Het begin van mijn herstel zat in het besef dat ik niet goed kon begrenzen omdat ik een laag gevoel van eigenwaarde had dus daar moest ik aan werken. Ik volgde voornamelijk wat anderen wilden en wist niet meer wat mijn wensen en verlangens waren. Dat ben ik gaan uitzoeken. Bij alle keuzes die ik tegenkwam vroeg ik me af wat ík nou eigenlijk wilde. In het begin niet makkelijk want ik had vaak geen flauw idee. Hoe vaak heb ik niet gewenst dat iemand me zou vertellen wat ik moest doen. Maar met kleine stapjes leerde ik steeds beter mijzelf kennen en bleek ik daadwerkelijk voorkeuren te hebben en te weten wat ik wel of juist vooral níet wilde. Dat laatste was overigens een makkelijkere manier om te kiezen. Ik wist best goed wat ik níet wilde. Da’s al een begin.
Daarnaast ben ik dingen gaan doen waar ik tegenop zag. Klusjes, dingen die ik eng vond, wat dan ook, als ik er maar flink weerstand op had maar het eigenlijk wel wilde. Het klaren van zo’n klus en het overwinnen van de weerstand gaf me een gevoel van kracht en eigenwaarde. Als ik nu slecht in mijn vel zit doe ik dit nog steeds en het huishouden biedt volop mogelijkheden 🙂 Wat me ook hielp was elke dag ’s morgens het bos in met de hond met een groepje en ’s middags mijn bedje in kruipen om een uurtje te slapen. Eigenlijk dus gewoon veel met mijzelf bezig zijn en lief voor mijzelf zijn. Ik had mijzelf dan ook behoorlijk verwaarloosd de jaren ervoor.
Zelfonderzoek is denk ik ook belangrijk. Want alleen ik was verantwoordelijk voor het laten overschrijden van mijn grenzen en het was belangrijk om uit te zoeken hoe en waarom ik dat deed. Mijn hooggevoeligheid speelde ook een rol en daar heb ik me ook in verdiept. Ik besefte dat ik weer moest leren om te voelen omdat ik dat weggestopt had om te overleven en ben een opleiding gaan doen die hierbij hielp (http://www.cursuscentrumdesmederij.nl/opleiding-spirituele-therapie/)
Na 2 burn-outs kan ik het goed merken als ik over mijn grens ga. Dan geeft mijn lijf me vrij snel een signaal. Ik moet dus wel ‘mijn hart’ volgen ook al vindt mijn hoofd iets anders. Ik moet trouw blijven aan mijzelf en kan niet altijd meedoen met wat voor anderen normaal is. Ik ben snel overprikkeld. Je moet bereid zijn om ja te zeggen tegen jezelf in plaats van ja tegen een ander (en daarmee nee tegen je zelf). Dat roept soms eenzaamheid op, een gevoel van er niet bij horen. Maar elke keer als ik ja zeg tegen mijzelf en de consequenties daarvan aanvaard voel ik me sterker.
En het belangrijkste is denk ik wel de ontdekking van mijn grote valkuil: het idee dat als ik maar beter mijn best doe ik het wel moet kunnen/willen/voor elkaar krijgen/fijn vinden/etc. Da’s dus het trucje van mijn hoofd om mijn hart de baas te blijven en mijn gevoel uit te schakelen (die vaak allang heeft laten weten dat ik nee moet zeggen/begrenzen/stoppen/etc. Als ik nu iets niet leuk of fijn vind dan probeer ik daar zonder oordeel naar te luisteren en gehoor aan te geven. Ik hoef niet te weten waarom maar volg mijn gevoel. Meestal wordt daarna wel duidelijk waarom of verandert de nee in een ja omdat het gehoor geven aan mijn gevoel het belangrijkste leek te zijn. Soms verdwijnt dan de weerstand en doe ik het toch en vind ik het fijn.
Onderwerpen