Ik ben 37 jaar en sinds maart 2010 uit de kliniek. Als kind ben ik opgegroeid in een gezin waar ook sprake was van verslaving wat voor mij veel spanning en angstsituaties met zich mee bracht. Alcohol was voor mij dan ook een taboe en ik had er zelfs een afkeer van omdat ik er zoveel ellende van had meegemaakt. Vreemd om dan nu te moeten vertellen dat ik op mijn 25ste levensjaar toch ben gaan drinken. Ik ben op mijn 25ste getrouwd, dus vanaf dat moment werden onze verjaardagen bij ons in huis gevierd. Er bleef nog wat bier over en ik dacht: “Weet je wat, ik ben nu 25, dus oud en wijs genoeg om het in de hand te houden. Ik neem een biertje voor de gezelligheid en misschien wel lekker bij het eten of als het warm weer is en ik uit mijn werk kom.” Eentje moest kunnen, maar het werden er soms twee. Bij twee biertjes kreeg ik echt een ontspannen gevoel, ik werd wat losser en vrijer, het hele leven woog eigenlijk niet zo zwaar meer.
Door omstandigheden en vervelende gebeurtenissen in mijn huwelijk ben ik weer wat meer gaan drinken. De druk ging hierdoor wat van de ketel en ik kon meer hebben als ik wat op had. Heel snel eigenlijk is mijn gebruik progressiever geworden, ik had meer nodig om in dezelfde roes te komen. Mijn gedrag veranderde en ook mijn huwelijk kwam onder druk te staan. Andere problemen loste zich op, maar mijn probleem werd steeds groter. Ik had het niet meer in de hand, wat ik natuurlijk stellig ontkende tegen mijn vrouw en degene die mij confronteerde met mijn alcohol gebruik. Iedereen kreeg de schuld behalve ik! Ik ging liegen over de hoeveelheden die ik dronk, maar ik loog ook om me uit veel situaties te praten. Wat een bedrog tegen mijn vrouw en anderen! En dan het manipuleren om mijn plaatsje in het gezin te behouden, en de boel zoveel mogelijk naar mijn hand te zetten. Te triest voor woorden eigenlijk, als ik er nog over nadenk.
Bijvoorbeeld de gesprekken bij onze relatietherapie, met een psycholoog die (in mijn voordeel) niet wist wat verslaving inhield. De twee uurtjes in de week dat ik met mijn vrouw een gesprek had met deze man, waren wel te overzien. Maar het leverde geen resultaat op. Ik zei tegen mijn vrouw: “Zie je nou wel dat het niet helpt, het wordt alleen maar erger als wij in gesprek gaan. Die kerel is zelf knettergek, dus kunnen we er beter mee ophouden, om nog meer gezeik te voorkomen.” Ik kon mijn vrouw hiermee overtuigen. Ik ging steeds dieper het dal in en diep van binnen wist ik dat ik een groot probleem had, maar ik kon er niet meer uit komen. Ik werd er moedeloos van omdat ik al vaker had geprobeerd te stoppen, maar dit lukte niet. Ik kon het nog niet één dag vol houden. Dit maakte me zo ongelukkig en machteloos dat ik excessief ben gaan drinken om die zelfmedelijden weg te drinken met alle gevolgen van dien. Mijn lever was ontstoken en ondanks alle gevolgen van mijn drankmisbruik, ging ik toch maar door.
Het heeft mij zover gebracht dat ik dacht maar een eind aan mijn leven te moeten maken om geen last meer van mijzelf te hebben, en ook de ander niet meer tot last te zijn. Dit punt was bereikt toen ik op een avond na een flinke ruzie thuis als een beest tekeer ben gegaan. Ik besloot om mijn boze plan ten uitvoer te brengen. Ik ben afscheid gaan nemen van mijn kinderen en heb nog met ons jongste zoontje van een paar maanden oud in mijn armen gestaan en hem geknuffeld. Niet te beschrijven wat een gevoel en emotie. Ik ben het huis uit gevlucht en in de auto gestapt met de bedoeling om mezelf dood te rijden.
Ik ben gelovig opgevoed, maar had God toen losgelaten. Maar God had mij nog niet los gelaten. Ondanks de macht en kracht van de duivel was daar als een donderslag bij heldere hemel een stem die zei: “Wat ga jij doen?” Ik moest wel antwoorden dat ik een eind aan mijn leven ging maken (door mijn geloof weet ik dat er een hel en hemel bestaat). Weer was daar een stem die vroeg: “En dan?” Ja, dan zag het er voor mij niet best uit en zou mijn einde vreselijk zijn. Mijn boze duivelse plan viel in duigen en ik moest luisteren naar God. (Hoe machtig die duivel dan ook is, God is toch almachtig. De duivel wikt maar God Beschikt).
Mijn verslaving was nog niet over, want ik ben zelf toch 100% verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag. Niet lang meer daarna ben ik door mijn vrouw voor de keus gezet; er nu werkelijk wat aan gaan doen en mezelf op laten nemen, of het huis verlaten zonder iets (ze had haar rechten en die van de kinderen al op een rijtje gezet met hulp van de huisarts en instanties). Ik heb me toen op laten nemen een verslavingskliniek, maar niet met de intentie om te stoppen met drinken, want dat kon ik immers niet. Ik dacht laat ik het maar doen dan, want ‘baat het niet dan schaadt het niet’. Ik zou wel veel spanning ondervinden, want ik kon hierdoor een aantal weken niet drinken. Een counselor vertelde mij dat ik me het beste maar aan het programma over kon geven omdat ik er nu toch was. Ik ben actief mee gaan doen met het programma en ben mijzelf gaan onderzoeken en ook tegengekomen. Ik heb een emotionele doorbraak gehad waardoor ik het verschil ben gaan zien tussen de oude Alex en de destructieve verslaafde Alex. De oude Alex heeft ook harde noten moeten kraken en lessen moeten leren. Mijn exigentie is nu om open, eerlijk, betrouwbaar en nederig te zijn. Dit is iets waar ik ook voortdurend aan werk.
Wat een onbeschrijfelijk verdriet heb ik gevoeld over de schade en zee van ellende die ik had aangericht bij mijzelf, mijn gezin, maar ook bij andere mensen daarbuiten. Het is een zware strijd geweest, maar zonder strijd is er geen overwinning. Ik ben aan mijn herstel gaan werken, wat voor mij een reis was tot de dood. Maar met de hulp God, de 12 Stappen, de AA en andere meetings ben ik nu nog steeds abstinent en ben daar trots op en dankbaar voor. Nu kan ik van de kleine dingen in het leven en van mijn gezin genieten en er nuchter voor hen zijn om er samen in voor- en tegenspoed wat van te maken. En dat dag voor dag. Wat gisteren was kan ik niet meer veranderen en wat morgen komt weet ik niet, ik kan er alleen vandaag wat van maken! Dus ook dit bericht is wat er NU in mij opkomt en dus vanuit het hart gesproken.
Heel dankbaar ben ik nog steeds voor mijn opname want wat een ontdekking en erkenning om mensen tegen te komen die mij begrijpen in mijn gebruik en ook in mijn herstel. Ik ben inmiddels ook zelf met de opleiding voor counselor bezig om anderen te helpen bij hun herstel op weg naar een nieuw leven. Mijn leven is nu mooier, rijker en gelukkiger en ik haal iedere dag weer kracht uit het gebed; God schenk mij kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Moed om te veranderen wat ik (met de hulp van God) kan veranderen en de Wijsheid om tussen deze twee het verschil te zien.
Onderwerpen