelijkheden die er zijn, maar ik heb vooral behoefte aan een luisterend oor af en toe en dat ik gezien word en vind het fijn dat mijn collega aan mij vraagt hoe het met mij gaat.
Nadat ik aan mijn collega de stand van zaken bij mij thuis heb gegeven vraag ik aan haar hoe het met haar en haar dochter gaat.”
Onderwerpen