Na mijn scheiding, nu negen jaar geleden, ben ik een jaar later in een forse burn-out terecht gekomen. De relatie was altijd wel best intensief met aantrekken en afstoten, maar sinds er kinderen waren was het wel rustig. Uiteindelijk zijn we toch op mijn initiatief gescheiden. En merkte ik dat het heel lastig was om mijn ex-partner los te laten. Dat is op zich niet vreemd als je samen kinderen hebt. Maar toen kreeg ik dus die burn-out en daarmee heb ik ruim twee jaar thuis gezeten. In die tijd voelde ik me ontzettend slecht en ik was enorm aan het worstelen met die relatie: ik kon niet met maar ook niet zonder hem. Ik werd steeds zieker. En ik had eigenlijk geen idee wat er speelde, kwam vaak bij de dokter, bloed prikken en onderzoeken, maar dat bracht geen oplossing. Lichamelijk en geestelijk voelde ik me slecht. Vanuit het UWV heb ik toen een psycholoog gekregen en is er aan mijn psyche gewerkt, maar ook dat hielp niets. Ik knapte gewoon helemaal niet op.
Toen zag ik op een dag op televisie een praatprogramma waarin gesproken werd over relatieverslaving en daar was een boek over geschreven door ene mevrouw Norwood*. Zo van iemand afhankelijk zijn dat je jezelf volledig wegcijfert, dat was enorm herkenbaar. Hoewel ik niets heb met verslaving aan drank of sigaretten of zo, dat staat ver van me, maar deze relatieverslaving dus blijkbaar niet. Dat boek heb ik toen meteen opgezocht in de bibliotheek, en informatie gezocht op internet. Opnieuw herkenning. En meteen stond daar een verwijzing naar de lokale zelfhulpgroep. Dat kwam direct naar boven. Met één telefoontje bleek dat op dinsdagavond, mijn vrije avond dat ik de kinderen niet had, de groep bij elkaar kwam en ik meteen welkom was om deel te nemen. Ik kon er gewoon binnen stappen. Je hoort mensen praten die hetzelfde meemaken, die je meteen begrijpen. Eindelijk werd duidelijk waarom ik mijn ex-partner niet kon loslaten. Gelukkig heb ik die stap naar de zelfhulpgroep genomen. Dat was in het begin best spannend, de eerste keer zat ik een tijdje in de auto te twijfelen.
Uiteindelijk heb ik mijn herstel zuiver uit de zelfhulpgroep gehaald. Het is ook opvallend dat elke therapeut die ik toen of sindsdien gezien heb, van geen enkele toegevoegde waarde bleek te zijn. Dat kostte behoorlijk veel geld, zowel mijn eigen bijdrage als de zorgverzekeraar. Maar het hielp niet. De zelfhulpgroep heeft mij en de samenleving uiteindelijk veel geld bespaard. Er bestaan meerdere Norwood groepen in Nederland. Elke groep heeft een eigen aanpak, spelregels worden wel uitgewisseld, we halen ook inspiratie uit de 12-stappen aanpak van de AA, maar elke groep bepaalt hoe er mee om te gaan. Zo hebben wij bijvoorbeeld de regel dat we elkaar niet onderbreken, en dat we niet op elkaar reageren, zo mogelijk ook niet non-verbaal. Bij relatieverslaving ligt er immers steeds het gevaar om de hoek om jezelf weg te cijferen en je alleen op ‘de andere’ te richten. Dat kan je partner zijn, maar ook anderen. Een andere regel is ‘praat niet over hem’, het gaat over jezelf en je eigen herstel
Er is geen landelijke overkoepelende stichting, alleen de website die door een vrijwilliger bijgehouden wordt. Het is een belangrijke bron van informatie, er staan boekentips, er zit ook een discussieforum bij. Sommige deelnemers aan onze groep zitten ook op dat forum, maar natuurlijk onder een pseudoniem, anoniem. Binnen de groep gebruiken we wel eigen namen en hebben we zelfs elkaars telefoonnummers. Maar dat is allemaal vrijblijvend, evenals of je komt of niet. Het gaat om het nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen herstel en de zelfhulpgroep biedt je de mogelijkheid om dat samen met anderen te doen.
