Ik weet nog precies waar ik was en wat ik deed toen het mis ging. Op 27 juni 2014, in afwachting van een presentatie die ik moest houden, werd ik ineens niet goed, begon enorm te transpireren en was als de dood dat ik flauw zou vallen. Ik heb de presentatie op een soort automatische piloot toch kunnen doen maar wist dat er iets behoorlijk mis was. Ik zat dan ook al snel bij de huisarts na deze gebeurtenis en regelde meteen afspraken bij een haptotherapeut en de acupuncturist. Ook bedacht ik me dat hardlopen goed voor me zou zijn dus kocht ik bij de Lidl een outfit en begon voor het eerst van mijn leven met rennen. Ik had dus meteen een duidelijk plan. Ik was me er van bewust dat ik een burn-out had en wilde me op drie vlakken richten voor mijn herstel: fysiek, mentaal en actie. Daar verderop meer over.
Ik kan nu goed zien dat mijn burn-out een combinatie was van fysieke uitputting en hormoonproblemen. Wegens zaadbalkanker moet ik medicijnen gebruiken (gel smeren) om mijn testosteron op peil te houden en deze bleek achteraf heel laag te zijn. Daarbij hebben de medicijnen ook bijwerkingen die mijn lichaam in een soort van stresstoestand brachten.
Mijn leven had de afgelopen 5 jaar ook wel behoorlijk wat van mij gevraagd.
In 2009 kregen mijn vrouw en ik ons eerste kindje en het eerste anderhalf levensjaar van ons dochtertje was door haar extreem slechte slapen en huilbuien een behoorlijke aanslag op onze energievoorraad.
Begin 2011 werd mijn vrouw zwanger van ons tweede kindje maar dat verliep helaas niet zonder complicaties. Ze had tot twee keer toe een ziekenhuisopname nodig omdat ze haar eten niet binnen kon houden. Ik draaide, naast mijn werk, dus ook de zorgdiensten thuis. In mei van dat jaar, toen ze net weer wat aan het opknappen was en weer wat in huis kon doen, kreeg ik (voor de tweede keer) de diagnose zaadbalkanker. Ik werd geopereerd en kreeg hierbij een complicatie, een ontsteking die anderhalve week duurde, die mijn herstel vertraagde en een grote uitdaging voor mijn mentale doorzettingsvermogen was.
In november 2011 werd ons zoontje geboren en ondanks de moeizame zwangerschap was hij gelukkig kerngezond. Wel begon weer een nieuwe periode van weinig slaap, zoals elke ouder van een baby die wel kent, maar voor ons in een periode kwam waar wij die slaap hard nodig hadden voor ons eigen herstel.
In maart 2013 begon ik aan een deeltijd Masteropleiding van 2 jaar. Maar een dik half jaar later kreeg ik na een controle voor de derde keer de diagnose zaadbalkanker. Er volgde direct een opname waarbij alles weggehaald werd maar helaas wederom niet zonder complicaties en moest ik vanwege een inwendige bloeding meteen weer onder het mes.
Toch was ik zes weken later alweer aan het werk en de studie. Dat leek goed te gaan tot die beruchte dag in juni 2014. Ik zat op dat moment in de afrondende fase van mijn opleiding en had mijn afstudeerthesis gelukkig al geschreven. Ik moest hem alleen nog verdedigen. Met behulp van slaappillen en bètablokkers ben ik ook daar doorheen gekomen. Voordat ik me uiteindelijk ziek meldde op het werk kreeg ik ook psychotische ervaringen waarbij het me heel veel inspanning en focus kostte om daar niet in te verdwijnen. Als ik terugkijk op die hele periode van ziek worden tot mijn herstel voelt het alsof ik een lange tijd op een pad langs de afgrond aan het lopen was. En ik wilde er alles aan doen om daar niet in terecht te komen want dan zou ik gevoelsmatig alles kwijtraken. Mijn baan, mijn huis, mijn leven zoals dat tot dan toe was. Ik denk dat dat me heel veel focus gaf om er alles aan te doen om te herstellen. En dat was wel nodig ook. Ik had inmiddels ook een cognitief therapeut gevonden die mij hielp om stappen te zetten om te leren “zijn” met mijn gevoelens. Ze vertelde me dat het er niet om ging om mij beter te voelen maar om te leren omgaan met alle gevoelens die zich aandienden. En die dienden zich zeker aan. Ik had veel angsten, verwardheid, afwezigheid, duizeligheid, kon soms niet alleen zijn, kreeg signalen van mijn lichaam die leken te zeggen dat ik moest wegrennen. Ik heb me door heel veel weerstand en nare gevoelens heen moeten slaan. Dat kon ik mede omdat mijn psychologe me duidelijk had gemaakt dat mijn gevoelens geen betrouwbare indicatie zijn over hoe iets zou gaan. En dat bleek te kloppen. Zo kon ik (en kan ik nog steeds) heel moe opstaan en me druk maken over of ik dan wel presteer die dag. En dat blijkt dus best goed te gaan. En ook al die angsten die ik gevoeld heb zijn geen ideale raadgevers geweest. Ik moest er dwars doorheen om dat te ontdekken. Niet bepaald fijn kan ik je zeggen.
Als ik nou op een rijtje moet zetten wat ik allemaal gedaan heb voor mijn herstel dan zijn dat de volgende dingen:
- Haptotherapie
- Acupunctuur
- Medische qigong (meditatie en voedingssupplementen)
- Cognitieve therapie (gesprekken en EMDR)
- Osteopathie
- Meditatie
- Bijhouden dagboek
- Denkschema
- TEDtalk Brené Brown en haar boeken “de moed van imperfectie” en “de kracht van kwetsbaarheid”
- TEDtalk Jill Bolte Taylor over hoe een hersenonderzoekster een geweldig inzicht krijgt door haar eigen hersenbloeding.
- Hardlopen
- Boswandelingen met vrienden
Ik heb van nature een hang naar kennis dus ik heb die gebruikt om me te verdiepen in zaken rondom mijn burn-out en dat hielp me om e.e.a. te kunnen relativeren. Daarbij ben ik ook een tamelijk doelgericht persoon dus ik had een focus, namelijk hieruit zien te komen. Niet alle bovenstaande dingen hebben even goed geholpen. Zo heb ik niet veel effect gemerkt van de voedingssupplementen. Maar wat mij bijvoorbeeld weer heel goed hielp om overeind te blijven in de chaos die ik vaak ervoer was mijn zelf ontworpen denkschema. Ik heb bij de belangrijkste gevoelens waar ik last van had een helpende gedachte gezet en een gevoel dat ik daarmee kon realiseren en welke actie ik daarvoor moest ondernemen. Ik had dat schema in mijn telefoon staan en kon ik elk moment ophalen als ik die nodig had. Zo kon ik op een moment waar ik gekweld werd door een bepaald gevoel (bijvoorbeeld angst) opmaken wat ik op dat moment nodig had, bijvoorbeeld mediteren of beweging. Maar het belangrijkste voor mijn herstel was toch wel de stabiliteit, steun en het vertrouwen dat ik kreeg van mijn vrouw.
Zonder haar enorme steun en doorzettingsvermogen was me dit niet op deze manier gelukt. En uiteraard heeft daarbij ook de liefde van en voor mijn kinderen een grote rol gespeeld. Mijn familie heeft ons daarnaast ook ongelofelijk veel geholpen. Mijn zus heeft ongeveer een jaar lang bijna dagelijks geholpen in ons huishouden en ook onze ouders hebben enorm veel steun en hulp geboden. Ik heb ook veel steun gehad aan vrienden waar ik veel gesprekken mee heb gevoerd tijdens heel wat boswandelingen. Daaruit blijkt toch maar weer hoe belangrijk familie en een eigen steunsysteem zijn. Voor mij is dat zeker de helft van mijn herstelproces geweest.
Ik ben me wel bewust dat de oorzaak van mijn burn-out (alhoewel niet aangetoond of erkend door mijn artsen) gelinkt is aan fysieke oorzaken (uitputting en hormoontekorten door de kanker). Ik heb geen gedachtepatronen kunnen ontdekken die me tot een burn-out hebben gebracht. Ik ervoer niet echt stress van mijn werk en had daar dus ook geen weerstand tegen zoals ik bij anderen hoor die door hun werk zijn uitgevallen. Vandaar dat ik mijn verhaal graag wil delen om ook aan te geven dat er meerdere oorzaken kunnen zijn dan alleen mentale.
Nu, anderhalf jaar later kan ik zeggen dat ik eigenlijk weer volledig de oude ben. Mijn energieniveau is op het oude peil, ik kan me weer prima concentreren en kan ook geluiden weer aan zonder oordopjes in te hoeven doen.
Onderwerpen